Γενική είναι η εντύπωση ότι η κυβέρνηση Τσίπρα αδυνατεί να μας βγάλει από το μνημόνιο στο οποίο μας εγκλώβισε. Ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του κέρδισαν τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015 υποσχόμενοι το τέλος της λιτότητας και του μνημονίου. Με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα από την κυβέρνηση Σαμαρά και με καλύτερη πολιτική διάθεση από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε ολοκληρώσει την εφαρμογή του δεύτερου προγράμματος-μνημονίου και να είχε βγει οριστικά από την μνημονιακή περίοδο, στα τέλη του 2014, αρχές του 2015.
Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του μας εγκλώβισαν στο πολύ πιο δύσκολο και σκληρό τρίτο πρόγραμμα-μνημόνιο, το οποίο διαρκεί μέχρι τον Αύγουστο του 2018. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει αρχίσει και χάνει τις προθεσμίες και είναι πολύ δύσκολο να βγάλει το ελληνικό Δημόσιο στις αγορές μέχρι το 2018 με όρους που να εξασφαλίζουν τη χρηματοδότηση των αναγκών του από αυτές, χωρίς κάποιου είδους δανειακό πρόγραμμα από την Ευρωζώνη και τους θεσμούς της με το αναγκαίο συμπληρωματικό μνημόνιο.
Σε περίπτωση που η κυβέρνηση Τσίπρα διαπιστώσει το διαχειριστικό αδιέξοδό της, θα συμβάλει στην επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων ώστε να περιοριστεί, στο μέτρο του δυνατού, ο λογαριασμός της εντυπωσιακής της αποτυχίας;
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν προλαβαίνει τις προθεσμίες που δέχτηκε δε σημαίνει ότι θα υπάρξει νέο μνημόνιο. Έτσι όπως διαμορφώνεται η πολιτική πραγματικότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δε διαφαίνεται η πολιτική βούληση που θα εξασφαλίσει το τέταρτο μνημόνιο. Το πιθανότερο είναι ότι θα οδηγηθούμε σε ένα επιδοτούμενο Grexit - στην απομάκρυνσή μας δηλαδή από την Ευρωζώνη - εκτός αν η κυβέρνηση επιχειρήσει μια νέα αναμέτρηση με την Ευρωζώνη, οπότε θα υπάρξει το λεγόμενο σκληρό Grexit με άτακτη χρεοκοπία και φοβερές δυσκολίες για τον ελληνικό λαό.
Το ερώτημα λοιπόν είναι τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα για να μας βγάλει έγκαιρα από το μνημόνιο στο οποίο μας εγκλώβισε. Και σε περίπτωση που διαπιστώσει το διαχειριστικό αδιέξοδό της θα συμβάλει στην επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων ώστε να περιοριστεί, στο μέτρο του δυνατού, ο λογαριασμός της εντυπωσιακής της αποτυχίας;