Διάβαζα το άρθρο του καλού φίλου Γ.Παντελάκη «Σάββατο απόγευμα στο «Ελ. Βενιζέλος»" για τους νέους και τα φρέσκα μυαλά που ξενιτεύονται και ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους -και που μεταξύ μας καλά κάνουν και συνειδητοποίησα πόσοι νέοι έρχονται και μου μιλούν μετά από κάθε παράσταση, για τα καταδικασμένα τους όνειρα απ αυτή τη χώρα. Συγκεκριμένα αυτές τις μέρες, μου μίλησαν πολλοί φοιτητές που σπουδάζουν και τελειώνουν στο εξωτερικό κι ήρθαν τώρα λόγω γιορτών.
Σκέφτομαι λοιπόν κυριακάτικα, τις ιστορίες που μου αφηγήθηκε χθες ένα νεαρό ζευγάρι ελλήνων που ζει στη Γερμανία, βλέποντας παράλληλα να «τσιφτετελίζονται» οι αρναούτογλου κι οι ουγγαρέζοι στην τηλεόραση, σ' ένα «(ΤΟ) Πρωινό» όπως γράφει, που παίζεται όμως βράδυ(;) και μου φαίνονται ακόμη πιο τραγελαφικές. Αυτός τελειώνει το μεταπτυχιακό στην ηλεκτρομηχανική (ή κάτι τέτοιο μιας και δεν τα συγκράτησα όλα, ο τεχνολογικά Νεάντερνταλ) κι εκείνη έχοντας τελειώσει και το μεταπτυχιακό, ψάχνει για δουλειά. Στην Γερμανία ολ' αυτά φυσικά, μιας και για εδώ δουλειά πάνω στην ειδικότητα ούτε σαν σκέψη.
Η ιστορία δε, της μητέρας της κοπέλας, ήταν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Έτσι όμως εξηγούνται πολλά για την κατάσταση της χώρας. Η γυναίκα, ήρθε κάπου στα μέσα του 80 επί ΠΑΣΟΚ, από την Τασκένδη, όμως ο υπάλληλος του ελληνικού Κράτους, θεωρώντας ταμπού να γράψει ΕΣΣΔ, έγραψε Ρωσία στα χαρτιά. Τα χρόνια πέρασαν κι η γυναίκα αποφάσισε να ταξιδέψει στη Γερμανία. Για τη Γερμανία βέβαια δε χρειάζεται διαβατήριο αλλά νέα ταυτότητα, η οποία δεν μπορεί να βγει, γιατί η παλιά λέει ότι είναι από την Τασκένδη της Ρωσίας, ενώ η Τασκένδη είναι πια στο Ουζμπεκιστάν. Το ελληνικό Κράτος πρέπει να πάρει επισήμως χαρτί απ τη Ρωσία ότι δεν έχουν Τασκένδη κι απ το Ουζμπεκιστάν ότι η Τασκένδη είναι η πρωτεύουσα του. Όπως καταλαβαίνετε τέτοια σοβαρά θέματα παίρνουν χρόνο να ταχτοποιηθούν στα χαρτιά, σε μια σοβαρή χώρα σαν τη δικιά μας. Έκτος κι αν ο Πούτιν προσαρτήσει και την Τασκένδη, ώστε να είναι εντάξει τα χαρτιά.
Αυτή είναι η κατάσταση grosso modo της υπόθεσης, γιατί δεν συγκράτησα επακριβώς τις λεπτομερές του βυζαντινού γραφειοκρατικού κολλήματος, μιας και πάνω στην κουβέντα προέκυψε, πως και το μεταπτυχιακό της επαναπατριζόμενης εκ Τασκένδης «μαμάς», δεν είχε αναγνωριστεί απ το ελληνικό Κράτος, διότι ήταν ένα PhD, που στα απλά αγγλικά σημαίνει «Doctor of Philosophy» και ήταν πάνω στις ηλεκτροτουρμπίνες, μιας και η μαμά ήταν μηχανικός. Το νεοπασοκικό κράτος του 80 λοιπόν κι ο αρμόδιος υπάλληλος για την αναγνώριση του τίτλου, θεώρησε ότι το PhD έχει να κάνει κάπως με τη φιλοσοφία και με κάποιο μεταφυσικό τρόπο βγήκε μια απόφαση, ότι η κυρία έπρεπε να παρακολουθήσει 300 ώρες μαθημάτων στα θρησκευτικά και 300 ώρες στην ιστορία στο πανεπιστήμιο, ώστε να ισχύσει όντως και να αναγνωριστεί ο διαβολότιτλος PhD*.
Το κλου της βραδιάς, ήταν μια άλλη ιστορία, που μου αφηγήθηκε μια νεαρή για τα δικαστήρια. Ένα από τα τηλέφωνα ρουτίνας για βόμβα, απ αυτά που δέχονται τα δικαστήρια μέρα πάρα μέρα, ώστε ν αναβληθούν οι δίκες, λες και δεν αναβάλλονται αρκούντως απ τη γραφειοκρατία, που το σηκώνει κάποια υπάλληλος απ αυτούς-ες, που αναγκάζονται τώρα να προσέρχονται στην υπηρεσία, μιας και «σφίξαν τα γάλατα». Την απάντηση της στο προειδοποιητικό για βόμβα τηλεφώνημα θα τη ζήλευε κι ο Μπρετόν. «Δεν είμαι η αρμόδια κύριε».
Δεν υπάρχει σωτηρία για αυτή τη χώρα σας λέω. Μόνο η σάτιρα θα επιζήσει.
*Ιστορία γνωστού μου, που κατέθεσε για αναγνώριση μεταπτυχιακού απ το ΜΙΤ (Massachusetts Institute of Technology) κι ο υπάλληλος του ΔΙ.Κ.Α.Τ.Σ.Α. (Διαπανεπιστημιακό Κέντρο Αναγνώρισης Τίτλων Σπουδών Αλλοδαπής) αναφώνησε «που τα βρίσκετε αυτά τα ινστιτούτα του κώλου και πάτε και κάνετε μεταπτυχιακά;».
Ο Σίλας Σεραφείμ παρουσιάζει την παράσταση «20 χρόνια stand-up comedy», κάθε Σάββατο βράδυ στο Tin Pan Alley.