Άλλη μια 28η πέρασε, όπως κάθε χρόνο τα τελευταία έτη, με τα social media να ασχολούνται ξανά με την χρησιμότητα ή όχι τον παρελάσεων, με το ρόλο τους στην ελληνική κοινωνία και με τη συζήτηση για κατάργηση ή διατήρησή τους να αποτελεί το μεγαλύτερο ντιμπέιτ μεταξύ των Ελλήνων. Το άρθρο αυτό που διαβάζετε δε σκοπεύει να συμμετάσχει σε αυτή τη συζήτηση. Όλοι μας έχουμε μια συγκεκριμένη άποψη, κάθε χρόνο τέτοια μέρα την επαναλαμβάνουμε ο ένας στον άλλον και στις 30 του μηνός η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Η φετινή επέτειος όμως μου έδωσε αφορμή για πολλή σκέψη. Διότι μία και μόνο εικόνα άνοιξε μία πολύ μεγάλη, ξεχασμένη από την πολιτεία και το πανελλήνιο συζήτηση, και αποκάλυψε την ημιμάθεια και τη σύγχυση που επικρατεί στο μυαλό των «Ελληναράδων Πατριωτών», που σπεύδουν να υπερασπιστούν τα ιερά και όσια, ουσιαστικά προκαλώντας ένα τεράστιο κακό στη χώρα τους.
Η εικόνα αυτή δεν είναι άλλη από την όψη μιας μουσουλμάνας σημαιοφόρου να παρελαύνει περήφανη στο κέντρο της Αθήνας φορώντας τη μαντήλα της και κρατώντας στα χέρια της την ελληνική σημαία.
Και έτσι, η 28η Οκτωβρίου φέτος απέκτησε άλλο νόημα. Για να καταλάβετε τον προβληματισμό μου, εξηγούμαι αμέσως. Είσαι πατριώτης. Δε συμπαθείς τους Τούρκους. Θα έχεις πολύ καλούς λόγους, σίγουρα. Αν σε ρωτήσω φίλε μου, «η μειονότητα στη Θράκη είναι μουσουλμανική ή τουρκική;» Η απάντηση που θα πάρω -που είναι και η σωστή- είναι πως «ξεκάθαρα μουσουλμανική είναι η μειονότητα, δεν τίθεται θέμα τουρκικής μειονότητας στη Θράκη». Άρα φίλτατε αναγνώστη, ομιλούμε για μία ελληνική μουσουλμανική μειονότητα. Για Έλληνες υπηκόους άλλου θρησκεύματος. Πολύ σωστά ως εδώ. Όταν όμως έρχεται η ώρα να αντικρίσεις έναν Έλληνα υπήκοο άλλου θρησκεύματος με τη σημαία της πατρίδας του και πατρίδας σου στα χέρια του, τι γίνεται τότε; Τότε βγαίνει στη φόρα όλη η ημιμάθεια και η τρικυμία εν κρανίω που χαρακτηρίζει ορισμένους συνέλληνες μας. Τότε, ο μουσουλμάνος ξαναγίνεται «τουρκαλάς» και δεν έχει κανένα δικαίωμα να κρατάει τη σημαία ΣΟΥ στα χέρια του. Και τότε, η Τουρκία πανηγυρίζει.
Διότι οι γείτονες εδώ και χρόνια επιμένουν πως στη Θράκη ζουν «Αδελφοί Τούρκοι», άνθρωποι που δεν νιώθουν Έλληνες, άνθρωποι που σιγά σιγά με τα χρόνια θα επιχειρήσουν να αυτονομηθούν και να επιστρέψουν στη μητέρα πατρίδα τους. Εμείς επιμένουμε -όπως οφείλουμε- στο ότι πρόκειται για Έλληνες μουσουλμάνους και άρα δεν υπάρχει κανένα ζήτημα αυτοδιάθεσης και αυτονόμησης της περιοχής. Σαν πατριώτης λοιπόν, τι οφείλει να νιώσει κάποιος βλέποντας μια μουσουλμάνα να παρελαύνει με την ελληνική σημαία ψηλά; Περηφάνεια, ηρεμία, συγκίνηση και ένα σωρό άλλα συναισθήματα. Όμως εμείς, όντας έθνος ανάδελφον και σε μία ακόμα παγκόσμια πρωτοτυπία, βάζουμε τα χέρια μας για να βγάλουμε τα μάτια μας και λέμε στους γείτονες «πως δεν τους θέλουμε τους μουσουλμάνους, να τους πάρετε εσείς. Και μαζί πάρτε τη Θράκη».
Τα επιχειρήματα τους όμως επεκτείνονται και στη θρησκεία. Πώς είναι δυνατόν, θα πουν, κάποιος αλλόθρησκος να κρατά στα χέρια του τη σημαία την ελληνική με τον σταυρό της Ορθοδοξίας; Και πάλι κρίνονται ως επικίνδυνα αδαείς και κόβονται στο μάθημα των θρησκευτικών. Ο Χριστιανισμός, το θρήσκευμα μας, αποτελεί ξεκάθαρα πυλώνα του ελληνικού έθνους. Το να τον θέτουμε όμως ως το βασικό εργαλείο διάκρισης του Έλληνα, είναι το τραγικότερο λάθος που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Είναι αδιανόητο να θεωρείς πως κάποιος που δεν είναι χριστιανός αυτομάτως δεν είναι και Έλληνας. Είναι όχι μόνο στρατηγικά λάθος (αν το δούμε πολιτικά), αλλά είναι και μία κατάφωρη παράβαση του δικαιώματος της ανεξιθρησκίας, αν αυτό σας ενδιαφέρει καθόλου. Πέραν αυτών, ο ίδιος ο χριστιανισμός έχει -και πρέπει να έχει- τις πόρτες του ανοιχτές για τους λάτρεις των άλλων θρησκειών. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή η μουσουλμάνα παρόλο που δεν τον ασπάζεται, τον σέβεται. Τον σέβεται μάλιστα πολύ περισσότερο από όσο σέβονται τη δική της θρησκεία μερικοί από εμάς.
Εν κατακλείδι, η Ελληνίδα μουσουλμάνα σημαιοφόρος ήταν η ομορφότερη και συμβολικότερη εικόνα της φετινής επετείου. Ήταν η καλύτερη απάντηση στις κραυγές των γειτόνων περί τουρκικής μειονότητας στη χώρα μας. Ήταν η περήφανη στιγμής μιας Ελληνίδας που κλήθηκε να υψώσει τη σημαία της πατρίδας της, μια σημαία που την κέρδισε με το διάβασμα και με την αξία της και δεν της τη χάρισε κανένας. Κανένας πατριωταράς λοιπόν δεν έχει το δικαίωμα να της στερήσει αυτή τη σημαία. Κανένας Ελληναράς δεν έχει το δικαίωμα να της πει ότι δεν είναι Ελληνίδα. Είναι επικίνδυνος αυτός που προτιμά να βλέπει τις 16χρονες έφηβες να παρελαύνουν σχεδόν γυμνές, από την εικόνα της αριστούχας μουσουλμάνας με τη μαντήλα και το μακρύ παντελόνι. Αν θέλουμε να λεγόμαστε πατριώτες, ας μάθουμε κάποτε πως δεν υπάρχουν μόνο Ορθόδοξοι Έλληνες. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, ας μάθουμε πως ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει σε ό,τι θέλει χωρίς να χαρακτηρίζεται εθνικά από αυτό. Ας πούμε λοιπόν ένα ευχαριστώ στην Μουσουλμάνα σημαιοφόρο, που το πρωί της παρέλασης σηκώθηκε από το κρεβάτι της, έβαλε το μακρύ της παντελόνι, τύλιξε το κεφάλι της με τη μαντήλα, και πήγε στην παρέλαση να σηκώσει ψηλά τη Γαλανόλευκη με τον Σταυρό και το «Ελευθερία ή Θάνατος» να συλλαβίζεται σε κάθε της βήμα.