Φρίκη στον φούρνο με πατάτες

H σκληρότητα που κάποτε θα μας σόκαρε, θα μας αφύπνιζε, θα μας έκανε να σκεφτόμαστε πιο σοβαρά έγινε πια ένα ακόμη προϊόν προς κατανάλωση, μαγειρεμένο και σερβιρισμένο μαζικά σε όλους εμάς που έχουμε συνηθίσει σε αυτή τη διατροφή. Μια μερίδα φρίκης στον φούρνο με πατάτες που την καταναλώνουμε με λαιμαργία, την χωνεύουμε γρήγορα, την ξεχνάμε και πάμε πάλι από την αρχή.
Leo Reynolds/Flickr

Θυμάμαι τότε στην δεκαετία του 90 που ο πατέρας μιας φίλης είχε βάλει internet, πρώτος από όλους στην περιοχή. Εντυπωσιασμένοι, μαζευόμασταν όλη η πιτσιρικαρία γύρω από τον υπολογιστή και περνούσαμε ώρες ατέλειωτες στο Υahoo! chat συζητώντας χωρίς ειρμό με κόσμο από κάθε γωνιά της γης. Όταν μετά απο καιρό βαρεθήκαμε το chat, πιάσαμε να ξεκοκκαλίζουμε τα Υahoo! categories μέχρι τελικής πτώσεως ή έστω μέχρι να χρειαστεί κάποιος την γραμμή για τηλεφωνική κλήση. Τότε άλλωστε, στις ένδοξες εποχές της dial-up, δεν υπήρχε google και το ορατό για μας internet περιοριζόταν στις κατηγοριοποιημένες λίστες της Yahoo.

Εκεί, στην κατηγορία για ενήλικες και αφού διαβεβαιώσαμε -ψευδώς- πως είμαστε άνω των 18, ανακαλύψαμε κάποια στιγμή το 1996 και το διαβόητο rotten.com. Σε περίπτωση που δεν το θυμάστε, ήταν ένα site με άθλιο, ακόμη και για τα δεδομένα της εποχής, σχεδιασμό, γεμάτο φωτογραφίες και γλαφυρές περιγραφές πτωμάτων, διαμελισμών και φρικτών ατυχημάτων. Με άλλα λόγια ένα μάτσο πιξελ στην υπηρεσία της αηδίας, της περιέργειας και της διαστροφής. Για μεγάλο διάστημα μπαίναμε συνέχεια σε έναν άτυπο διαγωνισμό για το ποιος από την παρέα θα ανακατευτεί πρώτος και ποιος θα αντέξει να πατήσει το next page.

Και ύστερα πέρασαν τα χρόνια, το rotten.com ξεχάστηκε στο χρονοντούλαπο του web 1.0, το ίντερνετ ωρίμασε -ωριμάσαμε και εμείς- και φτάσαμε σε μια θαυμάσια νέα εποχή, εικόνα και πληροφορία άμεση κάθε στιγμή.

Σε αυτή την νέα εποχή είδαμε τα εξής:

  • Τον αιχμάλωτο Καντάφι να βιάζεται από ξιφολόγχες, καρέ- καρέ.
  • Μία τίγρη να κατασπαράζει τον θηριοδαμαστή.
  • Τον γοητευτικό ηθοποιό κατασφαγμένο δίπλα στον καναπέ.
  • Σώμα να εκτοξεύεται από παρμπρίζ και να σκάει μέτρα πιο κάτω με δύναμη στην άσφαλτο.
  • Χιλιάδες διαμελισμένα πτώματα παντού, θύματα καταστροφών, πολέμων και εγκληματιών και η κάμερα να ζουμάρει λεπτομερώς σε ποιότητα 720p και σε αργή κίνηση ώστε τίπότε από την φρίκη να μη χαθεί.
  • Αστείρευτο αίμα και βία αληθινή σε απόσταση ενός κλικ κομπλέ με κουμπάκια like και κοινοποίησης στο Facebook.

Και στην περίπτωση που δεν υπάρχει αρκετό ανατριχιαστικό υλικό τότε είναι που καλούνται τα ΜΜΕ να μεγαλουργήσουν με ζοφερές περιγραφές, περίτεχνα μοντάζ, γλαφυρές αναπαραστάσεις και ανατριχιαστικές μουσικές για να καλύψουν το κενό. Λες και η είδηση της βίας χρειάζεται τόσο κόπο και στολίδι για να μεταφερθεί.

Θα έλεγε κάποιος, δικαιολογημένα κιόλας, πως όλο αυτό το πανηγύρι της φρίκης είναι ένα απαραίτητο σοκ. Ένας δραστικός τρόπος να βγούμε από την προστατευτική φούσκα του μικρόκοσμού μας και να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα όπως είναι. Μήπως όμως έχουμε πλέον ξεπεράσει το στάδιο αυτό; H σκληρότητα που κάποτε θα μας σόκαρε, θα μας αφύπνιζε, θα μας έκανε να σκεφτόμαστε πιο σοβαρά έγινε πια ένα ακόμη προϊόν προς κατανάλωση, μαγειρεμένο και σερβιρισμένο μαζικά σε όλους εμάς που έχουμε συνηθίσει σε αυτή τη διατροφή. Μια μερίδα φρίκης στον φούρνο με πατάτες που την καταναλώνουμε με λαιμαργία, την χωνεύουμε γρήγορα, την ξεχνάμε και πάμε πάλι από την αρχή.

Φτάσαμε σε μια θαυμάσια, νέα εποχή, εικόνα και πληροφορία άμεση κάθε στιγμή, και κάναμε την βία meme, οι χαζοί.

Δημοφιλή