Είμαι από αυτούς που θεώρησαν ότι το δημοψήφισμα ήταν απλώς ένα τερτίπι για να «κερδίσει χρόνο» η εν απορία διατελούσα κυβέρνηση. Που δεν πίστεψαν ποτέ τον μύθο ότι το «όχι» θα δώσει καλύτερη διαπραγματευτική θέση στη Ελλάδα. Που δεν πιστεύουν πως «ναι ή όχι, θα ανοίξουν την Τρίτη οι τράπεζες». Εύχομαι να κάνω λάθος. Έφτασε η ώρα της αλήθειας. Αυτή η βδομάδα θα δείξει που επί τέλους πάμε.
Πολλοί μιλούν για «ελληνική τραγωδία». Είναι κι αυτό ένα σύνδρομο της σύγχυσης και της παρακμής που μας δέρνει. Της φθοράς της γλώσσας και του περιρρέοντος σχετικισμού. Συγχέουν την Αντιγόνη με την Γκόλφω.
Άλλοι δεν ντρέπονται να επικαλούνται κορυφαίες στιγμές της αντίστασης του λαού μας για να στηρίξουν το «όχι» του δημοψηφίσματος. Μετά από πεντάμηνη και πλέον θητεία, η κυβέρνηση προσπαθεί να καλύψει την ανεπάρκεια της πλανώσα και πλανώμενη. Τα «είδαμε όλα», που λένε. Ψέματα, σοφιστείες , θολούρα και ανικανότητα. Το κορύφωμα σηματοδοτεί το γνωστό τηλεοπτικό σποτ που συνοψίζει κατά τρόπο συνταρακτικό τον μύθο που έθρεψε το «όχι»: «Δεν θέλουν συμβιβασμό, θέλουν ταπείνωση», «δεν θέλουν λύση, θέλουν να συνεχιστεί ο αργός θάνατος», «θέλουν κατάλυση της δημοκρατίας» , «θα τους αφήσεις;», «Όχι, για την Ελλάδα της αξιοπρέπειας». Έτσι απλά. Ποιοί ειναι αυτοί οι μοχθηροί μέχρι διαστροφής, που απεργάζονται ολέθρια; Αυτό αφήνεται στην κρίση του νοήμονος τηλεθεατή. Αυτοί απλώς επισημαίνουν τον κίνδυνο.
Φρίττω στην ιδέα ότι αυτό είναι ένα από τα δύο σποτ του πρώτου κόμματος της χώρας για το δημοψήφισμα. Ντρέπομαι ειλικρινώς για την κατάντια και την εξαθλίωση. Λόγος παιδαριώδης και μισαλλόδοξος, αντάξιος υπουργείου προπαγάνδας. Καρφί στο θυμικό και στην παρόρμηση. Στόχος να μεγαλώσει το χάσμα και να αμβλύνει τα φιλοευρωπαϊκά αισθήματα του κόσμου.
Υπάρχουν βέβαια μεταξύ των Ευρωπαίων ιθυνόντων, οι «σκληροί», αυτοί που ονειρεύονται από καιρό να μας πετάξουν έξω από την Ευρώπη. Που θέλουν μια «άλλη Ευρώπη» πιο «συμμαζεμένη» και ελεγχόμενη. Με την προκλητική τους στάση, με δηλώσεις και ανοιχτές παρεμβάσεις προκάλεσαν την λαϊκή αγανάκτηση και πριμοδότησαν γενναία, κατά την άποψή μου, την πρωτιά του «όχι». Η κυβέρνηση έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεκτική και να αποφεύγει παγίδες και προκλήσεις αυτού του είδους. Βάζοντας όλους τους Ευρωπαίους στο ίδιο σακί, απομονωνόμαστε και παίζουμε αντικειμενικά το παιχνίδι αυτών των κυρίων.
Με τι πρόσωπο ο Πρωθυπουργός και πρόεδρος του Σύριζα θα πάει να ζητήσει βοήθεια από αυτούς που «θέλουν» τόσα κακά για τον τόπο μας; Να τους αγκαλιάσει και να χαριεντιστεί μαζί τους, ως συνήθως; Κάτι δεν κολλάει καλά εδώ. Όταν επιδιώκεις ένα «έντιμο» συμβιβασμό από τους πιστωτές σου, από τους οποίους εξαρτάται εν πολλοίς η επιβίωσή σου, δεν το παίζεις Γκιουλέκας. Η πολλή μαγκιά βλάπτει σοβαρά. Εκτός βέβαια εάν όλα αυτά ειναι προπέτασμα καπνού. Οψόμεθα.
