Ο άνθρωπος που κυκλοφορεί διαφημίζοντας με τη στάση του ότι χωρίς αυτόν ο κόσμος θα είναι φτωχότερος και σε μία από τις πιο κρίσιμες στιγμες της πολιτικής ζωής καταφεύγει σε σχολιαροπαιδισμούς τύπου «πάω να δω την κόρη μου στην Αίγινα», δεν πρέπει να μας εκπλήσσει για τα λάθη του αλλά για το γεγονός ότι υπήρχαν (και υπάρχουν άραγε ακόμα;) άνθρωποι που επικροτούν κι ενθαρρύνουν τη στάση και τους χειρισμούς του.
Είναι τόσο κραυγαλέες οι απόπειρές του να ξεχωρίζει και να πουλάει την εικόνα του ως τη μόνη εναλλακτική πρόταση εφαρμοσμένης ευφυίας, που φτάνει να το κάνει εις βάρος όλων των υπολοίπων που με τον έναν ή άλλον τρόπο, με τις ιδιαιτερότητες ή ακόμα και τις αγκυλώσεις τους, μοχθούσαν για το ίδιο πράγμα. Ακόμα και αυτών που τα ξημερώματα του Σαββάτου επέλεξαν να μην στηρίξουν την κυβέρνηση. Και ξέρετε κάτι; Όσο και αν ακούγεται ακραίο, η στάση της πτέρυγας που συντάχθηκε με το «παρών» έναντι της εξουσιοδότησης του σημερινού υπουργού Οικονομικών για διαπραγμάτευση επί του κειμένου της συμφωνίας, εκτιμάται ότι είναι πολιτικώς τιμιότερη από την εξώφθαλμη κουτοπονηριά της επίσκεψης στην Αίγινα.
Μόνο και μόνο ότι ο άνθρωπος που επί τόσους μήνες διαπραγματευόταν (ή έτσι λεγόταν) με ύφος «Τσόρτσιλ της οικονομίας», όχι μια κάποια ορθή προσέγγιση στο ελληνικό πρόβλημα αλλά την ορθότητα των δικών του απόψεων ξοδεύοντας φαιά ουσία και κυρίως πολύτιμο χρόνο στην κατασκευή επιχειρημάτων για να αποδεικνύει διακαώς ότι δεν έχει κάνει λάθος, θα έπρεπε να είχε αυξήσει τα ποσοστά αμφισβήτησής του από τον κ. Τσίπρα ή από το επιτελείο που παραπατούσε μεταξύ ιδεοληψίας και πραγματικότητας. Και αυτή -κατά πάσα πιθανότητα- είναι η αιτία που το φαινόμενο Βαρουφάκη έγινε τόσους μήνες ανεκτό. Και με τόσες συνέπειες.
Αν υποθέσουμε ότι από τα ξημερώματα του Σαββάτου 11 Ιουλίου 2015, έχει δημιουργηθεί μια πρώτη βάση ορθολογικού επαναπροσδιορισμού, ο Γιάννης Βαρουφακης (με δύο "ν" γιατί έτσι γράφεται και καταναλώνεται η ελληνική γλώσσα από την κοινή γνώμη και σε αυτήν (τη γλώσσα) και για αυτήν (την κοινή γνώμη) πρέπει να γράφουν οι δημοσιογράφοι χωρίς να προσαρμόζονται αναλόγως με την μετάσταση του ναρκισσισμού του οποιουδήποτε) δίνει μια πρώτης τάξεως εικόνα για το τι, μεταξύ άλλων, πρέπει να αποφύγει η κυβέρνηση και όχι μόνο στην παρούσα φάση. Την προσωποίηση της όποιας διαπραγμάτευσης σε όποιο επίπεδο και αν βρίσκεται. Το να εκμεταλλεύεσαι όλη την σύγχρονη περιπέτεια της χώρας για να χτίσεις την εικόνα του αντιμνημονιακού ινδάλματος για τον εαυτό σου πασχίζοντας να παριστάνεις τον διαφορετικό, συμφέρει πιθανώς εσένα κατά τη ναπολεόντειο φάση της ζωής σου. Όχι, όμως, τη χώρα που σε καμμιά περίπτωση δεν αντέχει ένα τέτοιο ψυχαναγκαστικό πείραμα. Και πάρα πολλά άλλα, βεβαίως, αλλά από κάπου πρέπει να γίνει μια αρχή, έστω και λίγο πριν από το τέλος... Ως εκ τούτου, μια χαρά είναι η Αίγινα.
Όχι τίποτα άλλο, τουιτάρεις από την πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας. Λίγο είναι στην συγκεκριμένη ειδική περίπτωση; Ασε που μπορείς και να φιλοξενήσεις παρόμοιες περιπτώσεις που βρίσκονται σε κρίση μεγαλείου με δεδηλωμένη την απώλεια της αυτογνωσίας τους...