Ένα εξαιρετικής σημασίας και διεθνούς εμβέλειας γεγονός, έλαβε χώρα στην Αθήνα στο χώρο του Ζαππείου. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι μετά από κοινή πρόσκληση του Έλληνα υπουργού εξωτερικών Νίκου Κοτζιά και το Κινέζου ομολόγου του Wang Yi, η Αίγυπτος, η Βολιβία, η Ινδία, το Ιράκ, το Ιράν, η Ιταλία, το Μεξικό, το Περού και βεβαίως, η Ελλάδα και η Κίνα. Δηλαδή δέκα σύγχρονα κράτη, που αντιπροσωπεύουν πάνω από το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού και συνθέτουν τον «αστερισμό των πολιτισμών», μεταξύ των οποίων ο αιγυπτιακός, ο ρωμαϊκός, ο περσικός, ο σινικός και ο ελληνικός, καθώς και οι πολιτισμοί των Μάγια, των Ίνκας, των Αζτέκων, της Μεσοποταμίας και της κοιλάδας του Ινδού.
Δυστυχώς, τα περισσότερα εγχώρια ΜΜΕ αδιαφόρησαν. Άγνοια και σκοπιμότητες για κάτι που που είναι για μας τους Έλληνες και τον τόπο, ανεκτίμητο κεφάλαιο και μεγάλη προίκα. Θα δανειστώ δυό παραγράφους από την εξόχως σημαντική ομιλία του Νίκου Κοτζιά που σημείωσε: «Ζούμε σε μια εποχή αστάθειας. Σε αυτή την εποχή ο πολιτισμός και ιδιαίτερα οι αρχαίοι πολιτισμοί δίνουν συνέχεια και σταθερότητα. Με τη σοφία που μας κληροδότησαν, μας δίνουν κριτήρια για τη λύση σύγχρονων προβλημάτων. Μας διευκολύνουν στο να διατυπώσουμε σχέδια. Σχέδια με τα οποία θα ενσωματώσουμε όλες τις πλευρές της ανθρωπότητας, θα αποκτήσουμε περισσότερη κατανόηση για το διαφορετικό και θα το δούμε ως πλούτο. Θα μας προτρέψει για περισσότερη ανεκτικότητα σε αυτό το διαφορετικό, αλλά ακόμα περισσότερο για την αφομοίωσή του».
Και συνέχισε: «Ξέρουμε ότι στη σύγχρονη εποχή κυριαρχεί η σκληρή ισχύς. Αλλά τελικά, και αυτή είναι η γνώμη μου, κερδίζουν εκείνοι που μιλούν με τη γλώσσα της ήπιας ισχύος. Εκείνοι που πείθουν, που αποτελούν παράδειγμα που στηρίζεται σε αρχές και αξίες και διαθέτουν οράματα. Που με άλλα λόγια έχουν πολιτισμό. Είναι σπουδαίο, θα σας το εξομολογηθώ, να πηγαίνει κανείς κάθε πρωί στη δουλειά του και να βλέπει την Ακρόπολη και να θυμάται και να αναστοχάζεται αυτό που συμπυκνώνει την τραγωδία, το αρχαιοελληνικό θέατρο, την Πνύκα, τη συνέλευση του Δήμου, τη δημοκρατία. Όλες αυτές τις αρχές και αξίες που είναι και μητέρες της νεωτερικότητας».
Αυτό το τελευταίο, το ζούσα που ως φοιτητής από την επαρχία το 1972, όταν περίμενα το λεωφορείο στην Πατησίων στάση Κεφαλληνίας και χάζευα την Ακρόπολη. Στην αρχή, αρκετές φορές έχασα δρομολόγια απορροφημένος από την μαγεία του Ιερού βράχου. Αναλογιζόμουν ότι πατάω στα ίδια χώματα που πατούσαν γίγαντες της ανθρώπινης σκέψης. Θεμελιωτές της πρώτης μορφής δημοκρατίας στον πλανήτη. Καλλιτέχνες και αξεπέραστοι τεχνίτες, δημιουργοί αθάνατων αριστουργημάτων. Και βρισκόμουν στη μέση της δικτατορίας. Πώς να μην αντιδράσει κανείς κατά της χούντας βλέποντας την Ακρόπολη;
Και υπάρχουν σήμερα σύγχρονοι Έλληνες, οικονομικοί παράγοντες και μιντιάρχες που ουδεμία σχέση έχουν ή θέλουν να αποκτήσουν με τα κολοσσιαία κληροδοτήματα της ιστορίας. Που δεν μπορούν να κατανοήσουν τη σημασία αυτής της ιστορικής συνάντησης, που οι Κινέζοι παραχώρησαν την πρωτιά στην πατρίδα μας, ως ένδειξη θαυμασμού και εκτίμησης. Και ελάχιστοι κατανοούν τη σημασία αυτών των αισθημάτων για τις εποικοδομητικές συνεργασίες με αυτή τη μεγάλη χώρα σε όλους τους τομείς. Οικονομία, εμπόριο, επιστήμες, πολιτιστικές ανταλλαγές, πολιτιστικός τουρισμός. Υπάρχουν άνθρωποι που αδιαφορούν, αν η γη μας κρύβει θησαυρούς που οφείλουμε να προστατεύουμε και για ακριβώς αυτόν το λόγο υπάρχει και συνταγματική πρόβλεψη.
Εννοώ όλους αυτούς που φωνάζουν να γίνει εδώ και τώρα το μεγάλο έργο στο Ελληνικό, χωρίς η πολιτεία να κάνει κανέναν έλεγχο στα σπλάχνα της γης. Ας γίνουν όλα τσιμέντο. Τους είναι αδιάφορο. Η υποκουλτούρα, η κερδοσκοπία, η οικονομία χωρίς κανόνες και διαιτητή, είναι τα πρωτεύοντα. Τα ατομικά συμφέροντα προηγούνται και τα θάβουν όλα. Η εθνική συνείδηση και το γενικότερο εθνικό συμφέρον έννοιες και αισθήματα χαμένα στις τσέπες τους! Καμιά εικόνα της Ακρόπολης δεν πρόκειται να τους συγκινήσει. Ας τους αφήσουμε πίσω μας. Ας συνεχίσουμε τις προσπάθειες να ξαναφωτίσουμε τον ιστορικό μας τόπο. Ας δώσουμε στα νέα παιδιά τις δυνατότητες, τις ευκαιρίες και τα εφόδια να τα καταφέρουν καλύτερα από ό,τι εμείς.