Το παρόν άρθρο το γράφω σε κατάσταση ιδιαίτερης συναισθηματικής φόρτισης. Μαθαίνοντας την απόφαση του Υπουργού Φίλη να καθιερώσει εξετάσεις για να νομιμοποιήσει τους δημοσίους υπαλλήλους που προσλήφθηκαν προσκομίζοντας πλαστά πτυχία, ομολογώ πως εξοργίστηκα. Εξοργίστηκα όσο λίγες φορές, γιατί η συγκεκριμένη απόφαση ήταν κυριολεκτικά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής μου για αυτή την κυβέρνηση. Ήταν η απόφαση που με έπεισε επιτέλους πως η συγκεκριμένη κυβέρνηση διακρίνεται από όλες τις διαχρονικές παθογένειες της Aριστεράς, χωρίς ταυτοχρόνως να αναδεικνύει κανένα από τα πολλά προτερήματά της.
Είναι εύλογο, διαβάζοντας κανείς την πρώτη παράγραφο αυτού του άρθρου, να αναρωτηθεί γιατί τώρα. Γιατί με αυτή την απόφαση; Είναι γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνών κόμμα ακολούθησε πολλά από τα παραδείγματα προς αποφυγήν που καθιέρωσαν ως κανόνα οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Γιατί λοιπόν να εναντιωθώ ανοιχτά τώρα σε αυτή την κυβέρνηση; Γιατί πολύ απλά, η κίνηση αυτή αποτελεί τη μεγαλύτερη προσβολή και υποτίμηση της νοημοσύνης όχι μόνο του ελληνικού λαού στο σύνολό του, αλλά κυρίως της γενιάς μου, της γενιάς των πτυχιούχων ανέργων ή σκλάβων στην νεοφιλελεύθερη αγορά εργασίας που οικοδομείται στην Ελλάδα τα τελευταία 6 χρόνια.
Ο Υπουργός Φίλης, με την ανοχή των συγκυβερνώντων Τσίπρα - Καμμένου αποφάσισε να ξεκαθαρίσει το τοπίο αναφορικά με τη νοοτροπία που προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνών κόμμα. Αποφάσισε να ενημερώσει τη γενιά μου πως όσα πτυχία και αν πάρει, όσο και αν μορφωθεί, όσο και αν μοχθήσει για να εγκαθιδρύσει τη θέση της στην ιστορία αυτής της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ θα προτιμάει να στελεχώνει τον δημόσιο τομέα με πλαστούς πτυχιούχους, με απαίδευτους απατεώνες που τόσες δεκαετίες παρασίτησαν εις βάρος του ελληνικού λαού, πληρώθηκαν μισθούς που δεν τους άξιζαν και απέκτησαν προνόμια και δικαιώματα χωρίς να μοχθήσουν γι' αυτά.
Εγώ που σας γράφω αυτό το ίσως φορτισμένο και σίγουρα υποκειμενικό άρθρο, έχω αποκτήσει ένα πτυχίο, ένα μεταπτυχιακό δίπλωμα και τώρα οδεύω προς το δεύτερο. Έχω ξενυχτήσει διαβάζοντας, έχω θυσιάσει την προσωπική μου ζωή χάρην της εκπαίδευσης μου, έχω συνηθίσει να μορφώνομαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι σήμερα. Παρόλα αυτά, έχω εργαστεί σχεδόν σε κάθε άλλο τομέα πέραν του αντικειμένου μου, ενώ σαν και εμένα υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες Έλληνες ηλικιών μεταξύ 18-30 που είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε αυτή τη χώρα, αυτή την περίοδο, με αυτές τις κυβερνήσεις να καθορίζουν το μέλλον τους.
Ναι, η άποψη μου δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από υποκειμενική. Σας παρακαλώ όμως, πείστε με αν μπορείτε, πως ο απατεών δημόσιος υπάλληλος που δεν χρειάστηκε να ανοίξει ποτέ βιβλίο αξίζει να δουλεύει σε δημόσιο αξίωμα περισσότερο από εμένα και τους συνομηλίκους μου.
Πείστε με πως αυτή η κυβέρνηση επιδιώκει το καλό της πατρίδας μου, φροντίζει για το μέλλον μου, με προστατεύει από τα δεινά που η ίδια και οι προκάτοχοι της προκάλεσαν. Πείστε με πως πρέπει να εμπιστευτώ αυτούς οι οποίοι δεν εμπιστεύονται εμένα, μετά από τόσο μόχθο παρά το νεαρό της ηλικίας μου, να δώσω ψυχή και σώμα για να παραδώσω στα παιδιά μου μια Ελλάδα καλύτερη από αυτή που παρέλαβα.
Δυστυχώς δε μπορείτε να με πείσετε, ούτε εγώ φυσικά θα μπορούσα να πείσω εσάς για κάτι τόσο κραυγαλέα εξοργιστικό. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως αυτό το άρθρο δε γράφεται λόγω της πικρίας μου που δεν διορίστηκα εγώ στο δημόσιο αντί κάποιου άλλου. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι φιλοδοξίες και τα όνειρα μου επεκτείνονται πέραν της θέσης του μισθωτού δημοσίου υπαλλήλου. Όμως ζητώ, επιδιώκω και απαιτώ αξιοκρατία σε αυτή τη χώρα. Αφού η κυβέρνηση δεν μπορεί να μου προσφέρει όραμα, ευκαιρίες, κίνητρα, της ζητώ επιτακτικά να μου εξασφαλίσει αξιοκρατία στις επιλογές της. Να απολύσει πάραυτα τους πλαστούς πτυχιούχους, να τους ζητήσει αναδρομικά όλα τα μισθώματα τους και να διασφαλίσει πως τέτοιου είδους Έλληνες δεν θα ξαναεργαστούν ποτέ στον δημόσιο τομέα, δεν θα πλουτίσουν ποτέ ξανά εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
Αν δεν μπορέσει να πράξει ούτε αυτό, εγώ πρώτος θα σταθώ απέναντι της και θα της ζητήσω να αποχωρήσει από τη διακυβέρνηση της χώρας μου. Και αν δεν τα καταφέρω, θα φύγω από την Ελλάδα μου, χωρίς τη θέλησή μου, διωγμένος από μία κυβέρνηση που επέλεξε την Ελλάδα των Ραγιάδων αντί των Ελλήνων, το σκοτάδι αντί του φωτός, την απάτη αντί της παιδείας.
Θα αναγκαστώ να αφήσω την πατρίδα μου έρμαιο στα χέρια όλων αυτών που δε νοιάζονται για το κοινό καλό και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να διατηρήσουν αυτό που πρέπει να πεθάνει, σκοτώνοντας αυτό που θα έπρεπε να ζει. Κατά τον Πίνδαρο οι ελπίδες είναι τα όνειρα όσων δεν κοιμούνται, και η δική μου γενιά οφείλει να ξυπνήσει, να αρχίσει να ελπίζει, να απαιτεί και να κερδίζει. Εύχομαι λοιπόν να κερδίσουμε, με τις ιδέες μας, τα όνειρά μας, μα πάνω από όλα με την παιδεία μας.