Άσε τη γραβάτα στο συρτάρι Αλέξη

Πριν μερικές εβδομάδες, ο Πάνος Καμμένος δώρισε δύο γραβάτες στον Αλέξη Τσίπρα, για να τις φορέσει στις 24 Μαΐου, όταν το Eurogroup θα διευθετούσε οριστικά το ελληνικό χρέος (σύμφωνα με την γνωστή υπόσχεσή του ότι θα φορέσει γραβάτα). Αν η συμφωνία για το χρέος είναι τόσο καλή όσο υποστηρίζει η κυβέρνηση, θα πρέπει κανονικά στην επόμενη δημόσια εμφάνισή του να εμφανιστεί με γραβάτα. Λέτε να την φορέσει τελικά; Καλύτερα να μην στοιχηματίσουμε υπέρ της γραβάτας. Μάλλον τη βλέπω να καταχωνιάζεται βαθιά στο συρτάρι, κάτω από τα μεταξωτά μαντηλάκια για το πέτο.
Remo Casilli / Reuters

Η συνεδρίαση του Eurogroup της 24ης Μαΐου είναι ο προσωρινός επίλογος ενός δράματος που ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2015 με την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ, την «ηρωική» διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του 2015, το δημοψήφισμα του Ιουλίου, την «κωλοτούμπα» Τσίπρα, την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, την αποχώρηση της ομάδας Λαφαζάνη, τις εκλογές του Σεπτέμβρη, την επιστροφή της Ελλάδας στην ύφεση, την επαναφορά της αβεβαιότητας και του GREXIT. Ολοκληρώθηκε με την ψήφιση των νέων σκληρών μέτρων, την έγκριση της πρώτης αξιολόγησης και την υπόσχεση για μελλοντική διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Για όλα αυτά χρειάστηκαν 16 επίπονοι μήνες, μετά από τους οποίους δεν υπάρχει πλέον «αντιμνημόνιο», η αυταπάτη του εναλλακτικού δρόμου κατέρρευσε, ο «μύθος» της «πρώτης φοράς Αριστερά» τελείωσε, το «αστέρι» του Αλέξη Τσίπρα σκοτείνιασε, οι ξένοι εταίροι πέτυχαν όλους τους στόχους τους για την Ελλάδα.

Το πρόσφατο Eurogroup ήταν παράσταση μόνο για δύο ρόλους. Του Σόιμπλε και του Τόμσεν. Κι ο νικητής ήταν αδιαφιλονίκητα ο Σόιμπλε. Πέτυχε τη δημιουργία του «Υπερταμείου» για 99 χρόνια, το μόνιμο «κόφτη», τη διαρκή εποπτεία της Ελλάδας, την ύπαρξη ελληνικών πλεονασμάτων για πολλά χρόνια, την αναβολή της συζήτησης για μακροπρόθεσμη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους για μετά το 2018. Ταυτόχρονα πέτυχε τη δημόσια δήλωση του ΔΝΤ περί συμμετοχής του στο τρίτο πρόγραμμα της Ελλάδας, χαλαρώνοντας τις απαιτήσεις του για άμεση ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Αφού όμως το ΔΝΤ έλαβε εγγράφως τη διαβεβαίωση ότι, σε περίπτωση αδυναμίας της Ελλάδας, θα πάρει οπωσδήποτε πίσω τα χρήματα του από τον ESM.

Η Ελλάδα πήρε την πρώτη δόση που εκκρεμούσε από τον Οκτώβριο, την προσωρινή ομαλοποίηση του οικονομικού κλίματος (το 2016 μάλλον θα έχει καλοκαίρι, σε αντίθεση με το 2015) και μια υπόσχεση ότι θα συζητηθεί η μακροπρόθεσμη διευθέτηση του χρέους της μετά το 2018.

