Στην Ελλάδα που όλοι έχουν γνώμη και είναι ειδικοί για καθετί, η έννοια της συζήτησης έχει αποκτήσει μία ιδιαίτερη διάσταση. Διάλογοι προάγονται, μπλοκάρονται, προβάλλονται και τελικά αυτό που καλείται ανοιχτός δημόσιος διάλογος γίνεται πρόσχημα. Επειδή στη χώρα μας τα αυτονόητα είναι συνήθως προς απόδειξη, καλό θα ήταν να «ανακαλύψουμε εκ νέου» την αξία του πραγματικού και ουσιαστικού διαλόγου και να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες που μας δίνει.
Ο ανοιχτός δημόσιος διάλογος στη βάση ουσιαστικών επιχειρημάτων και τεκμηριωμένων θέσεων έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την τακτική της προπαγανδιστικής κάλυψης προειλημμένων αποφάσεων, του ισοπεδωτικού λαϊκισμού και της εκκωφαντικής ανοησίας που έχει πλημμυρίσει τη ζωή μας.
Ο πραγματικός διάλογος δεν στοχεύει να πείσει για κάποιο ζήτημα αλλά αντίθετα να «φωτίσει» όσο περισσότερες πτυχές γίνεται γύρω από ένα ζήτημα και να συμβάλει στην σύνθεση καινοτόμων και πρακτικών προτάσεων. Και αυτό ακριβώς προάγει την κατανόηση, την κριτική σκέψη, την αλήθεια και τον αμοιβαίο σεβασμό.
Όλα αυτά δηλαδή που βλέπουμε όλο και περισσότερο να έχουν εξαφανιστεί από την καθημερινότητά μας. Όλα αυτά που θα μπορούσαν να αποτελέσουν εφαλτήριο για να ξεπεραστούν αντιλήψεις του χθες και πρακτικές που πλήγωσαν τη χώρα μας. Όλα αυτά που οφείλουμε να τα εξασφαλίσουμε τουλάχιστον στη νέα γενιά ώστε να μην χαθεί η ελπίδα να τα καταφέρουν αυτοί όπου εμείς αποτύχαμε.
Στη νέα γενιά που τελικά θα πρωταγωνιστήσει στις προσπάθειες αναδόμησης της χώρας μας και που σήμερα είναι αγανακτισμένη, οργισμένη, φοβισμένη και ανασφαλής. Στη νέα γενιά που αναρωτιέται μέρα με τη μέρα σε τί έφταιξε για να πληρώνει τα λάθη της προηγούμενης, που που βλέπει ισοπεδωμένες τις έννοιες τις δικαιοσύνης και της ηθικής, οδηγώντας την σε μία πρωτοφανή απαξίωση και αδιαφορία. Σε νέες και νέους που αντί να ονειρεύονται και να σχεδιάζουν πως θα κατακτήσουν τον κόσμο, έχουν απορροφηθεί από το ποιος φταίει και ποιος θα πληρώσει, χάνοντας κάθε όρεξη και κίνητρο για δημιουργία και υπέρβαση.
Ίσως η πιο παραστατική «φωνή» της νέας γενιάς απεικονίζεται στον λόφο του Στρέφη σε ένα σύνθημα στον τοίχο που διαβάζει "Η χώρα καταστρέφεται από την αδιαφορία, αλλά τι με νοιάζει εμένα;".
Όσα οικονομικά μέτρα και να πάρουμε, όσους στόχους και να θέσουμε είτε σε εθνικό, Ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο επίπεδο, όσα προγράμματα ή διαγωνισμούς καινοτόμων πρακτικών να κάνουμε, μπορεί κάποια στιγμή να δούμε άσπρη μέρα, αλλά με τα ίδια μυαλά, θα ξανάρθει δυστυχώς πολύ σύντομα το σκοτάδι.
Ας δοκιμάσουμε λοιπόν να μάθουμε να ακούμε περισσότερο και να μιλάμε λιγότερο ... ιδίως όταν δεν ξέρουμε. Ας δοκιμάσουμε να αναζητήσουμε την αλήθεια και όχι εύκολα ψέματα, να εξηγήσουμε αντί να πείσουμε, να συζητήσουμε αντί να φωνάξουμε. Ίσως με αυτό τον τρόπο μπορέσουμε να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας, να εκμεταλλευτούμε επιτέλους τα όποια συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, να δημιουργήσουμε τις απαραίτητες συνέργειες και να κάνουμε και εμείς με της σειρά μας τη φωνή μας πιο καθαρή και πιο σεβαστή.