Καθώς κοιτάς το μηδέν, δύνεσαι να μην αποκαρτερήσεις;

Εσύ κανονικά ως νέος θα έπρεπε να είσαι ασυγκράτητος και να δαμάζεις κάθε είδους κύματα, αλλά αυτοί που αγχώνονται και σκεβρωμένοι φοβούνται το αύριο είναι οι γονείς σου, οι φίλοι σου, οι άνθρωποί σου. Συνεπώς, δεν μπορείς να αποστρέψεις ολότελα το βλέμμα σου. Μια λύση είναι να στραφείς στην τέχνη ή να αντλήσεις ό,τι όμορφο βρίσκεται στους ανθρώπους. Επίσης, μέσα από τη χαρά της πράξης, της δημιουργίας ή της ανιδιοτελούς προσφοράς μπορείς να αναζωογονηθείς, καθώς αλλάζεις προς το δικό σου καλύτερο και όσο μπορείς τον κόσμο και τον εαυτό σου.
Maciej Toporowicz, NYC via Getty Images

Δε μπορώ να ισχυριστώ και δε γνωρίζω αν η κοινωνία μας έχει φτάσει στο μηδέν (έστω μηδέν το ελάχιστο του κοίλου της γραφικής παράστασης που αναπαριστά τις κρίσεις). Όμως, πώς να φερθείς και καταπώς να πράξεις; Τι συμβαίνει, όταν όλα αυτά σε βρίσκουν στην απόλυτη ακμή της ζωής σου, σε αυτό που όλοι αποκαλoύν «τα καλύτερα σου χρόνια»;

Σε κάθε άλλη περίπτωση τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα, και όχι μόνο από υλικής πλευράς. Θα ήταν πιο εύκολο να ξυπνάς το πρωί, να αγωνίζεσαι και να δημιουργείς, διότι ο στόχος θα ήταν πιο ξεκάθαρος και η χίμαιρα πιο απτή. Από αυτή την άποψη, αρκετοί έχουν πατήσει το μηδέν. Δεν ξέρεις που να πιστέψεις και που να στραφείς. Αποφασίζεις συνήθως, ότι δεν θα αφήσεις αυτό που σε τρώει (εσένα και την πλειοψηφία της κοινωνίας) να χορτάσει. Έτσι, καταλήγεις να μην ασχολείσαι με κάθε τι αρνητικό.

Όμως, όλα αυτά σε πλαισιώνουν. Εσύ κανονικά ως νέος θα έπρεπε να είσαι ασυγκράτητος και να δαμάζεις κάθε είδους κύματα, αλλά αυτοί που αγχώνονται και σκεβρωμένοι φοβούνται το αύριο είναι οι γονείς σου, οι φίλοι σου, οι άνθρωποί σου. Συνεπώς, δεν μπορείς να αποστρέψεις ολότελα το βλέμμα σου. Μια λύση είναι να στραφείς στην τέχνη ή να αντλήσεις ό,τι όμορφο βρίσκεται στους ανθρώπους. Επίσης, μέσα από τη χαρά της πράξης, της δημιουργίας ή της ανιδιοτελούς προσφοράς μπορείς να αναζωογονηθείς, καθώς αλλάζεις προς το δικό σου καλύτερο και όσο μπορείς τον κόσμο και τον εαυτό σου. Αλλά, σίγουρα το πιο δύσκολο και ίσως και το πιο σώφρον είναι η απόρριψη των μηδενιστικών αντιλήψεων. Γιατί με μίσος και αγριάδα τις πλάθουν, τους δίνουν σχήμα και μορφή να εισχωρήσουν παντού και να μαγαρίσουν ό,τι γλυκύ και ζωοποιό. Συγχέονται λοιπόν, τα όρια του μηδενισμού και του ρεαλισμού και γεννιέται μια πραγματικότητα ισοπεδωμένη.

Η πραγματικότητα μπορεί να είναι γκρίζα, αλλά αναμφίβολα στον καμβά της βάζεις κι εσύ μια πινελιά. Όμως, καθώς κοιτάς το μηδέν δύνεσαι να μην αποκαρτερήσεις;* Δύνεσαι να αντικρίσεις το τίποτα και από αυτό το τίποτα να κάνεις κάτι;

*Η φράση έχει ληφθεί αυτούσια από το βιογραφικό που επέλεξε ο ίδιος ο Δημήτρης Λιαντίνης να αφήσει και υπάρχει στο οπισθόφυλλο της Γκέμμας.