Ω, οι ωραίες ημέρες! Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, μέχρι πριν λίγα χρόνια, μπορεί να μην ήταν πια διεθνής και να μην είχε τίποτε σπουδαίο να εκθέσει, ήταν όμως ένας πιστός καθρέφτης του κράτους και της πολιτικής του λειτουργίας. Τα αεροπλάνα της Ολυμπιακής ταξίδευαν γεμάτα παχιές μύγες, υπουργούς, υφυπουργούς και γενικούς, με τον λόχο των μετακλητών του ο καθένας, διοικητές οργανισμών του δημοσίου με την δωδεκάδα και τάγματα πολιτευτών και παρατρεχάμενων, αφού νωρίτερα οι οδηγοί είχαν ανεβάσει οδικώς τα κρατικά αυτοκίνητα για τις μετακινήσεις. Κι όλοι αυτοί πλημμύριζαν την Αριστοτέλους κατά τις 12 που ξυπνούσαν για καφέ, την Μοδιάνο αργότερα για ούζα και αργά τη νύχτα τις αυθαίρετες παράγκες της παραλιακής, όπου φθινοπώριαζαν όλα τα σχήματα της λαϊκής πίστας Αθηνών και περιχώρων και δοκίμαζαν τα φτερά τους οι τοπικές καλλονές. Κι ύστερα ήρθε η κρίση...
Δεν ήταν πάντα έτσι. Η ΔΕΘ ξεκίνησε πριν 90 χρόνια σαν γιατρικό για μια πόλη που είχε ανοιχτές ακόμη τις πληγές της καταστροφής, πλημμύριζε νεοφερμένους, ξεριζωμένους Μικρασιάτες και ήθελε να αξιοποιήσει την μοναδική της θέση για να τραβήξει τις φιλοδοξίες όλης της χώρας προς τα εμπρός.
Υπήρξε μια εποχή που η Έκθεση ήταν αληθινά διεθνής με τις μεγάλες χώρες, στα χρόνια του ψυχρού πολέμου ιδίως, να ανταγωνίζονται δια των εντυπωσιακών περιπτέρων τους και τις μεγάλες εταιρείες να κλείνουν έγκαιρα τις καλές θέσεις και τον κόσμο να σχηματίζει ουρές κάθε βράδυ στην είσοδο.
Ήταν επίσης μια πλατφόρμα καινοτομίας. Πολλά χρόνια πριν η Ελλάδα αποκτήσει εθνική ραδιοφωνία, από την Έκθεση έγινε η πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή, το ράδιο Τσιλιγγιρίδη. Στην Έκθεση σερβιρίστηκε πρώτη φορά αυτό που έμελλε να γίνει το εθνικό ποτό και το σήμα κατατεθέν του ελληνικού τρόπου ζωής, ο καφές φραπέ. Και το 1960, από το περίπτερο της ΔΕΗ έγινε η πρώτη live εκπομπή τηλεόρασης, με χορούς, τραγούδια, παιχνίδια και την Αλίκη Βουγιουκλάκη να δίνει την πρώτη της τηλεοπτική συνέντευξη. Την ίδια χρονιά από το αμερικανικό περίπτερο εξέπεμπε και δεύτερος τηλεοπτικός σταθμός, 8 χρόνια πριν η Ελλάδα αρχίσει να βλέπει τηλεόραση, έγχρωμος αυτός και με τον νεαρό Χάρυ Κλύν με καθημερινή εκπομπή.
Κι ύστερα, καθώς παρήκμαζε ο οικονομικός χαρακτήρας της, η Έκθεση άρχισε να παίρνει τον χαρακτήρα ενός μεγάλου πολιτικού ραντεβού. Το 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με την σκιά της χούντας ακόμη παρούσα και την πληγή της Κύπρου ανοιχτή εγκαινίασε, μιλώντας σε μια αληθινή λαοθάλασσα, μια έκθεση που κανείς δεν φανταζόταν ότι μπορούσε να οργανωθεί.
Κι έπειτα ήρθαν τα 80'ς, με τον Κρικέλλα και την Ρέμβη. Και τις συνεντεύξεις που άφησαν εποχή. Το 1984, ο Ανδρέας μιλούσε στην Έκθεση 24 ώρες μετά την εκλογή Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ, τον αποκάλεσε "εφιάλτη" και εγκαινίασε έτσι την δεκαετία της μεγάλης πόλωςης που διήρκεσε ως τις εκλογές του 1993. Το 1994, πάλι ο Ανδρέας, από την Έκθεση συγκρούστηκε με τον υπουργό του, που έμελλε να τον διαδεχθεί, τον Κώστα Σημίτη.
Κι έτσι σιγά-σιγά η Έκθεση έγινε η σκηνή όπου οι πολιτικοί αρχηγοί δοκίμαζαν, ενώπιον μάλλον φιλικών δημοσιογραφικών ακροατηρίων τα πολιτικά μηνύματα τους, το γήπεδο ενός πολιτικού ντέρμπυ, με το οποίο άρχιζε κάθε χρόνο η πολιτική σεζόν και που μερικές φορές έκρινε το πρωτάθλημα. Όπως το 2008, όταν ο Κώστας Καραμανλής έχασε εντός έδρας, γύρισε από την Θεσσαλονίκη τραυματισμένος και δεν συνήλθε ποτέ. Όπως το 2009 όταν ο Παπανδρέου είπε το "λεφτά υπάρχουν", κλείδωσε την εκλογική του νίκη αλλά χαντάκωσε την κυβερνητική του θητεία. Ή όπως το 2014 και το 2015, όπου ο Αλέξης Τσίπρας, με το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης πρώτα, το Παράλληλο Πρόγραμμα έπειτα, εξαςφάλισε δύο εκλογικές νίκες.
Και τώρα; Θα δούμε αυτό το Σαββατοκύριακο το πρώτο ημίχρονο ενός ντέρμπυ, που ολοκληρώνεται το επόμενο. Ο Τσίπρας πρέπει να αποδείξει απλώς ότι είναι ακόμη πολιτικά ζωντανός, ότι έχει ακόμη καύσιμο στην μηχανή του. Και ο Μητσοτάκης, στην πρώτη του εμφάνιση σε αυτήν την παράξενη σκηνή, πρέπει να αποδείξει ότι είναι ικανός να προτείνει ένα ελπιδοφόρο σχέδιο, χωρίς να υποσχεθεί τίποτε μη ρεαλιστικό. Το παράδοξο είναι ότι ενώ, μεταξύ των δύο, ο Αλέξης είναι σε πολύ δυσχερέστερη θέση, είναι ο Κυριάκος που έχει τον δυσκολότερο ρόλο. Δικό του στοίχημα είναι φέτος η Θεσσαλονίκη, νομίζω.