Ήταν ένα όμορφο απόγευμα Σεπτεμβρίου, δυο μέρες ακριβώς πριν ανοίξουν τα σχολεία. Ο αέρας μύριζε ακόμη καλοκαίρι. Άλλωστε η Αθήνα μας κακομαθαίνει κάθε χρόνο, επεκτείνοντας το καλοκαίρι τουλάχιστον μέχρι τα μέσα Οκτώβρη.
Καθόμουν σε ένα όμορφο μπαλκόνι απέναντι από την Αμαλία. Ναι την Αμαλία του 4moms , του Jenny.gr και τόσων άλλων όμορφων πραγμάτων. Και σκεφτόμουν τι είναι οι άνθρωποι στη ζωή σου. Ένας και μόνο άνθρωπος μπορεί να σε βοηθήσει να αλλάξεις τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι πολλά πράγματα, να σε γεμίσει εμπιστοσύνη για το μέλλον και περηφάνια για την ιστορία της ζωής του.
Ο Σεπτέμβρης είναι πάντα ένας μήνας περίεργος για τη χώρα μας. Μόλις έχουν βγει τα αποτελέσματα των πανελλήνιων εξετάσεων - ναι αυτών των εξετάσεων που κρίνουν τις ζωές τόσων και τόσων νέων Ελλήνων κάθε χρόνο με βάση κάποιες τρίωρες εξετάσεις ενός μαθήματος για το οποίο έχεις ξοδέψει έναν ολόκληρο χρόνο για να μάθεις παπαγαλία. Είναι ο μήνας που επιστρέφουν οι μαθητές στο σχολείο για περισσότερη απαίδευτη γνώση και μη αξιοποίηση των δυνατοτήτων τους. Και πραγματικά είχα την ανάγκη να μιλήσω σε έναν άνθρωπο που τα έχει καταφέρει με ό,τι και αν έχει καταπιαστεί στην ζωή του. Και η Αμαλία είναι μια από αυτές τις γυναίκες: επιτυχημένη στην καριέρα της και φυσικά στήριγμα για την οικογένεια και τα παιδιά της. Η απορία λοιπόν γεννήθηκε με έναν φυσικό τρόπο. Πόσο δύσκολο είναι άραγε για μια γυναίκα να κρατήσει τις ισσοροπίες μεταξύ οικογένειας και καριέρας; Υπάρχει αυτή η δυνατότητα;
- Πρωτίστως χρειάζεται νομίζω να βρεις τις ισσοροπίες μέσα σου. Ο ρόλος της σύγχρονης γυναίκας είναι πολυδιάστατος και περίπλοκος. Μερικές φορές νομίζω ότι λειτουργούμε στην καθημερινότητα μας σαν ζογκλέρ... Για μένα το σημαντικό είναι η κόρη μου να μεγαλώνει με ένα «υγιές» πρότυπο στο σπίτι. Μια μητέρα που φροντίζει την καθημερινότητα του παιδιού της, που το έχει στο επίκεντρο αλλά δεν είναι «δέσμια», «γατζωμένη» επάνω του. Θεωρώ σημαντικό να είσαι δημιουργική, να κάνεις πράγματα, να βρίσκεις χρόνο για τον εαυτό σου στο πλαίσιο του εφικτού. Δεν είναι εύκολο. Αλλά δεν είναι ακατόρθωτο.
-Σίγουρα μπορώ να πιστέψω ότι δεν είναι ακατόρθωτο όταν αυτή η επιβεβαίωση έρχεται από την Αμαλία που το έχει καταφέρει. Ωστόσο ας μιλήσουμε συγκεκριμένα για την ελληνική Κοινωνία. Πόσο βοηθάει τις γυναίκες και με ποιες ίσως δομές συγκριτικά με τις υπόλοιπες χώρες στο εξωτερικό στις οποίες έχεις ζήσει Αμαλία;
- Αυτή την κουβέντα είχα προσφάτως με μια μαμά που μου έλεγε πως άλλαξαν το ωράριο στο σχολείο του παιδιού της και αντί για 2 σχολάει 1:15. Πώς να δουλέψει μια γυναίκα πες μου! Τι να προλάβει; Πώς να φροντίσει την καθημερινότητα του παιδιού της; Υπάρχει το ολοήμερο θα μου απαντήσει κάποιος... ναι αυτό όμως είναι κανονικότατο «πάρκινγκ παιδιών»... καμία δημιουργική δραστηριότητα! Στην Ισπανία που ξεκίνησε η κόρη μου σχολείο, το εκπαιδευτικό σύστημα πέραν του να επιμορφώσει τα παιδιά προσπαθούσε να διευκολύνει τους γονείς οι οποίοι στην πλειοψηφία τους εργάζονται! Ας μην πιάσω το θέμα της εγκυμοσύνης... Έχω ακούσει με τα αυτιά μου εργοδότη να λέει ότι προτιμά τους άντρες έναντι των γυναικών γιατί αυτές «γκαστρώνονται» (επί λέξει!). Θέλεις να μιλήσουμε για επιδόματα; Για άδειες; Για διευκολύνσεις; Δεν έχουμε υποδομές! Ευτυχώς αρκετοί έχουμε γιαγιάδες και παππούδες...
