Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει τις επόμενες εκλογές πανηγυρικά όπως θα τις έχανε οποιοδήποτε κόμμα κι αν ήταν στη θέση του ετούτη την εποχή. Ο λόγος είναι ότι οποιοσδήποτε κυβερνά σήμερα βρίσκεται κάτω από σφιχτή εποπτεία και οφείλει να κάνει δυο βασικά πράγματα: 1) Να εκτελέσει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και 2) Να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.
Υπό «κανονικές συνθήκες» τα δυο παραπάνω είναι βασικές, αυτονόητες υποχρεώσεις οποιασδήποτε κυβέρνησης μιας χώρας, αλλά έλα που οι συνθήκες στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ «κανονικές»... Οι προϋπολογισμοί μας ουδέποτε ήταν ισοσκελισμένοι. Όλες οι κυβερνήσεις προκειμένου να εξασφαλίσουν ψήφους δανείζονταν ανεξέλεγκτα και ενίοτε με τρομερά επιτόκια, ώστε να προβούν σε παροχές και ρουσφέτια. Αν δανειστείς όμως σήμερα 1 δισ. ας πούμε με επιτόκιο 25% (όπως γινόταν κατά τη δεκαετία του '80), σε δέκα χρόνια πρέπει να επιστρέψεις περίπου 4.5 δισ. Και αν τότε δεν έχεις αυτό το ποσόν αλλά ξανα-δανειστείς για να το πληρώσεις, ας πούμε με 10 % επιτόκιο ετούτη τη φορά, θα φτάσουν είκοσι χρόνια και θα χρωστάς 10 δισ. Έφτασες λοιπόν να δανειστείς 1 δισ. και να χρωστάς 10. Με τον τρόπο αυτό, όπως λέει και ο κ. Καζάκης, η χώρα δανείστηκε συνολικά 16 δισ. και τελικά βρέθηκε να χρωστά πάνω από 400.
Οι κυβερνήσεις μας όμως σκέφτονταν κάπως έτσι: «Εμείς τι ανάγκη έχουμε; Τα 400 δισ. θα πληρωθούν σε είκοσι χρόνια, οπότε αυτοί που θα 'ναι τότε κυβέρνηση ας κόψουν τον λαιμό τους. Εμείς τις επόμενες εκλογές να κερδίσουμε και ποιος νοιάζεται για τις επόμενες κυβερνήσεις;». Ναι αλλά τα δάνεια μιας χώρας δεν τα πληρώνει η εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά ο λαός αυτής της χώρας και πιο συγκεκριμένα η αντίστοιχη γενιά, τους οποίους δεν έχεις δικαίωμα να φορτώνεις με υποχρεώσεις. Άρα αν θέλεις να κερδίσεις (ή να ξανα-κερδίσεις) τις εκλογές, δεν πρέπει να βασίζεσαι στις παροχές και τα ρουσφέτια δανειζόμενος από το μέλλον του τόπου, αλλά στη δεύτερη από τις παραπάνω βασικές υποχρεώσεις σου, δηλαδή στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού.
Ο κ. Τσίπρας θα τις χάσει τις επόμενες εκλογές όπως πιθανότατα και ο κ. Μητσοτάκης τις μεθεπόμενες.
Εδώ τώρα πέφτουμε στα πολύ δύσκολα. Για να βελτιώσεις το βιοτικό επίπεδο ενός λαού χρειάζεται να κάνεις πολλά πράγματα. Πρώτα απ' όλα χρειάζεται να αυξήσεις το εισόδημά του, δηλαδή να δημιουργήσεις ανάπτυξη και, όπως έλεγε και ένας άλλος, η ανάπτυξη δεν διατάσσεται. Επιπλέον (και δυστυχώς), ούτε έρχεται από τη μια στιγμή στην άλλη με ευχολόγια (αλά Τσίπρας), αλλά ούτε με οικονομίστικα τερτίπια (αλά Μητσοτάκης). Η ανάπτυξη θα έρθει σαν αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας επένδυσης πάνω στο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας αφού, όπως έλεγε και ο Ξ. Ζολώτας, «ο πλούτος μια χώρας είναι ο λαός της».
