Ο φόβος που προκαλεί σε κάποιον ο εγκλεισμός σε έναν σκοτεινό χώρο, συνήθως τον οδηγεί σε κραυγές. Έτσι πιστεύει ότι θα ξεπεράσει το πρόβλημα του. Η αντίδραση αυτή δεν εκδηλώνεται μόνο στο πεδίο της ψυχολογίας, αλλά και σε εκείνο της πολιτικής. Το Κυπριακό συνιστά χαρακτηριστική περίπτωση. Έπειτα από κάθε αδιέξοδο ακολουθούν οι εντάσεις, η όξυνση, ακόμη και οι κραυγές.
Το κλίμα που δημιουργήθηκε μετά το ναυάγιο του Κραν Μοντανά είναι εξαιρετικά φορτισμένο. Όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές ανταγωνίζονται η μία την άλλη σε επικρίσεις, σε καταγγελτικό λόγο, καθώς και σε επιζήμιες αντιπαραθέσεις. Αντί να αποτιμήσουν με ψυχραιμία και νηφαλιότητα την άδοξη κατάληξη των πρόσφατων διαπραγματεύσεων, επιδίδονται σε ανούσιες και επικίνδυνες πολεμικές. Πατώντας το γκάζι της αντιπαλότητας και της μισαλλοδοξίας, επιβαρύνουν την ήδη αρνητική ατμόσφαιρα. Παραβλέπουν -και μάλλον εσκεμμένα- ότι οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν στην ουσία αντιστρατεύονται τις προσπάθειες που καταβάλλονται για την επίλυση μιας μεγάλης ιστορικής εκκρεμότητας. Η συσσώρευση αδιεξόδων απομειώνει τα όποια περιθώρια έχουν απομείνει για την επανεκκίνηση συνομιλιών. Η μετακύλιση ευθυνών δεν απενοχοποιεί την Κύπρο και την Ελλάδα. Ούτε αντιμετωπίζει την τουρκική αδιαλλαξία. Αντιθέτως, περιχαρακώνει όλους τους συντελεστές σε έναν άγονο και στείρο αρνητισμό, ανατροφοδοτώντας διαρκώς τις αυταρέσκειες και τις μονομέρειες ένθεν και εκείθεν.
Η Λευκωσία και η Αθήνα μετά την Ελβετία αντιδρούν σπασμωδικά. Αντιλαμβανόμενες τα προβλήματα που ανέκυψαν, εστιάζουν την κριτική τους στην Τουρκία, εγκαλώντας τη για επιμονή στις προγενέστερες θέσεις της. Έτσι πιστεύουν ότι θα συγκαλύψουν τις δικές τους παλινωδίες και ανακολουθίες. Δέσμιες ενός μόνιμου τακτικισμού, καταφεύγουν σε ανέξοδες κορώνες, ανασύροντας από το παρελθόν βαρύγδουπα στρατηγήματα. Η διολίσθησή τους σε κοντόφθαλμες αντιλήψεις επιβεβαιώνει την έλλειψη στρατηγικής σκέψης. Το κυριότερο, τις εμποδίζει να προβούν στην αναγκαία ανατοποθέτηση, προκειμένου να κρατηθεί ζωντανή η προοπτική της επίλυσης.
Η ετεροβαρής σχέση που διαμορφώθηκε μεταξύ κυπριακής και ελλαδικής ηγεσίας αναιρεί τη διαχρονική θέση «η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα συμπαρίσταται». Ταυτόχρονα συμβάλλει στο να επισκιάζονται οι συνομιλίες για το Κυπριακό και από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αποδυναμώνοντας παράλληλα την ευρωπαϊκή διάσταση που οφείλει να έχει η επίλυση. Η αυτοαναγόρευση του Ν. Κοτζιά σε πρωταγωνιστή των διαβουλεύσεων αντίκειται στην αυθυπαρξία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Προκαλεί ποικίλες παρενέργειες. Δημιουργεί την εντύπωση ότι η ηγεσία του νησιού είναι ασθενική. Πέραν όμως όλων αυτών, τίθεται και ένα καίριο ερώτημα: Οι πολιτικές που πρεσβεύει ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας για το Κυπριακό ανταποκρίνονται στην ανάγκη του πολιτικού ρεαλισμού; Ή οδηγούν σε αέναες συζητήσεις; Τα αδιέξοδα και το τέλμα μάς υποδεικνύουν την απάντηση.
Οι τακτικισμοί, οι σπασμωδικές κινήσεις, η ένταση και η οξεία αντιπαράθεση, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να συντηρούν και να υποδαυλίζουν επιβλαβείς πολιτικές, παγιώνοντας και ενισχύοντας το ρεύμα των απορριπτικών, το οποίο διαπερνά οριζόντια όλο σχεδόν το κομματικό φάσμα Κύπρου και Ελλάδας. Το αποτέλεσμα είναι ο εκφυλισμός του Κυπριακού σε μια υπόθεση χωρίς προοπτική.