Για αυτά έδωσε, μεταξύ άλλων, τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, ένα μόνιμο κόφτη των δημοσίων δαπανών, την πώληση στα ξένα funds των «κόκκινων» δανείων, όλες τις αποκρατικοποιήσεις που οι προηγούμενες κυβερνήσεις κωλυσιεργούσαν, τη μείωση του αφορολόγητου, την αύξηση και μονιμοποίηση της έκτακτης εισφοράς, την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, τη μείωση των επικουρικών, τη μείωση των μελλοντικών συντάξεων, την κατάργηση του ΕΚΑΣ, την αύξηση του ΦΠΑ και την κατάργηση της έκπτωσης που δινόταν στα νησιά, την αύξηση του ΕΝΦΙΑ και των περισσοτέρων έμμεσων φόρων, την απελευθέρωση των επαγγελμάτων (μεταξύ αυτών και του φαρμοκοποιού).

Όλα αυτά τα μέτρα έρχονται σε εφαρμογή του τρίτου μνημονίου που ψήφισαν τα περισσότερα κόμματα το καλοκαίρι του 2015. Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ όμως θα μπορούσε να περάσει τέτοιας κρισιμότητας και σκληρότητας μέτρα, χωρίς να χάσει κάποιο βουλευτή, χωρίς να κουνηθεί ούτε φύλλο στην πλατεία Συντάγματος.

Για το χρέος, η Ελλάδα επί της ουσίας πήρε απλά μια διαβεβαίωση ότι θα ξανασυζητηθεί το θέμα της μακροπρόθεσμης διευθέτησης του το 2018. Περίπου ό,τι είχε προβλεφθεί και στο δεύτερο μνημόνιο το 2012, αν επιτύγχανε η χώρα πρωτογενές πλεόνασμα και ολοκλήρωνε επιτυχώς το δεύτερο πρόγραμμα. Κάτι που όμως δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω της πτώσης της κυβέρνησης Σαμαρά και της άρνησης της κυβέρνησης Τσίπρα να το ολοκληρώσει (που οδήγησε τελικά στα capital controls και το 3ο μνημόνιο).

Γιατί όμως ο Σόιμπλε δυσκολεύει τόσο μια κυβέρνηση που κατάφερε να περάσει εύκολα όλα τα σκληρά μέτρα που επιθυμούσε, χωρίς να υπάρξουν κοινωνικές αναταραχές και εντάσεις;

Μήπως από μένος για όσα συνέβησαν με τον Βαρουφάκη το 2015; Μήπως επειδή δε θέλει να ενισχύσει εμμέσως τους Podemos στις ισπανικές εκλογές του Ιουνίου; Μήπως επειδή δεν εμπιστεύεται καθόλου την ελληνική κυβέρνηση;

Μια πολύ πιθανή εξήγηση είναι ότι επιθυμεί να κλείσει την πολιτική του καριέρα υπερασπιζόμενος σθεναρά ως τέλους τις απόψεις του για την Ελλάδα. Γνωρίζει ότι μετά από έξι χρόνια και τρία συνεχόμενα προγράμματα στήριξης, το θέμα της Ελλάδας έχει πλέον κουράσει τους Γερμανούς πολίτες και το γερμανικό πολιτικό σύστημα. Δεν επιθυμεί να ξαναπάει στη γερμανική Βουλή ζητώντας νέα στήριξη για την Ελλάδα και να αντιμετωπίσει ξανά την αντίδραση μεγάλης μερίδας του κόμματος του. Και όλα αυτά 16 μήνες πριν τις γερμανικές εκλογές. Τότε θα βρίσκεται στα 75 χρόνια του και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος βουλευτής. Αυτοί οι 16 μήνες αποτελούν την τελευταία πολιτική πράξη του, που θα καθορίσει την υστεροφημία του στην γερμανική κοινή γνώμη (και να είστε σίγουροι ότι η πλειοψηφία των γερμανών επικροτεί τη στάση του στο θέμα της Ελλάδας).