-Και όμως εσύ δεν το έβαλες κάτω. Έχεις περάσει ένα μεγάλο μέρος της καριέρας σου ως επικοινωνιολόγος στην δύσκολη αρένα της πολιτικής. Ποια είναι τα μεγαλύτερα μαθήματα σου από εκείνη την περίοδο;
-Η πολιτική ήταν το καλύτερο πανεπιστήμιο για εμένα... Μεταξύ άλλων έμαθα να ακούω, να αφουγκράζομαι τις ανάγκες των ανθρώπων. Να διαχειρίζομαι πιεστικές καταστάσεις και προβλήματα που ζητούν άμεση λύση. Να είμαι ευέλικτη, ευπροσάρμοστη και «να μη χάνω το δάσος». Αλλά και να «διαβάζω» τους ανθρώπους.
-Πραγματικά φαίνεται να τα έχεις καταφέρει όλα μέχρι τώρα στη ζωή σου. Είσαι επιτυχημένη σε ό,τι κάνεις. Μοιράσου όμως μαζί μας μια αποτυχία σου και πως την διαχειρίστηκες τελικά;
-Σε ευχαριστώ εάν και δεν ξέρω τι σημαίνει επιτυχία. Ο καθένας την εκλαμβάνει διαφορετικά αναλόγως με τις αξίες και τα βιώματα του. Για μένα νομίζω είναι να κάνω κάτι που με ευχαριστεί. Να κάνω κάτι αξιέπαινο, αξιόλογο. Τώρα που το σκέφτομαι απέτυχα να κάνω αυτό για το οποίο ξεκίνησα... να γίνω ακαδημαϊκός. Η διδασκαλία στο Πανεπιστήμιο - για 2 χρόνια κράτησε παράλληλα με το διδακτορικό μου - με κούρασε... οπότε και δεν συνέχισα. Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί στη ζωή μου εάν είχα διαλέξει αυτόν τον δρόμο. Δε μετανοιώνω όμως. Μου συνέβησαν πολλά, ετερόκλητα και ωραία! Οπότε την «αποτυχία» μου τη μετέτρεψα σε δημιουργική διαδικασία... Δε με εμπόδισε να προχωρήσω παρακάτω! Με το χέρι στην καρδιά, όμως, υπάρχουν πολλές στιγμές που αισθάνομαι ότι αποτυγχάνω στο γονεϊκό μου ρόλο. Ότι κάτι δεν κάνω καλά. Είναι αίσθηση που φαντάζομαι έχουν οι περισσότερες μητέρες. Και αυτό δε μπορώ να το διαχειριστώ!
-Σίγουρα υπάρχουν πράγματα που σε αγχώνουν στη σημερινή ελληνική κοινωνία. Φαντάζομαι κυρίως λόγω του γεγονότος ότι τα παιδιά σου τώρα μεγαλώνουν. Ποια είναι η σημαντικότερη αλλαγή που θα ήθελες να δεις στην εκπαίδευση της χώρας μας και γιατί;
-Σε επίπεδο αξιών περισσότερος ανθρωπισμός... Δεν είμαι ειδική αλλά θα ήθελα τα παιδιά μου να μάθουν μέσα από την παράδοση τους, λαϊκή και κλασσική. Όχι, όμως, με τον τρόπο που γίνεται σήμερα γιατί το παπαγαλίζειν εστί ματαιοπονείν. Θα ήθελα να είναι πιο βιωματική η εμπειρία της εκμάθησης. Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουν να έχουν κριτική σκέψη και ανακαλύπτουν τις κλίσεις και τα ταλέντα τους. Δεν τα πνίγουν! Να τους δίνονται περισσότερα ερεθίσματα. Ο Πλάτωνας έχει πει ότι «ακόμη και οι τοίχοι της πόλης εκπαιδεύουν τους ανθρώπους». Θα ήθελα λοιπόν να βρεθούν περισσότεροι τρόποι για να ερεθίσουν τη φαντασία των παιδιών. Θα επιμείνω, όμως, σε κάτι. Μιλάμε συχνά και για πολλά για το «σύστημα»... αυτό το «σύστημα» δεν είναι απρόσωπο. Αποτελείται από ανθρώπους. Σε αυτό το πλαίσιο οι εκπαιδευτικοί χρειάζεται να ακούσουν την προτροπή του Κορνήλιου Καστοριάδη και να ερωτευτούν αυτό που διδάσκουν για να τους ερωτευτούν με τη σειρά τους οι διδασκόμενοι...
Αμαλία, σε ευχαριστώ για ένα τόσο ενδιαφέρον απόγευμα. Η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί παρά να αλλάζει προς το καλύτερο με παραδείγματα ανθρώπων σαν εσένα! Όσο για την ελληνική εκπαίδευση πρέπει και οι άνθρωποι που κρίνουν την κατεύθυνσή της να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Κορνήλιου Καστοριάδη και να ερωτευτούν με κάποιο τρόπο τις γενιές των Ελλήνων που έρχονται, να κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να μην καταστρέφουν άλλο το μέλλον την χώρας μας και φυσικά πρωτίστως να σταματήσουν άμεσα τις κομματικές εκπαιδευτικές μικροπολιτικές οι οποίες αλλάζουν το σύστημα μας μετά από κάθε εκλογές. Σοβαρότητα και σταθερότητα χρειάζεται.