Διαβάζοντας για τις διαδηλώσεις στην Πολωνία υπέρ της δημοκρατίας, έκανα έναν συνειρμό για τις μη αντιδράσεις της δικής μας κοινωνίας απέναντι στην μαζική επίθεση που δέχεται τη χώρα μας η δημοκρατία, οι θεσμοί και το κράτος δικαίου. Καθόλη την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκε στην επικαιρότητα το θέμα των μετακλητών υπαλλήλων ιδίως, όσον αφορά την μισθολογική τους προώθηση κατά μια ολόκληρη εικοσαετία! Δεν μου κάνει εντύπωση ότι όσοι ασχολήθηκαν έδωσαν έμφαση μόνο στην σκανδαλώδη βαθμολογική/μισθολογική εύνοια που η κυβέρνηση επιφυλάσσει στους κομματικούς της ταγούς.
Με νοιάζει που δεν αντιδρά ούτε η συνδικαλιστική έκφραση των επαγγελματιών της δημόσιας διοίκησης- καταρρακωμένη, πλέον, από τον κομματισμό- ούτε η σιωπηρή πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων. Δεν αντιδρούν αυτοί που υφίστανται τις εντολές, τα καπρίτσια και τις ταπεινώσεις από τους απίθανους «ειδικούς» συμβούλους και συνεργάτες.
Με νοιάζει ότι η δημοκρατία και οι θεσμοί που όλοι ξέρουμε πόσο καχεκτικοί είναι, λόγω των επιθέσεων που δέχθηκαν από τους κατ' εξοχήν εκφραστές του πελατειακού κράτους ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δέχονται τώρα από την αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τα ισχυρότερα χτυπήματα. Ο μεταλλαγμένος παπανδρεϊσμός ίσως καταφέρει να κάμψει τις όποιες αντιστάσεις διαθέτουν ακόμη.
Χρέος όλων όσων πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν θα καταφέρει να ξεπεράσει την κρίση της ούτε με τα εισπρακτικά μέτρα ούτε με τις «one size fits all» μεταρρυθμίσεις των μνημονίων είναι η υπεράσπιση μιας ατζέντας που κατοχυρώνει και ενδυναμώνει τους θεσμούς και την δημοκρατία: Με την ενεργή αντίστασή μας στην παλινόρθωση του κομματικού κράτους, με την άρνησή μας στην ποδηγέτηση της δικαιοσύνης, με την υποστήριξη των ανερξάρτητων αρχών και με την ευπρέπεια και σοβαρότητά μας απέναντι στον ευτελισμό και την καταπάτηση των αρχών του κοινοβουλευτισμού και της καλής νομοθέτησης.
Η χρηστή διακυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι αίτημα και πρόταγμα κάθε δημοκράτη ανεξάρτητα από τον κομματικό η πολιτικό του φορέα.