Το κουαρτέτο βρίσκεται για λίγο ακόμα στην χώρα μας, και με την διαπραγμάτευση στην πιο κρίσιμη στιγμή της, δε μπορώ να μη νιώθω νευρικός. Όχι για το αποτέλεσμα, μου είναι λίγο πολύ γνωστό, αλλά για το πώς είναι δυνατόν να χαίρουν ακόμα έστω και της ελάχιστης τυπικής εμπιστοσύνης οι διαπραγματευτές της πλευράς μας. Έτσι και αλλιώς κάθε φορά που επέστρεφαν από κάθε διαπραγμάτευση όχι μόνο είχαν απολέσει τις λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» τους αλλά είχαν φέρει το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα.
«Θα σκίσουμε το μνημόνιο. Θα αρνηθούμε τα μέτρα, θα καταγγείλουμε τη δανειακή σύμβαση.»
«Θα επαναδιαπραγματευτούμε το μνημόνιο.»
«Θα διαπραγματευτούμε καλύτερα.»
«Θα εφαρμόσουμε το μνημόνιο με κοινωνικό πρόσημο.»
Δεν ξέρω εάν σας θυμίζουν κάτι αυτές οι δηλώσεις, πάντως σίγουρα δεν μπορούν να ειπωθούν από κάποιο σοβαρό και υπεύθυνο άτομο. Ακόμα χειρότερα, αυτό το σοβαρό άτομο, κάθε φορά προσπαθεί να μας πείσει ( !!!) πως η συμφωνία που πετυχαίνει είναι η καλύτερη και πως τα χαμηλότερα στρώματα δεν θίγονται, μη παραδεχόμενος καμία αποτυχία.
Και αυτό είναι το πολύ επικίνδυνο.
Πλέον η ψευδολογία, αποκτά στοιχεία, πράγμα που δεν είχαμε συναντήσει ποτέ. Λόγου χάρη, τα τηλεοπτικά κανάλια στην τάδε χώρα είναι τόσα, και έχουν και στοιχεία για αυτό, το νέο ασφαλιστικό λύνει τα χέρια των ελεύθερων επαγγελματιών είναι δίκαιο, και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο παραπληροφορεί και είναι κλειδοκράτορας της παλαιάς εποχής. Τα εισιτήρια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς δεν αυξήθηκαν, αυξήθηκε ο ΦΠΑ (!!!!!!), το μεταναστευτικό μπορεί να λύσει το δημογραφικό, ο χιλιοπονεμένος νόμος Κατσέλη δήθεν καλύπτει άνω του 50% των δανειοληπτών. Με κάποιο μαγικό τρόπο η εισπραξιμότητα των φόρων θα ανέβει(!!!) . Από την μια οι επιχειρήσεις φεύγουν, όχι μόνο μεγάλες, αλλά και μικρομεσαίες, και από την άλλη χαμογελάει να μας λέει ότι από το Πάσχα και μετά θα εκτοξευτούμε.
Η επόμενη ερώτηση μου είναι: «Ποιος περιμένεις ότι σε πιστεύει;».
«Μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο, μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ, αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα», είχε πει ο Αβραάμ Λίνκολν. Ο Τσίπρας βρίσκεται αναμφίβολα στην κατηγορία «πολλούς για λίγο».
Πως είναι δυνατόν η συνεχιζόμενη φορομάστιγα να αποδώσει εάν πραγματικά παίζεται η επιβίωση της πλειοψηφίας των περισσότερων κοινωνικών ομάδων. Και να χρεώσεις τον φόρο, εάν δεν υπάρχει κίνηση, πως γίνεται να τον εισπράξεις; Πως γίνεται όλα αυτά τα χρόνια κρίσης να μην απευθυνόμαστε καθόλου στο κόστος διαβίωσης; Να μην απευθυνόμαστε όχι στις επενδύσεις ως μοναδική σανίδα σωτηρίας, αλλά στην εσωτερική αγορά; Η απάντηση είναι : κρυφά. Αλλά για πόσο ακόμα; Πόσο ακόμα θα μας κοροϊδεύει; Πρέπει άμεσα να γίνει αντιληπτό πως τα πυροτεχνήματα και οι μαεστρίες δεν έχουν αποτέλεσμα.
Είναι μόνο αυτός κατάπτυστος; Όχι.
