Ψάχνοντας τη λύση. Μια νέας μορφής επανάσταση

Και βέβαια δεν υπάρχει έλλειψη καλών οικονομολόγων. Αυτό θα ήταν το επιθυμητό, γιατί εύκολα θα τους αλλάζαμε. Η έλλειψη αφορά τη λέξη «βούληση». Ένας όρος με άπειρες προεκτάσεις είτε σε χώρους τους οποίους φανατικά επιμένουμε να μην αγγίζουμε, είτε στην εικόνα του αδύνατου που «καταφέραμε» να χαρίσουμε στα ισχυρά κέντρα λήψης αποφάσεων. Μοιάζουμε απλοί θεατές στο θέατρο του παραλόγου, στη χαμένη έννοια των λέξεων, στις ψεύτικες υποσχέσεις, και δυστυχώς χωρίς αίσθηση ενός καλύτερου αύριο.
marrio31 via Getty Images

Θα είναι κουραστική μια ακόμα αναφορά στην οικονομική κατάσταση της Ελλάδας του σήμερα. Δεν θα προσφέρει τίποτα και σε κανένα η προσπάθεια «φωτογράφησης» του μέσου Έλληνα. Είναι προ πολλού γνωστή και με ένα τρόπο αλάθητο, δηλαδή βιωματικό. Και βέβαια η εικόνα δεν περιορίζεται στο οικονομικό profile, αλλά με βάση αυτό επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της προσωπικής και κοινωνικής ζωής.

Η κατάσταση εμφανίζεται να είναι δύσκολα αναστρέψιμη οικονομικά. Βέβαια, σε προηγούμενες δημοσιεύσεις έχουμε εκφράσει την άποψή μας, ότι δηλαδή δεν «επιτρέπουμε» στην οικονομία να λειτουργήσει προς την κατεύθυνση της ανάκαμψης. Στην πραγματικότητα, η εφαρμοζόμενη οικονομική λογική (το λογική.. αποτελεί σχήμα λόγου) είναι σχεδόν η αντίθετη από αυτή που επιβάλλεται σε αυτές τις περιπτώσεις.

Και βέβαια δεν υπάρχει έλλειψη καλών οικονομολόγων. Αυτό θα ήταν το επιθυμητό, γιατί εύκολα θα τους αλλάζαμε. Η έλλειψη αφορά τη λέξη «βούληση». Ένας όρος με άπειρες προεκτάσεις είτε σε χώρους τους οποίους φανατικά επιμένουμε να μην αγγίζουμε, είτε στην εικόνα του αδύνατου που «καταφέραμε» να χαρίσουμε στα ισχυρά κέντρα λήψης αποφάσεων.

Μοιάζουμε απλοί θεατές στο θέατρο του παραλόγου, στη χαμένη έννοια των λέξεων, στις ψεύτικες υποσχέσεις, και δυστυχώς χωρίς αίσθηση ενός καλύτερου αύριο.

Οι κοινωνικές αντιδράσεις, όπως τις γνωρίζαμε, δεν υπάρχουν πια...Φρόντισαν κάποιοι έντεχνα να τις καταχωνιάσουν βαθιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ίσως να πρέπει να χτίσουμε μια νέας μορφής επανάσταση. Αυτής που αφορά μια διαφορετική αντίληψη για το σημερινό «ευ ζην».

Το μοντέλο των προηγούμενων τριών δεκαετιών μάλλον πρέπει να αντικατασταθεί από ένα νέο, βασισμένο όχι αποκλειστικά (και με το όποιο τίμημα) στην απόκτηση υλικών αγαθών. Ο υπέρ-καταναλωτισμός ήταν η δική μας λανθασμένη συμμετοχή σε αυτό που σήμερα εμφανίζεται αδιέξοδο. Βέβαια, πολλοί ήταν εκείνοι που έντεχνα μας τον «επέβαλαν».

Ρίχνοντας περισσότερες ματιές στο μέσα μας, χρησιμοποιώντας τα δικά μας θέλω και πρέπει, και όχι τρίτων, ίσως αποκτήσουμε καλύτερη αίσθηση της πραγματικής εικόνας του εαυτού μας. Μιας εικόνας απαγκιστρωμένης από τα «πρότυπα» της δεκαετίας του '90.

Απεδείχθη (με μεγάλο κόστος βέβαια) ότι δεν είναι «απαραίτητη» η ύπαρξη Cayenne, μεζονέτας, πισίνας, εξωτικών ταξιδιών, πούρων και Κολωνακίου στη ζωή μας... και πολύ περισσότερο όλα τα προηγούμενα δεν ήταν εκείνα που θα «έφτιαχναν» μια υγιή σχέση με τους άλλους.

Εύχομαι να διδαχτήκαμε ότι πρέπει να ζούμε για εμάς! Η χρησιμοποίηση κριτηρίων άλλων στη δική μας ζωή μοιάζει να ήταν η παγίδα που δεν αποφύγαμε. Όμως η αλλαγή της αντίληψής μας για την «ωραία ζωή» θα αλλάξει και τους ρόλους των προσώπων που θα βρίσκονται παγιδευμένα.

Ψάχνοντας τη λύση...

Δημοφιλή