Η λύση ως επένδυση

Η τωρινή ελληνική κυβέρνηση δεν απεδείχθη μόνο αβαθής και άπειρη ως προς το Κυπριακό, αλλά και επιρρεπής σε ακραίες απόψεις. Η περίπτωση του Πάνου Καμμένου δεν είναι η μόνη. Χαρακτηριστική ήταν και η άκαιρη παρέμβαση του Νίκου Κοτζιά στις συνομιλίες της Γενεύης, ο οποίος στο πιο κρίσιμο σημείο ζήτησε αναβολή των διαπραγματεύσεων, επικαλούμενος την ανάγκη περαιτέρω προετοιμασίας. Εξίσου άστοχη αποδείχθηκε και η ενέργειά του να στείλει επιστολή στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, εγκαλώντας τον ειδικό απεσταλμένο του, Άιντε, ως λομπίστα της Τουρκίας.
Pacific Press via Getty Images

Φαίνεται πλέον καθαρά ότι οι συνομιλίες για το Κυπριακό έχουν εισέλθει σε άγονο έδαφος. Οι δυστοκίες που εμφανίζονται δεν είναι ανυπέρβλητες. Σε έναν μεγάλο βαθμό ήταν αναμενόμενες. Το θολό τοπίο στην τουρκική πολιτική σκηνή, το πραξικόπημα, το δημοψήφισμα και πρωτίστως ο ασταθής και απρόβλεπτος Ερντογάν, επέτειναν την αβεβαιότητα ως προς τις τελικές προθέσεις της Τουρκίας. Ο Ακιντζί -παρά τις όποιες ενστάσεις θα μπορούσε να προβάλει κάποιος για την υπερβολική του αντίδραση στο περιβόητο ενωτικό ψήφισμα της Βουλής της Κύπρου για το ενωτικό δημοψήφισμα- έδειξε ότι συνιστά μια θετική παρουσία στην τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Από την άλλη, η Κυπριακή Δημοκρατία προσήλθε στις διαπραγματεύσεις με τους καλύτερους οιωνούς. Ο Νίκος Αναστασιάδης διαχρονικά ενσάρκωνε την επανένωση. Το τολμηρό του «Ναι» το 2004 συνέβαλε στην ενίσχυση του πολιτικού του κεφαλαίου. Η αποφασιστικότητα που επέδειξε αμέσως μετά την εκλογή του επιτάχυνε τις εξελίξεις. Η ελλαδική πλευρά, όμως, φάνηκε κατ' αρχάς να αμφιταλαντεύεται. Είτε διότι είναι εμποτισμένη από σκιαμαχίες και από παρωχημένες αντιλήψεις - ακόμη και φοβίες. Είτε γιατί διακατέχεται από εθνικιστικές προσεγγίσεις. Ό,τι και να συμβαίνει, εμφανές ήταν και είναι πως Ελλάδα και Κύπρος δεν έχουν μοντάρει μια σταθερή σχέση που θα εδράζεται σε μια εξωστρεφή και εμπροσθοβαρή στρατηγική. Κάτι που συνέβη κατά την περίοδο Κληρίδη-Σημίτη με τα γνωστά θετικά αποτελέσματα και κορυφαίο την προσχώρηση του νησιού στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η τωρινή ελληνική κυβέρνηση δεν απεδείχθη μόνο αβαθής και άπειρη ως προς το Κυπριακό, αλλά και επιρρεπής σε ακραίες απόψεις. Η περίπτωση του Πάνου Καμμένου δεν είναι η μόνη. Χαρακτηριστική ήταν και η άκαιρη παρέμβαση του Νίκου Κοτζιά στις συνομιλίες της Γενεύης, ο οποίος στο πιο κρίσιμο σημείο ζήτησε αναβολή των διαπραγματεύσεων, επικαλούμενος την ανάγκη περαιτέρω προετοιμασίας. Εξίσου άστοχη αποδείχθηκε και η ενέργειά του να στείλει επιστολή στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, εγκαλώντας τον ειδικό απεσταλμένο του, Άιντε, ως λομπίστα της Τουρκίας. Η παγίδευση σε λογικές «Μίκρο» και όχι «Μάκρο» εύλογα ενεργοποιεί και τα αντανακλαστικά κοντόφθαλμων πολιτικών. Αναπόφευκτα οι επικείμενες προεδρικές εκλογές έχουν τις δικές τους παρενέργειες στις συνομιλίες. Συγχέοντας τη μικρή εικόνα με τη μεγάλη καθίσταται αδύνατη η ορθή στάθμιση, τόσο των δεδομένων όσο και των προβλημάτων που προκύπτουν σε μια εξελικτική πορεία.

Ωστόσο, δυνατός παίκτης είναι εκείνος που προτάσσει τον στρατηγικό στόχο χωρίς να παγιδεύεται σε τακτικίστικα ατοπήματα. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν θα κριθεί από την επανεκλογή του, αλλά από τη δραστική του συμβολή και συνδρομή στην προώθηση της επανένωσης. Η αποφόρτιση των διαπραγματεύσεων εκ μέρους όλων των πλευρών θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ, αν υπάρχει η βούληση να κρατηθεί ζωντανή η επίλυση του Κυπριακού. Μια ατελέσφορη και αδιέξοδη κατάληξη θα έχει μόνο ηττημένους. Η επιδίωξη της λύσης συνιστά τη μοναδική πρόσφορη επένδυση για όσους δεν θέλουν να απομειώσουν το πολιτικό τους κεφάλαιο.

Δημοφιλή