Η επαναλαμβανόμενη δυσαρέσκεια προς το κυβερνών σχήμα έχει δείξει ιστορικά, πως γεννά νέες δυνάμεις, μαζί και νέες ιδέες, που ανατρέπουν ριζικά το κατεστημένο.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, βέβαια, ένα τέτοιο παράδειγμα δυσκολεύεται να βρει εφαρμογή, καθώς η σερί απογοήτευση από την εναλλαγή κυβερνώντων κομμάτων βρίσκει έκφραση στην ανακύκλωση των προσώπων ή στην αντικατάσταση αυτών με άλλα, νεότερα, αλλά εξίσου ιδεολογικά στάσιμα.
Ιδιότητα φορτισμένη με πολλά δικαιώματα αλλά και ευθύνες η νεολαία του σήμερα. Ιστορικά καθαρή από λάθη των προηγούμενων γενεών και πολλά υποσχόμενη για τις γενιές του μέλλοντος. Ακραιφνείς ιδέες, νεανική αυθάδεια και γερές πλάτες για να σηκώσουν το βάρος των πολιτικών επιλογών. Εκτός αν...
Εκτός αν ανήκει κανείς σε αυτή τη νέα γενιά. Αυτήν, την κατ'ευφημισμόν. Αυτή που βλέπει τους ανθρώπους σαν οιωνεί ψήφους και τις ανθρώπινες σχέσεις ως το διάβημα προς την προσωπική ανέλιξη. Είναι ορατή, εξάλλου, καθημερινά όταν παλεύει στο διαδικτυακό μικρόκοσμό της να κερδίσει την προσοχή, απαρτιζόμενη από ειδήμονες των σόσιαλ μιντια και της λόκαλ πολιτικής με άποψη επι παντός επιστητού. Ηθελημένη πλάνη πως οι νεανικές παρουσίες στην πολιτική σκηνή ταυτίζονται με νέες φωνές. Φερέφωνα της διαφθοράς κάθε χρώματος και μικρογραφία των κυβερνώντων. Η γενιά του μέλλοντος είναι οι θαμώνες του παρελθόντος και οι περήφανοι συνεχιστές της ντροπιαστικής πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας, που διαλέγουν τη σιγουριά της πεπατημένης για να γευτούν το λωτό της εξουσίας. Είναι τα παιδιά του κομματικού σωλήνα.
Συνοπτικά και λιγότερο γραφικά, αυτά είναι οι νέοι εκείνοι που αναπαράγουν ιδέες με ντουμπλαρισμένη φωνή, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση ίδιοι με τους εμπνευστές του διεφθαρμένου οράματος. Αυτοί, δηλαδή, που προτείνουν το ήδη υπάρχον και συντηρούν το δυσλειτουργικό σύστημα, ντύνοντας το με τον μανδύα της νεότητας.
Η χώρα δεν έχει ανάγκη από νεολαίες ήδη υπαρχόντων κομμάτων που υπόσχονται ντετερμινιστικά την εξυγίανση της χώρας. Γιατί γνωρίζει τους προδρόμους αυτών. Αν κάτι χρειάζεται, είναι πολυφωνικές ομάδες, ανεξάρτητα σώματα πίεσης που θα επιστρατεύουν το νεανικό τους θράσος και θα προτείνουν το ριζοσπαστικό, χωρίς να καπηλεύονται λέξεις και έννοιες. Χρειάζεται νέα μυαλά, απογαλακτισμένα από τις πανεπιστημιακές παρατάξεις και από «νεολέρες» κομμάτων. Δεν αρκεί να αλλάξουν τα παρόντα πρόσωπα του συστήματος αλλά και οι ίδιοι οι μηχανισμοί αυτού. Νέες ομάδες, συγχρονισμένες με τις εθνικές ανάγκες αλλά και δυνατότητες.
Αυτό χρειάζεται, ένα προϊόν παρθενογένεσης και όχι άλλα παιδιά του κομματικού σωλήνα.