Σε θερμό θιασώτη του "νόμου" του Μέρφυ, που ισχυρίζεται πως "ότι είναι να πάει στραβά, θα πάει" αναδεικνύεται ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Όντας αδύναμος και ανήμπορος να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων στην ελληνική οικονομία, περιορίζεται στην απρόσκοπτη τήρηση των όρων μιας συμφωνίας που καταδίκαζε από την αρχή. Παράπλευρες απώλειες σε αυτή του την παράλογη και ανεξήγητη εμμονή το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που ασφυκτιά και αγωνίζεται να φέρει σε πέρας ένα πρόγραμμα που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος.
Με τα δύο σημαντικότερα ζητήματα που εδώ και δεκαετίες αναζητούν λύση θα αφιχθεί ο νέος χρόνος, το ασφαλιστικό και το αγροτικό. Και ενώ θα περιμέναμε από τον Πρωθυπουργό της χώρας να βγει μπροστά και να δώσει τη μάχη της ζωής του υπερβαίνοντας τα όποια κομματικά του διλήμματα αυτός επιλέγει να ανακατέψει την κοινοβουλευτική τράπουλα αναζητώντας το μπαλαντέρ που θα τον βγάλει από τη δύσκολη θέση. Και το όνομα αυτού; Βασίλης Λεβέντης. Ένας πολιτικός της πρώιμης εποχής του ρομαντισμού, με δεξιές καταβολές που βάζει όρους αδιαπραγμάτευτους σε μια πιθανή εμπλοκή του στα κυβερνητικά πράγματα. Καλεί τους καρεκλολάγνους πολιτικάντηδες μιας άνευ ηθικής και δικαίου εποχής να δώσουν δείγματα πολιτικού πολιτισμού και να κάνουν την υπέρβαση, όπως λέει, υπέρ της σωτηρίας της χώρας. O tempora o mores, που θα έλεγε και ο Κικέρων.
Το πιθανότερο όλων, πράγμα που θα αποδειχθεί δυστυχώς μόνο με την πάροδο του χρόνου, είναι πως ο νέος αυτός ελιγμός του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου αποσκοπεί σε άλλη μία άφεση αμαρτιών στους άμοιρους έλληνες κυβερνήτες που θα πέσουν μαχόμενοι ηρωικά στο στίβο της μάχης. Μίας μάχης άνισης και άδικης αφού δε φέρουν παρά μόνο ελάχιστη ευθύνη για την κατάντια της χώρας. Όπως άλλωστε τόσο αυτάρεσκα δήλωσε και ένα λαμπρό τέκνο της αλήστου μνήμης εποχής των μπαλκονιών: "Μαζί τα φάγαμε...". Όταν λοιπόν τα φάγαμε μαζί και εμείς είμαστε μόνο 300 και εσείς 11 εκατομμύρια, ποιος φέρει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης;
Η χώρα βαδίζει με βαριά και ατέρμονα βήματα προς την καταστροφή της. Η μόνιμη προεκλογική επωδός του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ "Πρώτη φορά Αριστερά" κινδυνεύει να είναι και η τελευταία φορά γενικά. Ποιος θα μπορέσει να εκφράσει πολιτικά όλον αυτόν τον κόσμο στις επερχόμενες εκλογές; Οι Έλληνες δοκίμασαν και επιδοκίμασαν και μετά αποδοκίμασαν σχεδόν κάθε πολιτικό κόμμα ή μόρφωμα που συνετέθη και διαλύθηκε στα εξ ων από τη μεταπολίτευση και έπειτα. Ποια θα είναι λοιπόν η επόμενη λάθος επιλογή τους; Εδώ σταματώ να αναρωτιέμαι. Με τρομάζει η απόπειρα και μόνο μιας επισκόπησης του παρόντος πολιτικού σκηνικού.
Εάν πάλι το πρόβλημα που καλούμαστε να λύσουμε είναι ο εσωτερικός μας πολιτικός αυτοπροσδιορισμός θα ήμουν παραπάνω από ευτυχής. Δυστυχώς όμως η εθελούσια πρόσκληση που απευθύναμε το Μάιο του 2010 στην Τρόικα δε μας επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες. Η Ελλάδα καλείται να αποδείξει τα κάποτε αυτονόητα. Το δικαίωμα της να θεωρείται ευρωπαϊκή χώρα μέσα από τη συμμόρφωση της με τους κοινούς κανόνες ενός συμφώνου συμβίωσης που αφορά χώρες και όχι άτομα, την αγωνία της να μη δείξει τη γύμνια της όσον αφορά στο βαθμό στον οποίο έχει απόλυτη πλέον ανάγκη τους ευρωπαϊκούς πόρους για να τη "βγάλει" για λίγο ακόμη "καθαρή" και φυσικά την εμμονή της να προστατέψει με κάθε κόστος το πολυτιμότερο της απόκτημα που ακούει στο όνομα δημόσιος τομέας, που τόσο πολύ της στάθηκε σε κάθε δύσκολη στιγμή που αντιμετώπισε στο παρελθόν.
Μέχρι στιγμής λοιπόν δίνοντας τη "μητέρα των μαχών" ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και η μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών θυσιάζεται και συνεισφέρει τα μέγιστα ώστε να συντηρηθεί η βιομηχανία των ρουσφετιών και των εξυπηρετήσεων. Μας διαφεύγει όμως εδώ η μεγάλη εικόνα. Τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου, οι πόροι δηλαδή που του επιτρέπουν να συνεχίζει την δαπανηρή και ζημιογόνα λειτουργία του δεν προέρχονται από κάποια μαγική πηγή. Προέρχονται ως επί το πλείστον από τις κερδοφόρες δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα στο σύνολο της επικράτειας. Ποιες και πόσες άραγε από τις δραστηριότητες του ελληνικού δημοσίου μπορούν ανερυθρίαστα να χαρακτηριστούν ως τέτοιες από τους επίδοξους σωτήρες;
Η ελληνική οικονομία είναι χωρίς αμφιβολία μία οικονομία που εάν δεν προσαρμοστεί στις επιταγές των καιρών θα οδηγηθεί στην ανυποληψία. Οι καιροί απαιτούν ευελιξία, καινοτομία, επενδύσεις σε ανταγωνιστικά προϊόντα και ορθολογική διαχείριση των δημόσιων οικονομικών. Τα δείγματα γραφής, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, αυτής της κυβέρνησης απέναντι στις επιταγές των καιρών μάλλον ακάλυπτη την αφήνουν πάρα την καθιστούν πιστοληπτικά ικανή απέναντι στις διαθέσεις του διεθνούς κεφαλαίου. Ο χρόνος που έχουμε στη διάθεση μας τελειώνει, η υπομονή των εταίρων μας εξαντλείται και οι επενδύσεις που ήταν να έρθουν ακόμη έρχονται! Αν μέσα στο έτος δεν δοθούν λύσεις στα χρονίζοντα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, ο όποιος έλεγχος ακόμη υπάρχει θα χαθεί εντελώς και η αντιπροσώπευση μέσω των εκλογών συνοδευόμενη από το πολιτικό σύστημα θα πέσει σε πλήρη ανυποληψία. Η χώρα θα κυβερνάται από κυβερνήσεις συνασπισμού που θα ορίζονται κατά το δοκούν από τεχνοκράτες και συμβούλους επενδύσεων. Κινδυνολογία; Μένει να αποδειχθεί στον εναπομείναντα χρόνο. Όσος και αν είναι αυτός...