Τη δική μου πρώτη πρώτη μέρα στο σχολείο δεn τη θυμάμαι καθόλου.
Δε θυμάμαι αν είχα άγχος ή προσμονή, αν έβρεχε ή αν είχε ήλιο, αν με πήρε από το χέρι και με πήγε μέχρι εκεί η μητέρα ή ο πατέρας μου, αν έπιασα κατευθείαν κουβέντα με τα άλλα παιδάκια ή έμεινα σε μία γωνία σιωπηλός, αν τελικά ως εμπειρία ήταν ευχάριστη ή δυσάρεστη.
Τίποτα. Κενό.
Θυμάμαι, ωστόσο, αρκετές από τις επόμενες πρώτες μέρες. Σε μεγαλύτερες τάξεις του δημοτικού, στο γυμνάσιο, έπειτα στο λύκειο. Και αν όχι με κάθε λεπτομέρεια, θυμάμαι την αίσθηση που είχε κάθε τέτοια μέρα και δε νομίζω ότι θα την ξεχάσω ποτέ.
Για εμάς τα παιδιά των '80s που μεγαλώσαμε σε πόλεις - αρκετά πριν από την έκρηξη της τεχνολογίας, των κινητών τηλεφώνων, των social media και του mobile internet - οι πρώτες μέρες των σχολικών μας χρόνων συνήθως σήμαιναν και την επανένωσή μας με τους σχολικούς μας φίλους μετά από ένα καλοκαίρι «σιγής ασυρμάτου». Ποιος μπορούσε να επικοινωνήσει με τους φίλους του, άλλωστε, όταν περνούσε δύο με τρεις μήνες «χαμένος» ανάμεσα στα χωριά των παππούδων του και τις διακοπές με τους γονείς;
Κάθε πρώτη μέρα στο σχολείο, λοιπόν, εκτός από αγιασμούς, καινούριες αίθουσες, καινούρια βιβλία, τσάντες και λοιπά σχολικά, είχε και ένα σωρό εξιστορήσεις για το πως περάσαμε το καλοκαίρι, που πήγαμε, τι κάναμε, που σταμάτησε το προσωπικό μας μέτρημα για το ιερό (sic) δίπτυχο «μπάνια - παγωτά», και τόσα άλλα. Κάθε πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν και ένα καινούριο ξεκίνημα, το οποίο - εγώ τουλάχιστον - το θυμάμαι να είναι γεμάτο αισιοδοξία για την επόμενη χρονιά.
Στη σημερινή εποχή τα περισσότερα από όσα αναφέρω στα προηγούμενα έχουν αλλάξει. Έχει αλλάξει ο τρόπος που τα παιδιά επικοινωνούν με τους φίλους τους ή κάνουν καινούριους φίλους, έχουν αλλάξει οι συνήθειες των - δικών μας - παιδικών χρόνων, έχει αλλάξει το μοτίβο «διακοπές στο χωριό» μιας και πολλοί από τους τωρινούς παππούδες (σ.σ. οι γονείς της γενιάς μας) ζουν πλέον στις πόλεις, έχει αλλάξει η οικονομική δυνατότητα της πλειοψηφίας των οικογενειών για καλοκαιρινές διακοπές, έχει αλλάξει ο κόσμος κι έχουν αλλάξει οι άνθρωποι.
Αυτό που παραμένει, δυστυχώς, είναι η διαρκώς φθίνουσα πορεία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Ενός συστήματος που όσοι είναι «εντός» του φαίνεται ότι δεν προσπαθούν αρκετά, και όσοι είναι «εκτός» του, δεν ενδιαφέρονται αρκετά για να το αλλάξουν.
Οι «εντός» αναλώνονται σε αναθέματα και αφορισμούς για το πώς το σύστημα (περίπου ως αυτόνομη οντότητα) καταπνίγει κάθε προσπάθεια βελτίωσής του, για το πως οι τρανταχτές ελλείψεις σε υλικοτεχνικές υποδομές «κόβουν τα πόδια» ακόμα και των πιο ορεξάτων νέων δασκάλων/καθηγητών, για το πόσο έχουν κουραστεί όλοι να προσπαθούν, για το πως για όλα φταίνε οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες...
Οι «εκτός» αναλώνονται (ή, αναλωνόμαστε, καλύτερα) σε αναλύσεις για το πως οδεύουμε με βάση το μοτίβο «κάθε πέρυσι και καλύτερα», για το πόσο λιγότερα φαίνεται να μαθαίνουν πια τα παιδιά στα σχολεία, για το πόσο πιο απροετοίμαστα εισέρχονται στα πανεπιστήμια, για το πόσο πιο ανεπαρκείς είναι οι σημερινοί δάσκαλοι, για το πως για όλα φταίνε οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες...
Κοινός τόπος: η αδράνεια όλων.
Έχουν γραφεί, γράφονται, και θα γραφούν ακόμη χιλιάδες άρθρα για το πώς μπορεί να αλλάξει το ελληνικό σύστημα πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Όχι όλα σωστά, ωστόσο δε θα είχε νόημα να προσθέσω και ένα δικό μου σε αυτή τη λίστα. Ιδέες και προτάσεις υπάρχουν ήδη.
Αυτό στο οποίο θα μπορούσα να επιμείνω - με πλήρη επίγνωση των συνθηκών που επικρατούν τόσο στην ελληνική εκπαίδευση όσο και στην ελληνική οικογένεια του σήμερα - αφορά τους γονείς, και όχι τους δασκάλους ή τα παιδιά.
Αγαπητοί γονείς, λοιπόν, η ταπεινή μου άποψη είναι ότι οι όποιες αλλαγές - για να είναι ουσιαστικές - πρέπει να ξεκινήσουν από εσάς.
Να παρακολουθείτε την πορεία των παιδιών σας και να μην τα «παρκάρετε» απλά στο σχολείο τις ώρες που δουλεύετε, περιμένοντας τους ελέγχους του τριμήνου για να δείτε πως τα πηγαίνουν.
Να συζητάτε μαζί τους, να τα ακούτε, να τα βοηθάτε και να αναζητάτε λύσεις στα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουν στη σχολική τους καθημερινότητα.
Να επικοινωνείτε με τους δασκάλους τους, να συνεργάζεστε μαζί τους, να απαιτείτε να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και να τους ελέγχετε όταν χρειάζεται.
Να θέτετε το ζήτημα της εκπαίδευσης ως προτεραιότητα στις πολιτικές σας συζητήσεις/απαιτήσεις/επιλογές και να μην ελπίζετε απλά ότι με την είσοδο ενός παιδιού στο πανεπιστήμιο (μέσα από ένα κακό σχολείο, φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα) όλα θα διορθωθούν (βλ. και εδώ).
Να προσπαθείτε να προσφέρετε στα παιδιά σας στέρεες βάσεις για να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους και να μη βασίζετε την πορεία τους στη δική σας βοήθεια - ως δεκανίκι - για μια ζωή.
Να είστε εκεί με λίγα λόγια.
Διότι, ακόμη και αν δε μπορούν να αλλάξουν άμεσα όλοι οι άλλοι εντός του εκπαιδευτικού συστήματος, εσείς μπορείτε να αλλάξετε.
Καλή σχολική χρονιά!
Αναδημοσίευση από το blog Mind Pieces