Αυτό βέβαια σημαίνει ότι πρέπει να οργανώσεις την παιδεία και την έρευνά σου ώστε να δημιουργήσεις νέα προϊόντα και υπηρεσίες και, πάνω απ' όλα, ανθρώπους ικανούς να παράγουν και να εκμεταλλευτούν (εμπορευτούν) τα παραπάνω. Πέρα από τον ανθρώπινο παράγοντα όμως, θα πρέπει να φτιάξεις και το κατάλληλο νομικό-οικονομικό πλαίσιο που θα επιτρέπει την εκμετάλλευση αυτών των προϊόντων, θα πρέπει να δημιουργήσεις ένα περιβάλλον ασφάλειας και προστασίας πολιτών και επιχειρήσεων, ένα σοβαρό σύστημα υγείας και κοινωνικής προστασίας, σαφείς εργασιακές σχέσεις, και, και, και ... και όπως είπαμε παραπάνω, εδώ πέφτουμε στα δύσκολα: Για να τα κάνεις όλα αυτά και μάλιστα σε δύσκολους καιρούς, χρειάζονται εκτός από το όραμα, και το σχετικό ταλέντο και η αντίστοιχη ικανότητα.
Ο κ. Τσίπρας θα τις χάσει τις επόμενες εκλογές όπως πιθανότατα και ο κ. Μητσοτάκης τις μεθεπόμενες. Ο λόγος είναι απλός: Μήτε το κόμμα του ενός μήτε του άλλου διαθέτει ανθρώπους με ταλέντο και ικανότητα να δημιουργήσουν θεσμούς και υποδομές που θα οδηγούν τον τόπο στην πρόοδο εκ του ασφαλούς και μόνιμα και όχι ευκαιριακά. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα από το 1832 και μετά βασίστηκε στα ρουσφέτια, τις χάρες, τις πελατειακές σχέσεις και γενικά κάθε είδους συναλλαγές «εκτός πλαισίου». Αυτός εξ' άλλου ήταν και ο λόγος για τον οποίο το «πλαίσιο» ήταν πάντα διάτρητο. Τώρα που έφτασε η στιγμή να εκπληρώσει τις βασικές του υποχρεώσεις προς τη χώρα, να εκτελέσει δηλ. ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, φαίνεται η παντελής έλλειψη ταλέντου και ικανότητας, από τις οποίες δυστυχώς χρονίως μαστίζεται. Όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Αν τα υπάρχοντα κόμματα δε φροντίσουν να ανακαλύψουν και να επιστρατεύσουν ικανά, ταλαντούχα στελέχη, είτε από τις τάξεις τους ή γενικότερα από την κοινωνία, τότε νομοτελειακά θα αποδομηθούν και θα διαλυθούν. Και ας μην ελπίζουν ότι με κάποιες μετακινήσεις στελεχών από το ένα κόμμα στο άλλο και με αλλαγή κάποιων συνθημάτων (άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, δηλαδή), θα μπορέσουν να αποκρύψουν απ' τον λαό τη γύμνια τους.
Ας ελπίζουμε ότι ο «Θεός της Ελλάδας» θα μας φωτίσει όλους, κόμματα και λαό, ώστε κάποτε να μάθουμε να προβάλλουμε και να εκλέγουμε τους άξιους και τους χρήσιμους και όχι τους ευχάριστους. Μόνο έτσι ο τόπος αυτός να οδηγηθεί προς την πρόοδο και να αποκατασταθεί επιτέλους η «ομορφιά μας σαν Έλληνες».
Αυτό το θέσφατο το ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια από πολλές δεκαετίες όλες οι λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες και ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που αναπτύχθηκαν. Μάλιστα προσπαθούν να φέρουν στη χώρα τους ταλαντούχους ανθρώπους από άλλες, συνήθως λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες (στα Ελληνικά εσχάτως το φαινόμενο αποκαλείται και brain drain).