Η κυβέρνηση υποστήριξε με πάθος ότι η διοργάνωση του δημοψηφίσματος ειναι θέμα δημοκρατίας. Λέγοντας παράλληλα ότι οι εταίροι μας ειναι υποχρεωμένοι «να σεβαστούν την λαϊκή ετυμηγορία» και άλλα ηχηρά παρόμοια. Δεν χρειάζεται να είσαι διδάκτορας πολιτικών επιστημών για να καταλάβεις ότι όλα αυτά ειναι κενά λόγια. Η δημοκρατία έχει νόημα μόνο όταν υπάρχουν πραγματικές επιλογές, τις οποίες οι πολίτες μπορούν να σταθμίσουν αβίαστα όντας πλήρως φωτισμένοι για τις συνέπειες.
Βρισκόμαστε πολύ μακριά από αυτή την κατάσταση. Η δημοκρατία ειναι ασυμβίβαστη με την έλλειψη ελευθερίας επιλογών. Λυπάμαι, αλλά ειναι κάτι που θα το μάθουμε καλύτερα όσο βαθαίνει η κρίση. Τα κρούσματα έλλειψης σεβασμού δημοκρατικού διαλόγου πληθαίνουν, καθώς και οι θεωρίες περί κινδύνου για την δημοκρατία. Απειλές στους δημοσιογράφους που δεν «συμμορφώνονται». Όσοι διαφωνούν κατατάσσονται στο στρατόπεδο των «προδοτών» και των «γερμανοτσολιάδων». Το δημοψήφισμα ήταν μια χρυσή ευκαρία για τους οπαδούς της πόλωσης και του διχασμού.
Η πραγματικότητα ειναι ως γνωστόν, «ξεροκέφαλη». Δεν σηκώνει υπεκφυγές και επ'αόριστον αναβολές. Και χωρίς να ξέρεις Θεωρία Παιγνίων καταλαβαίνεις οτι ο αδήριτος χρόνος ειναι ο πιο σκληρός αντίπαλος. Η απραξία ειναι ίσως καλό άλλοθι για τους ισχυρούς και τους καλά κρατούντες. Όχι όμως για τους ενδεείς και εξαρτημένους. Όταν τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα, όταν κινδυνεύουμε πολλαπλά, ρητορείες και τα επαναστατικές κορώνες ειναι παυσίπονα ή ακόμη χειρότερο, αναισθητικά.
Δύο είναι οι δρόμοι που ανοίγονται σήμερα. Είτε ο κ. Τσίπρας ενισχυμένος με το «όχι» του δημοψηφίσματος , εξακολουθεί να θέλει να διακυβερνήσει την χώρα με τον ετερόκλιτο και τραγικά ανεπαρκή θίασό του. Είτε αίρεται υπεράνω στενών προσωπικών και κομματικών συμφερόντων και συναινεί στην δημιουργία ενός σχήματος εθνικής ενότητας, υπερκομματικού, που θα διαπραγματευτεί με τους πιστωτές και θα επανεκκινήσει την οικονομία, με την στήριξη της πλειοψηφίας των δημοκρατικών δυνάμεων. Εάν ο πρωθυπουργός εμμείνει στο πρώτο σενάριο, τότε σύντομα η Ελλάδα θα έχει να διαλέξει μεταξύ των εξής δυο εκδοχών: φτωχή εντός Ευρώπης (Βουλγαρία) ή φτωχή εκτός Ευρώπης (Αλβανία).
Όλοι αυτοί που ονειρεύονται μιαν Ελλάδα δημοκρατική και ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει να επαγρυπνούν. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θέλει την χώρα μέσα στην Ευρώπη. Το «όχι» του δημοψηφίσματος δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να στηρίξει την αποπομπή μας. Μια τέτοια εξέλιξη ευνοεί στο εξωτερικό, το παιχνίδι των «σκληρών» δήθεν ευρωπαϊστών και στο εσωτερικό, η κινητοποίηση των αντιευρωπαϊστών και του «λόμπι της δραχμής».