Δεν είναι τόσο οι διορισμοί του γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ Ιάσονα Σχινά Παπαδόπουλου που προκαλούν την αποδοκιμασία του κόσμου, όσο η -δικαίως- θιγμένη υπόληψη της Αριστεράς από τις πρακτικές και τις αντιλήψεις ενός αυτοανακυρηχθέντος «Αριστερού» κόμματος, και η αλγεινή οικονομική αλλά και κοινωνική κατάσταση. Ουσιαστικά πρόκειται για απόρροια ενός ποτηριού που ξεχείλισε και σε καμία περίπτωση δεν υφίσταται πλέον το ηθικό πλεονέκτημα που αναφέρει στη δήλωση του ο Πάνος Σκουρλέτης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόμενος υποσχέθηκε να σκίσει τα μνημόνια. Καταλήγουμε στα μέτρα που ψηφίζονται τις τελευταίες μέρες στη Βουλή, και για την ακρίβεια σε ένα ακόμη μνημόνιο. Κατά τον Ιανουάριο του 2015 αλλά και προεκλογικά, είχε ένα επιπλέον πλεονέκτημα, καθώς ο επικεφαλής του δεν καταγόταν από μεγάλη πολιτική - κομματική οικογένεια. Έτσι, ο Έλληνας πίστεψε για μια στιγμή πως ο φαύλος κύκλος του νεποτισμού θα έσπαγε. Ας πούμε πως αυτό ξεκίνησε καλά. Ωστόσο, σύντομα πολλά από τα μέλη της βουλευτικής του ομάδας άρχισαν να «επιμελούνται την ευημερία» των κοντινών τους ανθρώπων μέσω διορισμών. Ενδεικτικά αναφέρεται το παράδειγμα της Ρένας Δούρου και της Σίας Αναγνωστοπούλου. Όμως, οι πρακτικές αυτές δεν συνιστούν το «καινούργιο που ευαγγελιζόταν πριν την εκλογή του ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τα συνηθισμένα για το ελληνικό πολιτικό σκηνικό φαινόμενα οικογενειοκρατίας διαδέχτηκαν υπέρ το δέον αντιφατικές καταστάσεις, όπως για παράδειγμα η κατάσταση «διαμαρτύρομαι για τα μέτρα που εφαρμόζω» ή την δήλωση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, πως τα νησιά πλούτισαν από τους πρόσφυγες, καθώς και η επί του πρακτέου συμμαχία με εκείνους που χαρακτήριζαν προδότες για να περάσουν τα μέτρα που υπέγραψαν. Το πιο πρόσφατο επίτευγμα τους είναι η πρόταση για δίδακτρα στα δημόσια σχολεία. Δίδακτρα για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που καταρρέει, καθώς το πιο ενδιαφέρον -πάντοτε και πάντα- για τις κυβερνήσεις δεν είναι να θεμελιώσουν την ανάπτυξη αλλά, να ανταλλάσσουν πυρά με την αντιπολίτευση και να υπερθεματίζουν ή να αναθεματίζουν το τάδε ή το δείνα γεγονός αποσκοπώντας συχνά στον αποπροσανατολισμό των πολιτών.
Σε ποιο ηθικό πλεονέκτημα αναφέρεται ο κ. Σκουρλέτης και σε ποια υπεροχή;
Ο επικοινωνιακός πόλεμος ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πολιτικές παρατάξεις είναι έργο γνωστό και πολυπαιγμένο. Όμως, θα ήταν καλύτερα να μην παρουσιάζεται κανείς ως θιγμένος, καθώς στη πολιτική καλώς ή κακώς, η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται.