Παρά τα συνεχόμενα σκάνδαλα (νεποτισμός, οικογενειοκρατία, διορισμοί φίλων και συγγενών, αναλήψεις από τράπεζες πριν την προκήρυξη του δημοψηφίσματος), την ανευθυνότητα, τις διάφορες «συνιστώσες συνωμοσίας» επιχειρησιακού περιεχομένου (σύλληψη Διευθυντού ΤτΕ, κατάληψη Νομισματοκοπείου, hacking των ΑΦΜ, σχέδια για έξοδο από την Ευρωζώνη, κτλ), και ένα δημοψήφισμα που λίγο έλειψε να οδηγήσει τη χώρα σε ολοκληρωτική καταστροφή, η αντιπολίτευση φαίνεται πραγματικά ανήμπορη να αναχαιτίσει τις εθνοβόρες πολιτικές μιας κυβέρνησης η οποία αποδεικνύει πως ο μόνος ουσιαστικός εχθρός της είναι η αποκάλυψη της αλήθειας.
Ποιοι είναι λοιπόν οι λόγοι που μια κυβέρνηση η οποία έχει ήδη αποτύχει οικτρά, αναδεικνύεται δημοσκοπικά ακόμα και τώρα ισχυρότερη των αντιπολιτευόμενων κομμάτων της Βουλής;
Δημοκρατικοφάνεια
Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαρχής προσπαθούσε να πείσει πως λειτουργεί δημοκρατικά. Τα κόμματα στην Ελλάδα βέβαια δεν γνωρίζουν τι σημαίνει δημοκρατική εσωτερική διαδικασία αλλά ο μύθος που προάγουν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ είναι από τους πλέον προκλητικούς. Αφού κατέστη σαφές πως οι ψηφοφορίες των συνιστωσών θυμίζουν μεσαιωνικές αυλικές μηχανορραφίες, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να απέτυχε και κανείς πλέον δεν συγχέει το εν λόγω κόμμα με δημοκρατικές πρακτικές. Παρόλα αυτά, τον τελευταίο καιρό έχουν ευοδωθεί οι προσπάθειες διάχυσης της απόδοσης ευθυνών για τα εγκληματικά λάθη της κυβέρνησης σε εσωτερικές ομάδες και κολεγιές εντός του κόμματος ή/και του κυβερνητικού συνασπισμού. Εν αντιθέσει με προηγούμενους πρωθυπουργούς, ο Α. Τσίπρας έχει διεκδικήσει επιτυχώς το θόλωμα των νερών κατά τη διάρκεια απόδοσης ευθυνών οι οποίες πολλές φορές επιρρίπτονται επικοινωνιακά σε ακραία πολιτικά στελέχη εκ δεξιών και εξ αριστερών της συγκυβέρνησης.
Επίκληση στην αυθεντία
Σε μια εποχή που τα ζητήματα οικονομικής φύσης έχουν εδραιωθεί στο επίκεντρο της επικαιρότητας, ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε πολύ σωστά και στρατολόγησε καθηγητές οικονομολόγους με τον πιο επιφανή εξ αυτών τον τέως υπουργό Οικονομίας. Σε συνδυασμό με την απολύτως δικαιολογημένη εν γένει απόρριψη του πολιτικού μας συστήματος από τους πολίτες και το όπλο του άκρατου λαϊκισμού που χρησιμοποιεί αλύπητα η κυβέρνηση, το γεγονός πως οι εν λόγω οικονομολόγοι πέρασαν από δευτεροκλασάτα εκπαιδευτικά ιδρύματα χαμηλής περιωπής και πως οι ίδιοι δεν χρήζουν καμίας διεθνούς αναγνώρισης (παρά μάλλον χλεύης), έχει περάσει εν πολλοίς απαρατήρητο.