Φταίμε και εμείς που του αφήσαμε το περιθώριο. Μπορεί κάποιοι να πίστεψαν σε αυτόν, μπορεί να τον ψήφισαν από φόβο τη δεύτερη φορά, μπορεί να νιώθουν ότι είναι το γνωστό και κάθε τι πέρα από αυτή τη νοοτροπία είναι τρομακτικό και δύστροπο. Το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης το φέρει το γεγονός ότι τον δεχθήκαμε αναπόδεικτα, όπως κάνουμε μέχρι και σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης επικαλέστηκε πως μαγικά θα μας επαναφέρει σε εποχές προ-κρίσης, χωρίς να υπάρχει εναλλακτική χρηματοδότηση, παρουσιάζοντας μόνο μισές προτάσεις. Το 2009 η ΝΔ έλεγε πως είναι αναγκαίο να πάρουμε μέτρα μέχρι το 2011, και στον αντίποδα μότο του ΠΑΣΟΚ ήταν «λεφτά υπάρχουν, θα σας δώσουμε αυξήσεις όσο ο πληθωρισμός». Το 2012 η ΝΔ είχε μια σειρά από νέο-κενσυανιστικές προτάσεις ονόματι «Ζάππεια» που επικαλούνταν εύκολες χρηματοδοτήσεις και ξαφνικά έξοδο από την κρίση, πλήρης ανασκευασμός του «λεφτά υπάρχουν». Μαντέψτε ποιοι νίκησαν κατά κράτος σε εκείνες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Μαντέψτε αν πραγματικά έγινε ό,τι ευαγγελίζονταν στις προγραμματικές τους δηλώσεις, και μέχρι και σήμερα συνεχίζουμε να τους δίνουμε λευκές επιταγές.
Ψέγω την εκλογική συμπεριφορά που υιοθετούμε, όταν βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι επιλέγουμε πάντα την πιο εύκολη λύση, ασυζητητί. Αυτό το «ασυζητητί» με πειράζει, με κουράζει, με εκνευρίζει. Δεν θα σταθώ καθόλου στο ότι ποτέ δεν βγαίνουν τα νούμερα αυτών που προαναγγέλλουν. Δεν θα σταθώ καθόλου στην προφάνεια των ψεμάτων που μας αραδιάζουν. Δεν θα σταθώ καθόλου στο γεγονός πως θέλουμε να μας εξαπατήσουν. Δεν θα σταθώ σε πολιτικά επιχειρήματα. Ίσως είμαστε θύματα του δικού μας μεσογειακού χαρακτήρα, ίσως είμαστε θύματα της ελπίδας όταν ακούμε κάποιον να λέει «μπορούμε να τα καταφέρουμε χωρίς να κομπιάσουμε».
Ρωτάω, πολύ απλά, αφελώς, ασαφώς και απλοϊκά, έτσι είναι η ζωή; Δεν μας έχει διδάξει τίποτα; Έτσι είναι στην πολύ, απλή, βασική της μορφή; Πετυχαίνουμε στόχους χωρίς κόπο; Όταν δουλεύουμε μια ολόκληρη ζωή, σπουδάζουμε, διαβάζουμε, μας απολύουν, ψάχνουμε για δουλειά, κοιμόμαστε, ερωτευόμαστε, προσπαθούμε το κοινωνικό σύνολο να μας αποδεχθεί, να βοηθάμε το συνάνθρωπο, κάνουμε οικογένεια, όταν μας καταπατούν τα δικαιώματα και τα διεκδικούμε, κομπιάζουμε τότε. Κομπιάζουμε συνέχεια.
Γιατί να πιστέψουμε (ασυζητητί, υπενθυμίζω αυτό είναι το κύριο πρόβλημα μου) ότι κάποιος μπορεί χωρίς κόπο να μας βοηθήσει; Δεν με πειράζει να τον πιστέψουμε, δεν με πειράζει να του δώσουμε την ευκαιρία, αλλά θέλω να κομπιάσει και αυτός να κερδίσει την ψήφο μας.
Γιατί να είμαστε συνέχεια τα θύματα μεγάλων λόγων;
Όχι άλλο διαπραγμάτευση με ψέματα προς τα εμάς, όχι άλλο αερολογία, όχι άλλος μηδενισμός του μέσου συμπολίτη μας.