Ο Αλέξης Τσίπρας έφθασε στη ΔΕΘ με σοβαρά τραυματισμένη την αξιοπιστία του. Δεν είναι απλώς ότι, όπως θα έλεγε, η «ερωτική του σχέση» με τους ψηφοφόρους τελείωσε. Αυτό άλλωστε είχε ολοκληρωθεί στις προηγούμενες εκλογές τις οποίες και κέρδισε. Το πιο ανησυχητικό για τον ίδιο είναι ότι πλέον έχει διαρραγεί η σχέση εμπιστοσύνης του με τους πολίτες.
Παρόλα αυτά, πολιτικά, αν δε συμβεί κάποια οικονομική καταστροφή, είναι «εδώ για να μείνει». Διότι αν και φθείρεται, έχει αντοχές. Είναι σκληρός παίκτης, ιδίως ως τακτικιστής. Ευνοείται από αδύναμους αντιπάλους. Παρά τη δημοσκοπική του πτώση έχει πάντα σημαντικές εφεδρείες στη μεγάλη δεξαμενή των αναποφάσιστων. Η ΝΔ, ως βασικός ανταγωνιστής, δεν πείθει. Ο Μητσοτάκης προσπαθεί να αποκτήσει ηγετική στόφα με λανθασμένες κινήσεις. Με κραυγές για πρόωρες εκλογές. Με επιλογές πόλωσης.
Οι καλύτεροι σύμμαχοι του Τσίπρα είναι βεβαίως οι ανταγωνιστές του. Τα απομεινάρια του Κεντροαριστεράς είναι αδύνατο να καλύψουν το χώρο αυτό.
Στη ΔΕΘ, μετά τις ανευθυνότητες και τους λαϊκισμούς του παρελθόντος, ο Τσίπρας εμφανίστηκε συγκροτημένος και ρεαλιστής. Έκανε ανοίγματα στον ιδιωτικό τομέα. Απευθύνεται σταθερά πλέον στο μεσαίο χώρο με φράσεις όπως «η χώρα μπορεί να παράξει πλούτο που θα διανεμηθεί δίκαια». Φυσικά, πολλά που είπε αποτελούν ευχολόγια. Όμως, διαμορφώνει ένα συνετό αφήγημα.
Οι καλύτεροι σύμμαχοι του Τσίπρα είναι βεβαίως οι ανταγωνιστές του. Τα απομεινάρια του Κεντροαριστεράς είναι αδύνατο να καλύψουν το χώρο αυτό. Απευθυνόμενος στο σκληρό πυρήνα του κόμματός του, ο Μητσοτάκης δε μπορεί να προσεγγίσει τον Κεντρώο χώρο. Η ΝΔ και ο ίδιος αντί να εκτιναχθούν, υποχωρούν. Δίνουν λοιπόν ανάσα σε έναν Τσίπρα που προσπαθεί να διαμορφώσει ένα νέο αποτύπωμα. Φυσικά, το τελικό αποτέλεσμα είναι άγνωστο.