Το Μαρόκο είναι γνωστό για πολλά πράγματα. Για τις παλιές του πόλεις, τα παζάρια, τα δέρματα, τα κεραμικά, το κους κους και τα tajines. Τα παραπάνω, όμως, δεν είναι τίποτα μπροστά στην έρημο Σαχάρα.
Αν βρεθείτε ποτέ στο Μαρόκο, και το κους κους σας να φάτε και στα παζάρια να πάτε, αλλά σε καμία περίπτωση μην παραλείψετε να πάτε εκδρομή στην έρημο και να κοιμηθείτε εκεί ένα βράδυ. Δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο ακούγεται. Πλέον κοντά στη Μερζούγκα, το πιο δημοφιλές και τουριστικό κομμάτι της ερήμου που βρίσκεται στο Μαρόκο, έχει στην άκρη της ερήμου πολλά καταλύματα, ακόμα και ξενοδοχεία και πισίνα, αν και δεν θα σας τα πρότεινα.
Υπάρχουν πολλές εταιρείες που οργανώνουν εκδρομές στην έρημο, οι οποίες σε παραλαμβάνουν από το ξενοδοχείο σου με ένα τζιπ, με οδηγό που μιλά αγγλικά και έπειτα από ταξίδι 1,5 ημέρας και διανυκτέρευση σε ένα χωριό, που βρίσκεται στον δρόμο προς την Σαχάρα, σε πηγαίνουν στη Μερζούγκα ώστε να διανυκτερεύσεις στην έρημο. Η καλύτερη εποχή για να την επισκεφτείς είναι την άνοιξη ή το φθινόπωρο, όπου και πάλι ο ήλιος είναι καυτός κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν φτάνει τους 50 βαθμούς που αγγίζει το θερμόμετρο το καλοκαίρι.
Η δική μου εκδρομή ξεκίνησε από το Μαρακές, στα μέσα του Σεπτεμβρίου. Η πρώτη μέρα του ταξιδιού περιελάμβανε πολλές στάσεις σε μικρά γραφικά χωριά, βουνά, κοιλάδες και σπίτια φτιαγμένα από κόκκινη λάσπη, άχυρα και πέτρες. Είναι φοβερό, πως σε έναν τόπο μπορεί να αλλάζει συνέχεια το τοπίο και ενώ ξεκινάς από καταπράσινα βουνά, καταλήγεις να περνάς από ξερά τοπία και χωριά που είναι φτιαγμένα στα μοναδικά σημεία που περνά ένα ποτάμι και υπάρχει λίγη βλάστηση.
Η όλη διαδρομή μέχρι την έρημο, μπορεί να γίνει και σε μία μέρα αλλά επειδή είναι αρκετά μακριά, οι εκδρομές αυτές έχουν διανυκτέρευση στα μισά της διαδρομής, ώστε να μοιραστεί η απόσταση. Βέβαια, είναι τόσα πολλά αυτά που βλέπεις που η διαδρομή είναι, εκτός από ευχάριστη, και πολύ ενδιαφέρουσα. Τίποτα δεν συγκρίνεται, όμως, με τη στιγμή που αντικρίζεις την έρημο. Απέραντη άμμος, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Ηρεμία και ησυχία.
Είχα κανονίσει να κοιμηθώ σε σκηνές στη μέση της ερήμου, ώστε για να ζήσω πλήρως την τουριστική εμπειρία, οπότε ανέβηκα πάνω σε μία καμήλα, η οποία θα με πήγαινε στο camp, μου έδεσαν ένα τουρμπάνι στο κεφάλι για να μην μπαίνει άμμος στο στόμα και ξεκινήσαμε με οδηγό έναν Βέρβερο, ντόπιο.
Μία ώρα πάνω στην καμήλα περνάει αρκετά εύκολα και ευχάριστα, αν και της επιπτώσεις αυτής της βόλτας της νιώθεις στο κορμί σου την επόμενη μέρα. Το camp που θα διανυκτερεύαμε δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Υπάρχουν πολλές τέτοιες εκδρομές για πολλά budget, και είμαι σίγουρη ότι μπορεί να βρει κανείς από κάτι εντελώς πολυτελές μέχρι πολύ απλό. Το δικό μας ήταν μία μέση κατάσταση.
Αυτό δεν είχε καμία σημασία. Η έρημος είναι ακριβώς όπως την βλέπετε στις ταινίες. Το αεράκι σηκώνει την άμμο και ακούγεται ένα μελωδικό σφύριγμα. Η δε άμμος είναι τόσο ψιλή που αν πατήσεις πάνω, νιώθεις τα πόδια σου να βυθίζονται ευχάριστα. Οι καμήλες φτάνουν στο camp πάνω στην ώρα της Δύσης του ηλίου. Δεν είμαι ρομαντική ψυχή, αλλά εκείνη τη στιγμή που πάνω σε έναν αμμόλοφο έβλεπα τον ήλιο να «πέφτει», άρχισα να νιώθω σαν να παίζω στον «Άγγλο ασθενή». Δεν μπορώ ακριβώς να περιγράψω το συναίσθημα που νιώθεις εκεί. Δεν είμαι σίγουρα αν κάποια φωτογραφία μπορεί να απαθανατίσει ακριβώς τη στιγμή, γιατί έχει να κάνει περισσότερο με μία συνολική αίσθηση παρά με μία εικόνα. Αυτό που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι νιώθεις μικρός, πιο μικρός και από έναν κόκκο άμμου.
Το βράδυ, οι Βέρβεροι, όπως ονομάζονται οι ντόπιοι κάτοικοι της Σαχάρα, και εμείς μαζευτήκαμε γύρω από την φωτιά. Μας έλεγαν ιστορίες από τα παλιά και μας μίλησαν για τα μεγάλα καραβάνια που έκαναν ταξίδι 52 μέρες με τις καμήλες για να φτάσουν στο Τιμπουκτού. Όλα αυτά κάτω από έναν ουρανό που είχε γίνει σχεδόν άσπρος από τα αστέρια. Αφού ήπιαμε τσάι, φάγαμε και τραγουδήσαμε, η φωτιά έσβησε και ήταν η ώρα να πάμε για ύπνο. Άλλωστε είχαμε να ξυπνήσουμε στις 6.30 το πρωί για να δούμε την Ανατολή και να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής πάνω στην υπομονετική μας καμήλα πριν μας πιάσει η ζέστη και ο ήλιος. Λίγο πριν μπω στη σκηνή μου, ανέβηκα σε έναν αμμόλοφο και κάθισα λίγο πάνω. Κοίταξα τον ουρανό, τα αστέρια, αφουγκράστηκα την απόλυτη ησυχία και προσπάθησα να συνειδητοποιήσω που βρίσκομαι. Στο απόλυτο πουθενά, μέσα στην έρημο. Χωρίς ίντερνετ που το θεωρώ αναγκαίο όπου κι αν πάω, χωρίς πρόσβαση στα νέα του κόσμου, χωρίς ίχνος δυτικού πολιτισμού σε απόσταση χιλιομέτρων.
Ήμουν έτοιμη να πέσω για ύπνο και να κοιμηθώ στην έρημο Σαχάρα. Πόσο φανταστικό είναι αυτό;