Ένα καθηλωτικό τηλεοπτικό μισάωρο

Χωρίς να σας κάνω spoil την πλοκή, να σας πω ότι στο επεισόδιο η πρωταγωνίστρια Hannah, μια νεαρή επίδοξη συγγραφέας, βρίσκεται στο άψογης αισθητικής Νεοϋορκέζικο διαμέρισμα ενός γοητευτικού, μεγαλύτερου, αγαπημένου της συγγραφέα, τον οποίο με άρθρο της έχει κατηγορήσει για σεξουαλική απρέπεια έναντι τεσσάρων γυναικών. Εκείνος την έχει καλέσει σπίτι του για να της «εξηγήσει» τη δική του οπτική γωνία.
John Lamparski via Getty Images

Δεν είναι εύκολη υπόθεση ένα τηλεοπτικό μισάωρο να σε καθηλώσει, κι ας ζούμε στη «χρυσή εποχή» της (αμερικανικής) τηλεόρασης. Όταν δε το εν λόγω μισάωρο αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από μια λεκτική πυγμαχία μεταξύ δύο χαρακτήρων, οι πιθανότητες να καταλήξει βαρετό ή επαναλαμβανόμενο είναι υπαρκτές.

Όμως το 3ο επεισόδιο της τελευταίας σεζόν της σειράς του HBO "Girls", με τον προκλητικό τίτλο "American Bitch" κυλάει σαν το νεράκι, θέτοντας δύσκολα και επίκαιρα ερωτήματα για τη σχέση ισχύος μεταξύ ανδρών και γυναικών, για τις γραμμές μεταξύ συγκατάθεσης και εξαναγκασμού, με μια φυσικότητα αξιοζήλευτη.

Χωρίς να σας κάνω spoil την πλοκή, να σας πω ότι στο επεισόδιο η πρωταγωνίστρια Hannah, μια νεαρή επίδοξη συγγραφέας, βρίσκεται στο άψογης αισθητικής Νεοϋορκέζικο διαμέρισμα ενός γοητευτικού, μεγαλύτερου, αγαπημένου της συγγραφέα, τον οποίο με άρθρο της έχει κατηγορήσει για σεξουαλική απρέπεια έναντι τεσσάρων γυναικών. Εκείνος την έχει καλέσει σπίτι του για να της «εξηγήσει» τη δική του οπτική γωνία.

Δεν σας λέω κάτι παραπάνω, καθώς αξίζει να δείτε το επεισόδιο, ακόμη κι αν δεν βλέπετε τη σειρά, είτε γιατί δεν σας τράβηξε ποτέ το ενδιαφέρον, είτε επειδή την εγκαταλείψατε κάποια στιγμή στην πορεία της (πράγμα κατανοητό καθώς τα κατορθώματα της δημιουργού Lena Dunham δεν είναι για όλους, κοντράροντας καμιά φορά τις πιο θεμελιώδεις ευαισθησίες μας).

Το επεισόδιο έχει κάτι από την αμφισημία του θεατρικού του David Mamet "Oleanna", με τη διαφορά ότι όταν ήρθε η στιγμή να πέσουν οι τίτλοι του τέλους, είχα πλήρη και οδυνηρή επίγνωση του τι είχε συμβεί. Ίσως βέβαια γι' αυτό να φταίει και το γεγονός ότι το "Oleanna" το είχα δει σε ηλικία 16 ετών, και ήμουν για κάποιο λόγο πιο πρόθυμη να καταλάβω, αν όχι να συγχωρήσω, τα «ελαττώματα της πατριαρχίας».