Η ανωριμότητα του συστήματος μέσα από τη συζήτηση για ψήφο στα 17

Είναι, επομένως, ανώριμος να αποφασίσει για το μέλλον του ο 17χρονος που εργάζεται και συντηρεί την δική του οικογένεια; Μπορεί αυτή η τεκμαιρόμενη ανωριμότητα να του στερεί τη δυνατότητα να αποφασίζει για το μέλλον του, για παράγοντες που επηρεάζουν την εργασιακή ή οικογενειακή ζωή που ήδη έχει; Η μεγάλη διαφορά της ψήφου στα 17 είναι ότι τα κόμματα θα μπουν στο σχολείο. Σε προεκλογική περίοδο, δηλαδή, εκπρόσωποι κομμάτων θα τριγυρνούν στα σχολικά κτήρια και θα κυνηγούν τα παιδιά της τρίτης λυκείου. Ψηφοδέλτια, παραγοντισμός, κίνδυνος πόλωσης και προπαγάνδας.
SAKIS MITROLIDIS via Getty Images

Στις διπλές εκλογές του 2012 όσοι έχουμε γεννηθεί μετά τον Ιούνιο του 1994 ψηφίσαμε στα 17. Είμαι σίγουρος ότι ο βαθμός ανωριμότητας θα ήταν ο ίδιος κι αν ήμασταν 18.

Η υποχρεωτική εκπαίδευση είναι 9ετής. Μετά το Γυμνάσιο ο νέος μπορεί είτε να ακολουθήσει το Λύκειο ή κάποια επαγγελματική σχολή είτε να εργαστεί. Άλλωστε, ο νόμος δίνει το δικαίωμα της νόμιμης εργασίας ήδη από τα 15 έτη. Δεν είναι ο κανόνας, όμως κάποιοι συμπολίτες μας έχουν ήδη δημιουργήσει τη δική τους οικογένεια σε αυτή την ηλικία.

Είναι, επομένως, ανώριμος να αποφασίσει για το μέλλον του ο 17χρονος που εργάζεται και συντηρεί την δική του οικογένεια; Μπορεί αυτή η τεκμαιρόμενη ανωριμότητα να του στερεί τη δυνατότητα να αποφασίζει για το μέλλον του, για παράγοντες που επηρεάζουν την εργασιακή ή οικογενειακή ζωή που ήδη έχει;

Η μεγάλη διαφορά της ψήφου στα 17 είναι ότι τα κόμματα θα μπουν στο σχολείο. Σε προεκλογική περίοδο, δηλαδή, εκπρόσωποι κομμάτων θα τριγυρνούν στα σχολικά κτήρια και θα κυνηγούν τα παιδιά της τρίτης λυκείου. Ψηφοδέλτια, παραγοντισμός, κίνδυνος πόλωσης και προπαγάνδας. Αυτή είναι η κακή πλευρά της κομματοποίησης, την οποία ο νέος που συνεχίζει τις σπουδές συναντά λίγους μήνες αργότερα στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Πως αντιδράς, λοιπόν, ως Πολιτεία στην κακή πλευρά της Πολιτικής;

Η μία λύση είναι να προσποιηθείς ότι δεν υπάρχει. Δημιουργείς ένα σχολείο που ερμηνεύει τον κόσμο στον άξονα καλού και κακού: υπάρχει το σωστό και το λάθος, όλα είναι αντικειμενικά μεγέθη, η ιστορία απλά προέκυψε. Καλοί Έλληνες, κακοί Τούρκοι, έξυπνοι οι αρχαίοι, βελανίδια οι Ευρωπαίοι. Δημιουργείς μια βολικά απονευρωμένη και στερεοτυπική ανάγνωση της ζωής μέχρι ο νέος να γίνει 18, οπότε και σταματά η ευθύνη σου ως Πολιτεία. Μετά απλά περιμένεις να συνειδητοποιηθεί μόνος του.

Η άλλη λύση είναι η παροχή μιας πραγματικής πολιτικής αγωγής: ποια είναι τα παγκόσμια πολιτικά ρεύματα, τι είναι ο καπιταλισμός, τι ο κομμουνισμός, τι έγινε στην Γαλλία τον Μάιο του 68', ποια τα χαρακτηριστικά του φιλελευθερισμού, τι αντιπροσωπεύει ο νεοφιλελευθερισμός και ποιες δυνάμεις τον υποστήριξαν.

Ανώριμος, λοιπόν, είναι ένας 17χρονος ψηφοφόρος ή ένα σύστημα που δεν προετοιμάζει τη νέα γενιά πολιτών του για τις σύγχρονες προκλήσεις;

Μια αγωγή που θα παρέχει τις βασικές γνώσεις που επηρέασαν την παγκόσμια πολιτική ιστορία και με τις οποίες θα μπορεί ο νέος Έλληνας να κρίνει τα κόμματα που αυτοχαρακτηρίζονται όπως θέλουν. Να δει, για παράδειγμα, είναι φιλελεύθερο και αντικρατικιστικό κόμμα η Νέα Δημοκρατία όπως ισχυρίζεται; Ή είναι σοσιαλδημοκρατική η πολιτική του ΠΑΣΟΚ και αριστερή αυτή του ΣΥΡΙΖΑ; Ο κομμουνισμός που εισηγείται το ΚΚΕ που εφαρμόστηκε και πως κατέληξε;

Είναι γνώσεις χωρίς τις οποίες οι νέοι Έλληνες σήμερα πολιτικοποιούνται με βάση τα αφηγήματα που ακούνε στο σπίτι.

«Ο πατέρας μου ήταν με τον Ανδρέα, εμείς το ρίχνουμε ΠΑΣΟΚ, άντε ΣΥΡΙΖΑ

«Αίσχος ο Ανδρέας μας κατέστρεψε, εμείς είμαστε Δεξιοί, οικογενειάρχες, με την πατρίδα

Αφηγήματα βασισμένα σε χρεοκοπημένες πολιτικές διαφωνίες του παρελθόντος. Αφηγήματα που τα συναντούμε όχι μόνο στα 17, αλλά και στα 27 και στα 37.

Ανώριμος, λοιπόν, είναι ένας 17χρονος ψηφοφόρος ή ένα σύστημα που δεν προετοιμάζει τη νέα γενιά πολιτών του για τις σύγχρονες προκλήσεις; Ένα σύστημα που ενώ καλεί τον νέο να διαλέξει το επάγγελμα της ζωής του την ίδια ώρα τον κρατά σε μια πολιτική, ιστορική και πολιτισμική γυάλα εκτός σύγχρονης πραγματικότητας;

Δημοφιλή