Μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη και με ορίζοντα το τέλος της θητείας αυτής της Βουλής, είναι πια η μόνη λύση για την χώρα, αν θέλει να μείνει όχι μόνον στο ευρώ αλλά και αν θέλει να διατηρήσει τη θέση της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να κρατήσει τον δυτικό προσανατολισμό της.
Μια κυβέρνηση, με επικεφαλής πρόσωπο με μεγάλη εμπειρία, πρόσωπο που να ξέρει τα δεδομένα της οικονομίας αλλά και της Ευρώπης, πρόσωπο που να ξέρουν και να εμπιστεύονται οι εταίροι και δανειστές μας.
Μια κυβέρνηση με την συμμετοχή και τεχνοκρατών, ανθρώπων με πείρα στους επιμέρους χώρους αλλά και πολιτικούς από όλα τα κόμματα.
Μια κυβέρνηση που θα στηριχτεί από όσους στην Βουλή πιστεύουν ότι πρέπει να μείνουμε στην Ευρώπη, ανεξάρτητα από κόμματα. Γιατί πια το θέμα ξεπερνά τις στενές κομματικές και ιδεολογικές γραμμές και φτάνει σε κεντρικά ζητήματα για την χώρα και τον ελληνισμό. Αν δηλαδή θα μείνει στην αναπτυγμένη δύση και τον πολιτισμό της ή θα κατρακυλήσει στο επικίνδυνο άγνωστο.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση Τσίπρα, η κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά», παγιδευμένη στις ιδεολογικές αγκυλώσεις των στελεχών της, τις προεκλογικές της υποσχέσεις προς όλους και όλα, στην απειρία της, στην ανικανότητα κάποιων εκ των στελεχών της, στα ιδεολογήματα του παρελθόντος που έχουν στην πράξη αποτύχει οικτρά αλλά κυρίως στην αδυναμία να δει την πραγματικότητα, οδήγησε το τελευταίο πεντάμηνο τη χώρα «στα βράχια».
Με καθυστερήσεις, παραλείψεις, «μαγκιές» και οτιδήποτε άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί, αύξησε στο πολλαπλάσιο το χρηματοδοτικό κενό της χώρας, δημιούργησε μια σειρά από δεδομένα στην οικονομία που είναι πολύ δύσκολο να ανατραπούν, έστω και με σκληρά μέτρα και κυρίως δημιούργησε ένα τεράστιο πρόβλημα αξιοπιστίας για την χώρα στην Ευρώπη.
Η κυβέρνηση τελικά απέρριψε ακόμα και την τελευταία στιγμή την πρόταση Γιούνκερ, αφήνοντας την χώρα να φύγει από το προηγούμενο πρόγραμμα, να γίνει capital control στις τράπεζες με τα τραγικά αποτελέσματα για τους πολίτες και την αξιοπρέπειά τους, για τις επιχειρήσεις, τον τουρισμό αλλά και για το τραπεζικό σύστημα που είναι άγνωστο πότε θα συνέλθει από αυτό το χτύπημα.
Προχώρησε παρά τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού προς όλους αλλά και δημοσίως σε ένα δημοψήφισμα, χωρίς τελικά υπαρκτό ερώτημα με μόνο στόχο το εσωκομματικό τοπίο του πρωθυπουργού που κατέληξε σε ένα θριαμβευτικό «όχι» που γίνεται ήδη ένα «ναι» και μάλιστα στο διπλάσιο ή και τριπλάσιο.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές έκαναν σαφές την περασμένη Τρίτη στη συνοδό Κορυφής, ποιες είναι οι επιλογές της χώρας. «Ή συμφωνία για τριετές μνημόνιο με συγκεκριμένα προαπαιτούμενα ή άμεση έξοδο από το ευρώ και προφανώς στην πορεία και από την Ευρωπαϊκή Ένωση».
Ο κ. Τσίπρας, «θριαμβευτής» του δημοψηφίσματος, τελικά κατάφερε να βάλει τρικλοποδιά στον εαυτό του. Τώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα πολύ δύσκολο καθήκον. Να συμφωνήσει στο νέο σκληρό μνημόνιο με άμεση εφαρμογή, κάτι που θα προκαλέσει μεγάλη ρήξη στο κόμμα του και αντίδραση εναντίον του των ψηφοφόρων του «όχι» ή να προχωρήσει σε ρήξη και εγκατάλειψη της ευρωζώνης, που ήδη του ζητούν οι «επαναστάτες» του κόμματός του κάτι που θα σημάνει σχεδόν άμεσα φτωχοποίηση της χώρας και εθνική καταστροφή. Με ότι αυτό σημαίνει και για τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Είναι σαφές λοιπόν ότι ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να διαχειριστεί την κρίση που ο ίδιος τελικά προκάλεσε θέλοντας να εφαρμόσει την θεωρία των παιγνίων, νομίζοντας ότι οι απέναντι είναι αφελείς. Δεν μπορεί να διαχειριστεί το τοπίο που θα δημιουργηθεί από τα μέτρα που θα ληφθούν. Δεν θα μπορεί να το περάσει καν από το κόμμα του. Ίσως «δεν το αντέχει» προσωπικά και ο ίδιος.
Η χώρα λοιπόν χρειάζεται εδώ και τώρα μια κυβέρνηση που θα στηρίξει ένα πολύ μεγάλο μέρος της Βουλής, αυτό που πιστεύει στην Ευρώπη και στον δυτικό προσανατολισμό της χώρας. Μια κυβέρνηση που θα μείνει ως το τέλος αυτής της τετραετίας, με συναίνεση κυρίως στο ζήτημα της αποκατάστασης της οικονομικής κατάστασης της χώρας. Και συμφωνία να μη θίξει δεδομένα στην κοινωνία που δεν έχουν σχέση με την εφαρμογή μέτρων της συμφωνίας με τους δανειστές.
Ο κ. Τσίπρας σήμερα έχει την υποχρέωση να προχωρήσει τις επόμενες μέρες σε μια συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, να περάσει τα μέτρα που θα ζητηθούν άμεσα ώστε να γίνει η χώρα αξιόπιστη, είτε από την Βουλή, είτε μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και αμέσως μετά, να βρει το θάρρος να οδηγήσει τη χώρα και τις πολιτικές δυνάμεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την συγκρότηση οικουμενικής κυβέρνησης «μακράς πνοής».
Μιας κυβέρνησης που θα αντιμετωπίσει άμεσα τα προβλήματα και θα επαναφέρει την ελληνική οικονομία στις ράγες του τρένου της ευρωπαϊκής οικονομίας και θα δώσει έτσι και τη δυνατότητα της αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού στην χώρα. Κάτι που είναι αναγκαίο αν η χώρα θέλει να υπάρξει ως δυτική πολιτισμένη δημοκρατία.