Συγγνώμη, που δε θα σας εμπνεύσω

Όσο κι αν δε θέλω να το παραδεχτώ, ο καρκίνος έχει αλλάξει την καθημερινότητά μου και έχει αλλοιώσει τη ζωή μου. Έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια πάνω μου. Το σημάδι της ακτινοβολίας στην κοιλιά μου και σημάδι του πορτ στο στέρνο μου. Τη νευροπάθεια και τη μειωμένη συγκέντρωση. Μου έχει περιορίσει το αλκοόλ, το τρέξιμο και το αγαπημένο μου άθλημα, το σκι. Κι έχει αφήσει στο πέρασμά του κι άλλα αόρατα σημάδια, που δε μπορεί να δει κανείς με την πρώτη ματιά. Σε πολλές περιπτώσεις έχει διακόψει τη ζωή μου.
Andreas Rentz via Getty Images

Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι ποια από όλες τις ιστορίες μου θα μοιραστώ μαζί σας. Προσπαθώ να θυμηθώ γεγονότα από τα πέντε προηγούμενα χρόνια που θα μπορούσαν να κινήσουν το ενδιαφέρον σας. Ίσως τις 40 μέρες που πέρασα στο νοσοκομείο μετά τη μεταμόσχευση μυελού, το ταξίδι στο Εδιμβούργο με τους τρελούς μου φίλους ή τις βόλτες που έκανα στη Νέα Υόρκη μετά από μια μικρή, αλλά επεισοδιακή εγχείρηση. Μία στιγμή πόνου που αντιμετώπισα με υπομονή ή μια στιγμή αδυναμίας, όπου δεν το έβαλα κάτω. Τα τελευταία πέντε χρόνια είναι γεμάτα με τέτοιες στιγμές. Στο μυαλό μου, ίσως αποτελούνται μόνο από τέτοιες στιγμές. Στιγμές θάρρους, στιγμές που ενώ όλα μοιάζουν δύσκολα, εγώ καταλήγω πάντα να βλέπω τη θετική όψη του νομίσματος.

Τα θυμάμαι όλα σα να συνέβησαν χθες και πιστεύω ότι η δουλειά της καταγραφής δε θα είναι δύσκολη. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως σήμερα δυσκολεύομαι να διατυπώσω τις σκέψεις μου. Σήμερα δεν έχω συμβουλές και παραινέσεις και δε μπορώ να διηγηθώ καμία από αυτές τις στιγμές θάρρους και αισιοδοξίας.

Κι ενώ τόσες μέρες προσπαθώ να γράψω, κάθε φορά αποτυγχάνω και απογοητεύομαι. Έτσι αναπόφευκτα αρχίζω να γκρινιάζω στην καλύτερή μου φίλη (aka Ματίλντα), η οποία μου λέει μετά από μία ατελείωτη συνομιλία στο Skype:

«Είναι οκ κάποιες φορές να μην είσαι καλά».

Μια φράση, που ενώ ακούγεται απόλυτα ορθολογική σε πολλούς από εσάς, εμένα δε μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό. Τότε καταλαβαίνω γιατί δε μπορώ να γράψω. Γιατί δεν είμαι καλά. Δεν είμαι καλά και δεν πειράζει. Γιατί πολλές φορές είναι εντάξει να μην τα αντιμετωπίζεις όλα με θάρρος και αισιοδοξία. Να αποδέχεσαι την αδυναμία και την απόρριψη. Όσο κι αν προσπαθείς, δε μπορείς να αντιμετωπίζεις τα πάντα με κουράγιο και δύναμη. Όσο δύσκολο κι αν είναι, είναι και αυτό μέρος της ζωής. Να μάθεις να αποδέχεσαι τα όριά σου. Να συνειδητοποιείς ότι δε μπορείς να τα καταφέρεις όλα και να τα παρατάς, έστω και για λίγο. Να συγχωρείς τον εαυτό σου σε στιγμές αδυναμίας και αποτυχίας. Σε μια κοινωνία που επιδοκιμάζει μόνο την επιτυχία και τη δύναμη, να μάθεις ότι το να είσαι ευάλωτος δεν είναι μειονέκτημα, αλλά ένα αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητάς σου.

Κι έτσι, το μόνο που θέλω να μοιραστώ μαζί σας σήμερα είναι τα αρνητικά της ασθένειας, τις αδυναμίες μου. Όσο κι αν δε θέλω να το παραδεχτώ, ο καρκίνος έχει αλλάξει την καθημερινότητά μου και έχει αλλοιώσει τη ζωή μου. Έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια πάνω μου. Το σημάδι της ακτινοβολίας στην κοιλιά μου και σημάδι του πορτ στο στέρνο μου. Τη νευροπάθεια και τη μειωμένη συγκέντρωση. Μου έχει περιορίσει το αλκοόλ, το τρέξιμο και το αγαπημένο μου άθλημα, το σκι. Κι έχει αφήσει στο πέρασμά του κι άλλα αόρατα σημάδια, που δε μπορεί να δει κανείς με την πρώτη ματιά. Σε πολλές περιπτώσεις έχει διακόψει τη ζωή μου. Με έχει αναγκάσει να σταματήσω τις διακοπές μου και να λείπω από την αποφοίτηση της Μαίρης, τη γιορτή της Μαριλίζας και από πολλά άλλα σημαντικά γεγονότα κοντινών μου προσώπων. Το να παραδεχτώ, όμως, την αδυναμία που μου δημιουργεί και να συνεχίσω, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της μάχης μου εναντίον του.

Σήμερα, λοιπόν, παραδέχομαι ότι είμαι ευάλωτη, νιώθω αδύναμη και φοβάμαι. Είναι μια από τις αλήθειες που επέλεξα να μοιραστώ μαζί σας. Γι' αυτό συγχωρήστε με αν δεν κατάφερα να γίνω πηγή έμπνευσης.

Διαβάστε περισσότερα στο scarsandscarves.com