Αν κάποιοι έχουν ηττηθεί σίγουρα καθ' όλη τη διάρκεια της κρίσης που μαστίζει την Τουρκία τον τελευταίο ένα χρόνο, είναι όλοι αυτοί που θεωρούσαν ότι η είσοδος του φιλο-κουρδικού κόμματος της «Δημοκρατίας του Λαού», στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση θα οδηγήσει σε μια αναίμακτη επίλυση του Κουρδικού ζητήματος.
Ένα πολιτικό κόμμα που κατάφερε, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της γειτονικής μας χώρας, να ενώσει κάτω από μια κοινή πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα, Τούρκους ψηφοφόρους σοσιαλδημοκρατικής, ακόμη και φιλελεύθερης ιδεολογικής προέλευσης που αναζητούσαν επί χρόνια μια σύγχρονη και διακριτή πολιτική έκφραση.
Η μεγαλύτερη επιτυχία του κόμματος ήταν ότι καταφέρει να καταστήσει σαφές σε μια μεγάλη μερίδα της Τουρκικής κοινωνίας ότι τα προβλήματα που ταλανίζουν επί χρόνια τους Κούρδους, απουσία βασικών ελευθερίων, έλλειψη αντιπροσώπευσης αλλά και προβληματική χρήση του δικαιώματος στην έκφραση, δεν αποτελούσαν δομικά ζητήματα των Κούρδων, αλλά ζητήματα που αφορούσαν και αφορούν ένα ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της Τουρκικής κοινωνίας που συνειδητοποίησε πλέον ότι η προβληματικότητα στην λειτουργία της δημοκρατίας στη γειτονική μας χώρα δεν εστιάζονταν μονοδιάστατα στους Κούρδους, αλλά εστίαζε σε ολόκληρη την Τουρκική Κοινωνία.
Είναι φανερό ότι αυτός ο μήνας του μέλιτος ανάμεσα στο πιο προοδευτικό κομμάτι της Τουρκικής κοινωνίας και του φιλο-κουρδικού πολιτικού κόμματος έχει πλέον λήξει. Και έχει λήξει άδοξα.
Η Κυβέρνηση της Τουρκίας αλλά και τα στρατηγικά λάθη ορισμένων ηγετικών στελεχών του κόμματος έδωσαν τη χαριστική βολή στη μόνη αισιόδοξη είδηση που μας είχε έρθει από την απέναντι πλευρά του Αιγαίου τα τελευταία χρόνια.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η κατάρρευση των ελπίδων μιας μερίδας μιας, εδώ και δεκαετίες, διχασμένης κοινωνίας. Το πρόβλημα ίσως να το έχει ο Τούρκος Πρόεδρος που έχασε τη δική του χρυσή ευκαιρία να λύσει το Κουρδικό ζήτημα με τις λιγότερες δυνατές απώλειες και να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Να γραφτεί στην ιστορία της γειτονικής μας χώρας, ως πραγματικός μεταρρυθμιστής.