Πώς η φύση μπορεί να σε κάνει να πραγματοποιήσεις τους στόχους σου

Αυτό ακριβώς το σημείο ήταν η αρχή των πάντων για εμένα: Σημείο εκκίνησης. Το περασμένο καλοκαίρι ήταν περίοδος μεγάλων αλλαγών στη ζωή μου. Είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο και ετοιμαζόμουν να μετακομίσω στην Αμερική με ένα ασαφές εξ ου και εκφοβιστικό σχέδιο στο μυαλό μου. Κάθε πρωί ξυπνούσα με το χάραμα του ήλιου και κατέβαινα να βουτήξω στα ήρεμα νερά του Ασημάκη. 21 χρόνια οι ίδιες θαλάσσιες διαδρομές, προβλέψιμες αποστάσεις και απαράβατα όρια. Ώσπου ένα πρωί αποφάσισα να κολυμπήσω από τη δική μας μέχρι την τελευταία ακτή μετά το λιμανάκι και ύστερα πίσω.
Colin Anderson via Getty Images

Εχθές το βράδυ αποφάσισα να μπω στο αυτοκίνητο και να οδηγήσω από την πόλη στο Σούνιο στις εννιά το βράδυ. Ακύρωσα τα σχέδια που είχα και είπα ότι για τις επόμενες ώρες θα κάνω εγώ παρέα στον εαυτό μου χωρίς περισπασμούς: χωρίς φίλους, χωρίς αγόρια, χωρίς οικογένεια, χωρίς μουσική. Δεσμεύτηκα να δώσω χώρο στις σκέψεις μου να ακουστούν και ξεκίνησα να οδηγώ προς το καλοκαιρινό μου καταφύγιο. Περνώντας το Μαρκόπουλο και με τις λάμπες να στολίζουν την ησυχία της λεωφόρου, συνειδητοποίησα ότι όσο και αν διεκδικώ την προσοχή άλλων ανθρώπων ως προς όλα όσα έχω να πω, εγώ η ίδια αποφεύγω να τους δώσω σημασία. Εντυπώσεις, παρορμήσεις και αναμνήσεις γλιστρούν από επάνω μου χωρίς να με αγγίζουν κι εγώ τρέχω να φτάσω στον επόμενο στόχο.

Αλλά όχι εχθές. Έκανα μια στάση στο Λαύριο για να απαντήσω σε κάποια μηνύματα και έπειτα έκλεισα το κινητό μου. Ο δρόμος ήταν δυσδιάκριτος μέσα στη νύχτα όμως η συνήθεια με οδήγησε στον προορισμό μου. Μια λάθος στροφή, μια διόρθωση και έστριψα για να παρκάρω στην άκρη της άδειας παραλίας. Τα φώτα απεκάλυπταν μια μόνο λωρίδα άμμου και νερού με κάποια βράχια να διακόπτουν τη ροή του.

Εάν ήταν το νερό που ζητούσα, θα μπορούσα να είχα πάει σε κάποια παραλία πιο κοντά. Να μην οδηγήσω 50 χιλιόμετρα για να αντικρίζω το νερό από τη θέση του οδηγού με μισάνοιχτα παράθυρα. Αλλά εγώ ήθελα τη δική μου παραλία. Τη δική μου θάλασσα.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που λατρεύουν τους ωκεανούς. Ούτε νιώθω ασφαλής να βουτήξω σε πολύ βαθιά νερά. Οι ικανότητες κολύμβησής μου δεν είναι εξαιρετικές και το αδιάσπαστο του υγρού στοιχείου με τρομοκρατεί. Παρόλαυτά, το ένστικτό μου με οδήγησε σε εκείνο ακριβώς το σημείο: εκεί όπου τα βράχια χτίζουν μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην δική μας- την δική μου παραλία και το λιμανάκι του Πασά που ακουμπάει την ακόλουθη ακτή.

