Μία βιτρίνα με «Ίχνη της θάλασσας» στο κέντρο της Αθήνας

Σε μια βόλτα στους πολύβουους δρόμους Βουκουρεστίου και Σταδίου περαστικοί παρασύρονται να... καταγράψουν τη δική τους Ιθάκη. Όπως λέει η Κεχαγιόγλου, «Με γοητεύει η σκέψη ότι τα χαλιά μου είναι μια καταγραφή της ζωής στο πέρασμά της». Η διαρκής αναζήτηση του οίκου, να αφηγείται τους μύθους του μέσα από ανεξάντλητες δημιουργικές προσεγγίσεις, αποτυπώνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, κυριαρχώντας εδώ, στη μικρογραφία αυτής της βιτρίνας.
archive

Η συνεργασία της Αλεξάνδρας Κεχαγιόγλου με τον οίκο Hermès της Αθήνας προμηνύει την Άνοιξη του 2016 και σίγουρα δεν είναι τυχαία. Απόγονος Ελλήνων μεταναστών, η καλλιτέχνις ανακαλεί λόγια του σπουδαίου Αλεξανδρινού ποιητή Καβάφη, αφήνεται να εμπνευστεί και αρχίζει τον νόστο, το ποθητό ταξίδι της για την Ελλάδα, τη δική της Ιθάκη, με την ευχή «ο δρόμος να 'ναι μακρύς». H ιδέα μέσα από την οποία η Κεχαγιόγλου τοποθετείται καλλιτεχνικά μεταμορφώνει, κοσμεί και βρίσκει καταφύγιο στη βιτρίνα του διεθνούς οίκου.

Γεννημένη από οικογένεια δημιουργών χαλιών, που μετέφεραν την παραδοσιακή υφαντική τέχνη στην Αργεντινή, η καλλιτέχνις διατηρούσε ανέκαθεν μια βαθιά και εξαιρετικά δυνατή σχέση με τη φύση. Αυτή η σχέση την όπλισε με αποφασιστικότητα να υφάνει όσο περισσότερα τοπία μπορεί, με στόχο να αποτρέψει με αυτόν τον τρόπο τον αφανισμό του φυσικού κόσμου.

Yφαίνει τις ύλες της δημιουργώντας, με ένα ειδικό πιστόλι, υφαντές φούντες πάνω σε μεγάλες υφασμένες επιφάνειες, προσφέροντας τελικά αυτό το απόλυτο έργο τέχνης. Εναρμονισμένη με το καθάριο μπλε της Ελλάδας, μεταφέρει της δική της Ιθάκη στη βιτρίνα του διεθνούς οίκου. Ένας παράδεισος ελληνικού νησιού. Χωρίς αμφιβολία, ένας ονειρικός προορισμός...

Στην αρχή, ο απάνεμος, προστατευμένος κόλπος, γεμάτος ροζ και μπεζ βότσαλα, ένας τόπος μαγικός. Παρθένα ομορφιά, η επιτομή της γαλήνης. Τα λιγοστά αντικείμενα που διακριτικά παραμένουν στη βιτρίνα αποτυπώνουν με σαφήνεια τα απολύτως απαραίτητα πράγματα που χρειάζεται ένας απαιτητικός ταξιδιώτης που αναζητά τη μοναξιά και την ηρεμία του μυαλού: μια πετσέτα, μια τσάντα, ένα ζευγάρι παπούτσια... Ίχνη που έμειναν πίσω αποτελούν τη μόνη απόδειξη της εισβολής των ανθρώπων. Λίγο μετά, ως απόρροια της εικόνας, γεννιέται η σκέψη στον επισκέπτη για το πώς ο άνθρωπος βιώνει πια τη φύση, πώς τοποθετείται μέσα της, ακατάστατα, χωρίς σεβασμό, γεμίζοντάς τη με το περιττό, αλλοιώνοντας την παρθένα και ολοκάθαρη υπόστασή της.

«Φτιάχνω χαλιά για να απαθανατίσω κομμάτια γης», δηλώνει με ενθουσιασμό η Κεχαγιόγλου. «Υφαίνω με αυτή την τεχνοτροπία τοπία γιατί απλά είμαι ερωτευμένη μαζί τους. Και αυτή την αγάπη θέλω να μεταδώσω».

Στο τέλος, η καλλιτέχνις σε προσκαλεί να σταθείς για λίγο, να πάρεις μιαν ανάσα και να βυθιστείς στη σιωπή. Ακριβώς τη στιγμή εκείνη σου φανερώνεται η Ιθάκη.

Σε μια βόλτα στους πολύβουους δρόμους Βουκουρεστίου και Σταδίου περαστικοί παρασύρονται να... καταγράψουν τη δική τους Ιθάκη. Όπως λέει η Κεχαγιόγλου, «Με γοητεύει η σκέψη ότι τα χαλιά μου είναι μια καταγραφή της ζωής στο πέρασμά της». Η διαρκής αναζήτηση του οίκου, να αφηγείται τους μύθους του μέσα από ανεξάντλητες δημιουργικές προσεγγίσεις, αποτυπώνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, κυριαρχώντας εδώ, στη μικρογραφία αυτής της βιτρίνας.