Μια από τις αγαπημένες μου συζητήσεις αυτόν τον καιρό, ασχέτως κομματικής προελεύσεως ή πολιτικής ταυτότητας, είναι η επόμενη ημέρα. Είναι αυτονόητο ότι ανάλογα με την πεποίθηση του καθενός υπάρχει διαφορετική ανάγνωση των δεδομένων. Προσπαθώντας να ξεπεράσω την όποια προσωπική ανάγνωση στέκομαι σε ένα σημείο: τη συναισθηματική νοημοσύνη. Είναι αυτό που χρειάζεται στον πολιτικό της επόμενης ημέρας. Ένας πολιτικός απαιτείται να έχει εαυτό, χαρακτήρα.
H συναισθηματική νοημοσύνη (EI) ή αλλιώς συναισθηματικό πηλίκο είναι η ικανότητα των ατόμων να αναγνωρίζουν τα δικά τους συναισθήματα, καθώς και τα συναισθήματα των άλλων, να κάνουν διάκριση μεταξύ διαφορετικών συναισθημάτων και να τα ονοματίσουν κατάλληλα, καθώς και να χρησιμοποιούν τη συναισθηματική πληροφορία ως οδηγό σκέψης και συμπεριφοράς.
Δεν κρύβω ότι υπάρχουν συνομιλητές μου που με κοιτούν με μισό μάτι όταν υποστηρίζω την προτεραιότητα της συναισθηματικής νοημοσύνης στον πολιτικό. Ανάμεσα στη μάχη για την επιβίωση και τη φθορά της αδυσώπητης καθημερινότητας, η συζήτηση και μόνο για την επόμενη ημέρα φαντάζει πολυτέλεια ή πλεονασμός. Πόσο μάλλον όταν φτάνουμε στη συζήτηση για την επιλογή των προσώπων. Εκεί το μισό μάτι γίνεται απορία, αφού η επιλογή μιας έννοιας όπως η συναισθηματική νοημοσύνη φαντάζει κενού περιεχομένου.
Σήμερα η συζήτηση κατά το συντριπτικό μέρος της εξαντλείται στην οικονομία. Ορθώς. Η πραγματικότητα απέδειξε είτε λόγω άγνοιας, είτε λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων, ότι αποφασίστηκε ένας δρόμος διαφυγής ο οποίος πέρασε σχεδόν οριζόντια τα κόμματα. Οι διαφορές στην εξεύρεση λύσης, στην πράξη, αποδείχτηκαν περισσότερο ποιοτικές παρά ποσοτικές και -κυρίως- απελπιστικά μονοδιάστατες. Όποιος τολμήσει να πετάξει από πάνω τον κομματικό μανδύα, θα διαπιστώσει ότι το σύνολο των Κυβερνήσεων στην Ελλάδα τα τελευταία επτά χρόνια ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο. Ο δρόμος, αυτός, προς την έξοδο προς την κρίση καλύπτεται από μια λογική συντήρησης παρά επανάστασης. Κι όταν αναφερόμαστε στην επανάσταση, αναφερόμαστε στην επανάστασης της σκέψης.
Εκεί εντοπίζεται και το μεγάλο θέμα της εποχής μας, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν αρέσκεται στη θεωρία μιας κάποιας εξέλιξης. Κοιτάζει περισσότερο τις άμεσες, επικοινωνιακού χαρακτήρα, λύσεις ή τις έτοιμες λογικές και δεν τολμά να προχωρήσει σε εμβαθύνσεις. Ταυτόχρονα έχει δείξει στο σύνολό του μια τεράστια αδυναμία διαχείρισης των εταίρων.
Κάτω απ' αυτό το πρίσμα ακολουθούμε αργά και σταθερά ένα μονόδρομο. Ο μονόδρομος αυτός θα δώσει λύση κάποια στιγμή (με αμέτρητες παράλληλες απώλειες), αλλά δεν θα δώσει προοπτική. Εμείς πρέπει πρωτίστως να δώσουμε την προοπτική.
Εδώ έρχεται και η ανάγκη εξεύρεσης της συναισθηματικής νοημοσύνης. Ο επόμενος επικεφαλής δεν πρέπει να σταθεί σε θέσφατα. Πρέπει να έχει ο ίδιος την αντίληψη να κατανοήσει πέρα από τα οικονομικά δεδομένα τη συναισθηματική φόρτιση και την κόπωση των πολιτών. Πρέπει ο ίδιος να συναισθανθεί την ανάγκη αλλαγής της ψυχοσύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας.
Εκεί ακόμα και σωστές στην αρχική τους ανάγνωση θέσεις, όπως η επιλογή ανθρώπων με σπουδές που να έχουν σημαντική παρουσία στην αγορά, έχουν ελάχιστη αξία, εάν δεν υπάρχει κατανόηση αφενός των συναισθημάτων των πολιτών, αφετέρου της ανάγκης εξεύρεσης κι υλοποίησης ενός ελληνικού σχεδίου. Και τα δύο προϋποθέτουν εμβάθυνση. Προϋποθέτουν αντίληψη κι όραμα. Ο δρόμος που ακολουθεί σήμερα η ελληνική κοινωνία είναι πρωτόγνωρος. Αποδεικνύεται ανηφορικός και δύσβατος. Και η πορεία είναι αντιστρόφως ανάλογη. Κάθε χρόνο γίνεται και πιο αφόρητη για τους Έλληνες πολίτες.
Όσοι μας κυβέρνησαν μέχρι σήμερα στα χρόνια της κρίσης, με ορισμένους εξ αυτών να επιτελούν σημαντικό έργο, ολοκλήρωσαν έναν κύκλο. Από τις επόμενες εκλογές θα αρχίσει ένας νέος κύκλος, με έναν νέο επικεφαλής. Το έργο του θα είναι δύσκολο. Αλλά θα ξεκινήσει αποκλειστικά από εκείνον. Εκείνος οφείλει πρώτα να είναι απόλυτα σίγουρος για τις επιλογές του και για τον δρόμο που θα ακολουθήσει η πατρίδα. Εκείνος πρέπει να συναισθανθεί την ανάγκη μιας νέας πορείας. Εκείνος θα πρέπει να υπολογίσει ότι η Ελλάδα, όλοι εμείς, χρειαζόμαστε μια νέα αρχή.