Από τον Οκτώβριο μέχρι τα τέλη Απριλίου, στην πληθώρα παραστάσεων που είχε να επιδείξει η αθηναϊκή σκηνή, σταχυολογούμε τις καλύτερες από τις καλές ερμηνείες που προσωποποιούν αυτή τη θεατρική σεζόν.
Στεφανία Γουλιώτη στο «Θεό της Σφαγής»
Εγκαινιάζοντας ένα νέο κεφάλαιο στη διαδρομή των ερμηνειών της, η Ανέτ της Στεφανίας Γουλιώτη αποτυπώνει με μαεστρία όλο το σύστημα των νευρώσεων των μεσοαστών της Δύσης, ακροβατώντας με περίσσευμα ενέργειας ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα.
Δημήτρης Λιγνάδης στον «Ριχάρδο Γ΄»
Ο διεστραμμένος βασιλιάς της Αγγλίας αποδείχθηκε ρόλος ζωής για τον Δημήτρη Λιγνάδη που τον διαχειρίστηκε με την σκηνική ωριμότητα της ηλικίας του μεν αλλά και με τη νεανική ζωτικότητα που απαιτεί ένας ήρωας, ο οποίος βρίσκεται τρεις ώρες επί σκηνής. Χαμένος κυριολεκτικά μέσα στη νοσηρότητα και στην γοητεία του Κακού έδωσε μια πλήρη ερμηνεία.
Χρήστος Λούλης στην «Όπερα της Πεντάρας»
Εκ του αποτελέσματος, ήταν η ιδανικότερη επιλογή για το ρόλο του Μακχήθ μέσα στο εξπρεσιονιστικό σύμπαν του Γιάννη Χουβαρδά. Ένας ηθοποιός που διαθέτει όλα τα απαραίτητα προσόντα-φωνή, κίνηση, φινέτσα και οπωσδήποτε ερμηνευτική δεινότητα-τα κατέθεσε με προσοχή κι έχτισε μια υποδειγματική εκδοχή του «Mack the knife».
Αμαλία Μουτούση στο «Κουκλόσπιτο»
Σε μια εμφάνιση που γράφει θεατρική ιστορία, η Αμαλία Μουτούση πετυχαίνει αυτό που κάθε ηθοποιός ονειρεύεται: Να «γίνει» ο ρόλος. Η «Νόρα» του Ίψεν, αυτό το εύθραυστο πλάσμα που σπάει τα δεσμά του, βρίσκει την ενσάρκωση της στο πρόσωπο της Μουτούση (ή και το ανάποδο), παραδίδοντας μαθήματα για το πως εντάσσεται η ποίηση και ο ρεαλισμός σε μια κατ' εξοχήν ψυχολογική ερμηνεία.
Ιωάννα Παππά σε «Μιράντα» και «Τρεις αδελφές»
Δεν έχει να κάνει μόνο με τον εκάστοτε ρόλο που την κινητοποιεί αλλά με το πέρασμα στην εποχή της ερμηνευτικής της ωριμότητας. Η Ιωάννα Παππά αποκάλυψε σε μια σεζόν και σε δύο ερμηνείες εμβληματικών ηρωίδων, δυο διαφορετικά πρόσωπα της υποκριτικής της ταυτότητας: Στη «Μιράντα» υποβλήθηκε σε μια εξαντλητική ψυχοσωματική δοκιμασία ανάμεσα στην αλήθεια και στη φαντασία, στις «Τρεις αδελφές» ως Μάσα καταδύθηκε με πάθος στον ποιητικό ρεαλισμό του Τσέχωφ.
Βασίλης Παπαβασιλείου στο «Σιχτίρ ευρώ, μπουντρούμ δραχμή, θα πεις κι ένα τραγούδι»
Ο μοναδικός ηθοποιός της ελληνικής σκηνής που εμφορείται ακόμα από την αριστοφανική ερμηνεία των ρόλων και των έργων, έδωσε φέτος ένα σωστό ρεσιτάλ ως απελπισμένος Έλλην, έμπλεο συγκίνησης, λυρισμού και χιούμορ στο σατιρικό κωμικόδραμα που έφερε με την υπογραφή του.
Εύη Σαουλίδου στην «Τέφρα και σκιά»
Στην καλύτερη και πληρέστερη ως τώρα προσπάθεια της, η Εύη Σαουλίδου, σωματοποιεί - ούσα καθηλωμένη σε μα καρέκλα - τις σιωπές, τις παύσεις και τις λέξεις στο κλασικό του Χάρολντ Πίντερ και γίνεται ένας γνήσιος φορέας (σε άψογη συνέργεια με τον συμπρωταγωνιστή της Χρήστο Λούλη) του ανθρώπου που υπομένει αγόγγυστα την βία.
Χάρης Φραγκούλης στα «Παιδιά του ήλιου»
Εξελίσσοντας τις λεπτές ποιότητες με τις οποίες προσεγγίζει τους ρόλους του, ο Χάρης Φραγκούλης υποδύθηκε τον Πάβελ Φιοντόροβιτς, τον ευφυή μα ονειροπόλο επιστήμονα της επαναστατικής Ρωσίας, παραπέμποντας ξεκάθαρα σε έναν προγενέστερο ιδεαλιστή του Τζον Λένον, αποκαλύπτοντας μια εσωτερική, ιδιοσυγκρασιακή σκηνική συμπεριφορά.
Νίκος Χατζόπουλος στο «Θεατροποιό»
Φρενήρης, αχαλίνωτη και σαρωτική. Η, επί δυο ώρες, παρουσία του Νίκου Χατζόπουλου στη σκηνή, ως βασικού ερμηνευτή του πυρετικού μπερχαρντικού λόγου συμπυκνώνει από την μια όλη την «τρέλα» και το άχθος του ηθοποιού κι από την άλλη συνιστά από μόνη της ένα σεμινάριο υποκριτικής.
Στέλλα Χαραμή
Διαβάστε περισσότερα για ό,τι συμβαίνει στις τέχνες στο www.tospirto.net