Η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε την στρατηγική επιλογή να παραμείνει στην εξουσία όσο μπορέσει και δεν επέλεξε την «ηρωική» έξοδο. Τους επόμενους μήνες θα γίνει πιο ραγδαία η πτώση της δημοφιλίας της, όσο τα νέα μέτρα θα αρχίσουν να εφαρμόζονται. Οι πλειοψηφία των 153 βουλευτών αποδείχτηκε συμπαγής και δεν φαίνεται να κινδυνεύει. Ακόμα και η μόνη βουλευτής που αντέδρασε σε τέτοιας σκληρότητας μέτρα, διευκόλυνε τον Αλέξη Τσίπρα υποβάλλοντας την παραίτησή της από βουλευτής.

Η επόμενη σκληρή δοκιμασία για την κυβέρνηση θα είναι στη δεύτερη αξιολόγηση του φθινοπώρου, όπου θα πρέπει να ψηφιστούν τα εργασιακά (ομαδικές απολύσεις, συνδικαλιστικός νόμος, lock-out, ευέλικτο ωράριο, κλπ), ένα θέμα ταμπού για όσους δηλώνουν αριστεροί. Ενδεικτικές είναι οι αντιδράσεις που έχουν προκληθεί στην Γαλλία για πολύ ελαφρύτερα εργασιακά μέτρα που προωθεί ο Ολάντ. Αν καταφέρει να ξεπεράσει κι αυτόν τον σκόπελο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει αποκόψει κάθε σύνδεση με την ιδεολογία της αριστεράς, με το μεγαλύτερο μέρος των παραδοσιακών στελεχών και ψηφοφόρων του απέναντι και με σημαντικά ψαλιδισμένη πλέον την επιρροή του στους Έλληνες πολίτες.

Μεγάλο ερωτηματικό αποτελεί η στάση Καμμένου και οι δηλώσεις αμφισβήτησης της κυβερνητικής πολιτικής που κατά καιρούς κάνει (Μουζάλας, ΦΠΑ στα νησιά, κλπ). Δηλώσεις που στοχεύουν στις συγκεκριμένες ομάδες ψηφοφόρων του, που όμως δεν συνοδεύονται από καταψήφιση των μέτρων ή παραίτηση από την θέση του υπουργού. Στην πολιτική τίποτα δεν προκαθορίζεται και καμιά συνεργασία δεν είναι παντοτινή. Όσο η δημοφιλία της κυβέρνησης θα συρρικνώνεται, είναι πιθανό να επιλέξει μια «ηρωική» έξοδο για να περισώσει κομμάτι των εκλογικών ποσοστών των ΑΝΕΛ.

Πριν μερικές εβδομάδες, ο Πάνος Καμμένος δώρισε δύο γραβάτες στον Αλέξη Τσίπρα, για να τις φορέσει στις 24 Μαΐου, όταν το Eurogroup θα διευθετούσε οριστικά το ελληνικό χρέος(σύμφωνα με την γνωστή υπόσχεσή του ότι θα φορέσει γραβάτα). Αν η συμφωνία για το χρέος είναι τόσο καλή όσο υποστηρίζει η κυβέρνηση, θα πρέπει κανονικά στην επόμενη δημόσια εμφάνισή του να εμφανιστεί με γραβάτα. Λέτε να την φορέσει τελικά;

Καλύτερα να μην στοιχηματίσουμε υπέρ της γραβάτας. Μάλλον τη βλέπω να καταχωνιάζεται βαθιά στο συρτάρι, κάτω από τα μεταξωτά μαντηλάκια για το πέτο.

Το μόνο σίγουρο στοίχημα είναι ότι η αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση ξεκινά μετά το φθινόπωρο, όταν οι Έλληνες συνειδητοποιήσουν τι έχει συμβεί στην τσέπη τους, επιστρέφοντας από τα καλοκαιρινά μπάνια.

Κάπου τότε θα επιστρέφει και το ΔΝΤ στην Αθήνα για τη δεύτερη αξιολόγηση...

Δημοφιλή