Αυτό ακριβώς το σημείο ήταν η αρχή των πάντων για εμένα: Σημείο εκκίνησης. Το περασμένο καλοκαίρι ήταν περίοδος μεγάλων αλλαγών στη ζωή μου. Είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο και ετοιμαζόμουν να μετακομίσω στην Αμερική με ένα ασαφές εξ ου και εκφοβιστικό σχέδιο στο μυαλό μου. Κάθε πρωί ξυπνούσα με το χάραμα του ήλιου και κατέβαινα να βουτήξω στα ήρεμα νερά του Ασημάκη. 21 χρόνια οι ίδιες θαλάσσιες διαδρομές, προβλέψιμες αποστάσεις και απαράβατα όρια. Ώσπου ένα πρωί αποφάσισα να κολυμπήσω από τη δική μας μέχρι την τελευταία ακτή μετά το λιμανάκι και ύστερα πίσω.

Η εξάσκηση στις μεγάλες αποστάσεις συνεχίστηκε όλο το καλοκαίρι επαναλαμβανόμενη δύο φορές την ημέρα. Με το που περνούσα τη γραμμή των βράχων ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω πίσω: θα έφτανα μέχρι την άλλη άκρη και πάλι πίσω. Τα βράχια για μένα ήταν εφαλτήριο παντοδυναμίας. Τα περνούσα και σκεφτόμουν, σχεδίαζα, γιόρταζα επιτυχίες και μετρίαζα αποτυχίες.

Η θάλασσα εγείρει επιλεκτικά τις αισθήσεις σου βάσει εποχών. Το καλοκαίρι την νιώθεις. Τον χειμώνα τη βλέπεις και την ακούς. Αλλά ακόμη και έτσι, κατάφερε να διεκδικήσει την προσοχή μου, να ντροπιάσει τη στεγνότητα του οχήματος και να υποτάξει τις ενστάσεις μου. Η θάλασσα μαζί με την ανάμνηση της δροσιάς της κατάφεραν κάτι σπάνιο για εμένα: να εστιάσω και να τους εμπιστευθώ.

Από τότε που δημιούργησα ένα κίνημα απενοχοποίησης της αποτυχίας στο Facebook και ξεκίνησα να προπονώ ανθρώπους σε Ελλάδα και Αμερική να αξιοποιούν στρατηγικά τα λάθη τους προκειμένου να επιτύχουν, έψαχνα να βρω απάντηση στο τι είναι αυτό που θα κάνει κάποιον να πιστέψει ειλικρινά στον εαυτό του για να ξεπεράσει τα εμπόδια. Τι θα τον πείσει ότι μπορεί; Ποιος θα πάψει εκείνες τις φωνές που επανέρχονται επίμονα λέγοντάς του: έχεις τόσες αποδείξεις ότι αυτό δεν είναι για σενα, γιατί συνεχίζεις; Ποιος θα του πει: σε εμπιστεύομαι, μπορείς να τα καταφέρεις; Ποιος θα του πει: αφέσου και πίστεψε στον εαυτό σου;

Η φύση κινείται γύρω από την έννοια του «καθένα» όπως η γη γύρω από τον ήλιο. Την σπάει στα συστατικά της και μας υποδεικνύει την ακριβή και αδιαμφισβήτητη θέση μας. Είμαστε σιωπηλοί, «κάθε» ανάμεσα σε τόσους. Είμαστε μικροί. Αλλά πριν παραδοθούμε στον παραλυτικό βούρδουλα της δειλίας, η φύση έρχεται και μας θυμίζει ότι είμαστε και «ένας». Τόσο κοινός μα τόσο σπάνιος. Τόσο ανίκανος μα και τόσο ικανός. Όσο ανίκανος και όσο ικανός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος. Ο κάθε ένας άνθρωπος.

Για να επικοινωνήσετε μαζί μου, email: spyropoulosdaphne@gmail.com