Προς οικουμενική κυβέρνηση ή προς πρόωρες εκλογές;

Τώρα που και η εμπειρία αυτού του άτυχου δημοψηφίσματος ενσωματώθηκε στην πολιτική ζωή, τώρα που τα όρια της διαπραγμάτευσης είναι γνωστά σε όλους, είναι καιρός για αναθεώρηση των ταμπού. Εξάλλου, με την ανάδειξη της Αριστεράς στην κυβέρνηση, ο κύκλος της Μεταπολίτευσης έκλεισε και τυπικά πλέον.
Klearchos Kapoutsis/Flickr

Οι εξελίξεις στο ελληνικό κοινοβούλιο και τα αποτελέσματα της προχθεσινής ψηφοφορίας σχετικά με την έγκριση των «προαπαιτούμενων» εκ μέρους των δανειστών ανέδειξαν νέα στοιχεία στην πολιτική ζωή:

-Η κυβέρνηση δεν έχει την πλειοψηφία στη Βουλή και συνεπώς η βασική «αρχή της δεδηλωμένης» δεν λειτουργεί ως υπόβαθρο σταθερότητας του πολιτικού βίου.

-Η αντιπολίτευση στηρίζει μεν την κυβέρνηση στο μείζον θέμα της επίτευξης συμφωνίας με τους δανειστές, αλλά δεν φαίνεται διατεθειμένη να την στηρίζει και σε θέματα νομοθετικής εφαρμογής της συμφωνίας.

-Τα μεγαλύτερα κόμματα στη Βουλή δεν άντλησαν τα διδάγματα της κρίσης, δεν εγκατέλειψαν το παιχνίδι του φτηνού εντυπωσιασμού, του λαϊκισμού και της ανούσιας αντιπαράθεσης, παρά την κρισιμότητα των περιστάσεων (κίνδυνος άτακτης χρεοκοπίας, κλειστές τράπεζες).

Μέσα σε αυτό το πρωτόγνωρο και αντιφατικό τοπίο είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τις εξελίξεις. Οι διασπάσεις κομμάτων, οι ανασχηματισμοί των κυβερνήσεων, οι κοινωνικές αντιδράσεις και όλα τα συναφή δεν είναι κάτι καινούργιο. Η κρίση εδώ και έξι χρόνια φθείρει τα κόμματα και τους θεσμούς, ευτελίζει τα πρόσωπα, αυξάνει την οργή. Η ασφυκτική όμως κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και η έλλειψη προοπτικής δεν αφήνουν τώρα περιθώρια για εφησυχασμό, τίποτε δεν είναι όπως πριν και όλα είναι ανοιχτά. Όλοι γνωρίζουν ότι η προτεινόμενη συμφωνία δεν θα λύσει τα προβλήματα της χώρας, αλλά κανείς δεν προτείνει μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση.

Δεν έχουμε την εμπειρία της συνεχούς, ειλικρινούς συνεργασίας ως κοινωνία και τα πολιτικά κόμματα συνεργάζονται ευκαιριακά, δεν λειτουργούν στη βάση προγραμμάτων που θα ήταν αντικείμενο πολιτικής διαπραγμάτευσης, γι' αυτό η συναίνεση δεν έχει βάση. Δεν έχουμε φυσικά την εμπειρία της «κυβερνώσας Βουλής», όπου τα κόμματα θα συμπεριφέρονται υπεύθυνα και θα καλύπτουν τα κενά από την απουσία κυβερνητικής πλειοψηφίας. Ούτε η «κυβερνώσα αριστερά» έλυσε το θέμα της διακυβέρνησης, ούτε τα παλιά κυβερνητικά κόμματα έπεισαν ότι διδάχθηκαν από την κρίση.

Επειδή όμως δεν υπάρχουν τώρα περιθώρια χρόνου κι επειδή το θέμα της σταθερής διακυβέρνησης αποτελεί εθνικό προαπαιτούμενο, όπως εθνικό προαπαιτούμενο αποτελεί και η ριζική αλλαγή του κράτους, είναι προτιμότερο να μελετηθούν από τώρα δύο εναλλακτικές λύσεις:

-Η δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης στη βάση των αποτελεσμάτων της προχθεσινής ψηφοφορίας, πράγμα που σημαίνει ταραχή του σημερινού πολιτικού κατεστημένου και ανακατατάξεις στο πολιτικό προσωπικό. Τα κόμματα παγιδεύτηκαν κι «όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν....»

-Η διενέργεια πρόωρων εκλογών: χωρίς άλλο χάσιμο χρόνου και με σεβασμό του πλαισίου των χρονικών δεσμεύσεων της χώρας ώστε να ανοίξουν οι τράπεζες άμεσα, αλλά με προκαθορισμένες ημερομηνίες να πάμε άμεσα σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές, όπως προβλέπει κατ' εξαίρεση το Σύνταγμα, που θα λειτουργήσουν ως καταλύτης των εξελίξεων.

Τώρα που και η εμπειρία αυτού του άτυχου δημοψηφίσματος ενσωματώθηκε στην πολιτική ζωή, τώρα που τα όρια της διαπραγμάτευσης είναι γνωστά σε όλους, είναι καιρός για αναθεώρηση των ταμπού. Εξάλλου, με την ανάδειξη της Αριστεράς στην κυβέρνηση, ο κύκλος της Μεταπολίτευσης έκλεισε και τυπικά πλέον. Η χώρα δεν μπορεί να κυβερνηθεί σε τόσο δύσκολες ώρες από μια κυβέρνηση που δεν διαθέτει σταθερή πλειοψηφία κι ούτε πιστεύει στο υπό διαπραγμάτευση πρόγραμμα. Και η αντιπολίτευση δεν μπορεί να εγγυηθεί τη σταθερότητα μιας κυβέρνησης που την αντιμάχεται με αντανακλαστικά ασύμβατα προς την κρισιμότητα των ημερών.

Αν δεν προκύψει λοιπόν οικουμενική κυβέρνηση άμεσα, χρειαζόμαστε επειγόντως λαϊκή παρέμβαση, ώστε να αναδειχθούν νέες πολιτικές δυνάμεις και κυρίως ένα εθνικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση.

Δημοφιλή