Αντιπολιτευτική ανικανότητα
Το τριαδικό κακό που οδήγησε τη χώρα μας μια ανάσα μακριά από την προγραμματισμένη Διάσκεψη Κορυφής κατά την οποία θα μας ανακοίνωναν την απομάκρυνση μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελείται από τον άκρατο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ (με έναν πρωθυπουργό που μιμείται όλο και περισσότερο τη φιγούρα του Α. Παπανδρέου), τις επιλογές και προσωπικές αποτυχίες του τέως πρωθυπουργού Α. Σαμαρά και της συνολικής απαξίωσης του πολιτικού συστήματος της χώρας μας. Τα τρία αυτά στοιχεία καθιστούν κάθε απόπειρα αντιπολίτευσης κατά του ΣΥΡΙΖΑ πρακτικά ανέφικτη.
Την περιρρέουσα ατμόσφαιρα συμπληρώνει ίσως η πλέον ανάξια αντιπολίτευση στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας. Με επίκεντρο της το σαθρό παλαιοκομματικό σύστημα, η αντιπολίτευση σήμερα αποτελείται από τα κουρασμένα παλικάρια του δικομματισμού, τη σφήνα του Ποταμιού και τον πάντα άκαιρο ελληνικό κομμουνισμό (ΑΝΕΛ και ΧΑ συνεπικουρούν ως επί το πλείστον το πολιτικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ). Εξετάζοντας λοιπόν κανείς τον πολιτικό χάρτη, με απελπισία παρατηρεί τους ανθρώπους που κατέληξαν τη χώρα στο σημείο αυτό, και που παρέδωσαν την Ελλάδα στο μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ, να πρωταγωνιστούν στα κόμματα, στη Βουλή και εν γένει στις πολιτικές εξελίξεις. Τραγικές φιγούρες - φετίχ, βαρόνοι, δελφίνοι και γόνοι πολιτικών τζακιών δεσπόζουν σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καραδοκώντας, έτοιμοι να ανακαταλάβουν την εξουσία και να επιφέρουν τη δική τους Ολιγαρχία για ακόμα μια φορά στα πράγματα. Συμπληρωματικές του πολιτικού τοπίου είναι οι άνευ περιεχομένου και οράματος πολιτικές διασημότητες του ελεγχόμενου Ποταμιού και του απολιθωμένου Κομμουνιστικού κόμματος.
Οι αντίπαλοι της Ελλάδος στην Ευρώπη
Ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ είναι η δαιμονοποίηση ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος (ακόμα και των φυσικών συμμάχων της Ελλάδας) και η ανάδειξη του εν λόγω κόμματος ως μοναδικού υπέρμαχου της Ελληνικής αξιοπρέπειας απέναντι στους αντιπάλους της χώρας μας στην Ε.Ε. Προφανώς αυτό επετεύχθη με μια στείρα και μηδενιστική άρνηση συνεργασίας και διαπραγμάτευσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο η οποία αν και επέφερε τα γνωστά πλέον εθνοκαταστροφικά αποτελέσματα για την Ελλάδα, ενίσχυσε παρόλα αυτά το αδάμαστο προφίλ ενός «πατριωτικού» κόμματος το οποίο αρνείται να συνθηκολογήσει. Σε συνδυασμό πάλι με τον άκρατο λαϊκισμό, την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα, το γεγονός πως με την στάση της κυβέρνησης επήλθαν τα πιο απεχθή μέτρα και ενισχύθηκε το έργο και η θέση των εχθρών μας στην Ένωση, έχει τελείως αποσιωπηθεί.
Η τραγική πραγματικότητα είναι πως αν και υπάρχει πληθώρα πολιτικών κομμάτων υπάρχει ωστόσο τεράστιο πολιτικό κενό ουσίας στη χώρα μας (από την κυβέρνηση μέχρι και τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα). Μόνη πιθανή διέξοδος απεγκλωβισμού από τα επαχθή μέτρα και από την πιθανώς χειρότερη κυβέρνηση στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, είναι μια υπερκομματική αλλά κυρίως υπερ-ιδεολογική πολιτική προσπάθεια ικανή να επιφέρει εν γένει αλλαγή του πολιτικού συστήματος της χώρας μας και μετάβαση σε ισχυρό πολίτευμα Δημοκρατίας.