Μετά τον αγώνα με τα Σκόπια, κι ενώ όλοι μιλούσαν για την καλύτερη Εθνική των τελευταίων χρόνων, έβαλα ένα στοίχημα ότι δεν θα καταφέρουμε να πάρουμε μετάλλιο. Δυστυχώς, το κέρδισα και για τους λόγους που φανταζόμουν από τότε ότι θα αποτελέσουν το εμπόδιο για να βρεθούμε στο βάθρο.
Η ήττα από τους Ισπανούς θα είναι λάθος να πιστωθεί μόνο στη μεγάλη μπασκετική προσωπικότητα που λέγεται Πάου Γκασόλ. Η ήττα ήρθε από μια ομάδα με λιγότερο ποιοτικό υλικό από εμάς, αλλά μπαρουτοκαπνισμένο, ικανό να σκοτώσει κάθε αντίπαλο που δεν τη δαγκώνει.
Όμως εμείς φταίμε και να οι λόγοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων είχαν φανεί από την αρχή του τουρνουά.
1) Στα μάτια μου είναι αδιανόητο το κλείσιμο του rotation από τον Κατσικάρη, το οποίο έγινε ακόμη πιο μεγάλο στο ματς με τους Ισπανούς. Οι λόγοι που λέγεται ότι οδηγήθηκε σε αυτή την επιλογή ο κόουτς είναι να μονταριστεί η ομάδα γρήγορα, καθώς και το ντεφορμάρισμα κάποιων παικτών όπως ο Παπανικολάου. Όμως, έτσι δεν είμαστε καθόλου «η καλύτερη Εθνική των τελευταίων ετών», αφού παροπλίσαμε μόνοι μας τα ισοδύναμα χαρτιά που έχουμε.
Απέναντι στην Ισπανία, ο Παπανικολάου είχε μηδέν χρόνο, όπως και ο Μάντζαρης, ο Καϊμακόγλου με τον Περπέρογλου ελάχιστη συμμετοχή, το ίδιο και ο Σλούκας. Κοινώς η Εθνική έπαιξε με 7 παίκτες, ενώ έχει την πιο πλήρη δωδεκάδα απ' όλες τις ομάδες. Πίστευα εξ αρχής ότι το κλειστό rotation και αποδυνάμωσε την ομάδα και κούρασε παίχτες, όπως ο Σπανούλης.
2) Περιφερειακή άμυνα. Μας πλήγωσε σε όλο το τουρνουά και ήταν αναμενόμενο να συμβεί και με την Εθνική Ισπανίας, η οποία έχει μεγάλους σουτέρ. Όμως, εκτός από σουτέρ, έχει και έναν Γκασόλ για να δίνει με την παρουσία του το ελεύθερο σουτ στους συμπαίκτες του (τα έβαλε και ο ίδιος) ή κυρίως να παίζει το Pick 'n Roll, το οποίο θυμόμαστε πόσο μας πλήγωσε στη δεύτερη περίοδο. Η άμυνα σε αυτό το είδος παιχνιδιού ήταν αχίλλειος πτέρνα μας εξ αρχής και δυστυχώς δεν βελτιωθήκαμε. Ενώ όλα αυτά ήταν γνωστά, ο Μάντζαρης -ένας κορυφαίος αμυντικός της Ευρωλίγκας- έμενε στον πάγκο συνέχεια...
3) Βολές: Τις χαμένες βολές δεν θα τις πληρώσεις με το Βέλγιο ούτε και με τη Σλοβενία ίσως. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά στα χρονικά της Εθνικής, όπου στο κρίσιμο παιχνίδι, γυρνάμε και λέμε «αν βάζαμε αυτές τις βολές». Κάκιστο ποσοστό για ακόμη ένα ματς εν αντιθέσει με τους Ισπανούς που ήταν σχεδόν αλάνθαστοι. Ευτυχώς που ξέχασε την αδυναμία μας ο Σκαριόλο και παραλίγο να χάσει το ματς μέσα από τα χέρια του, αφού δεν μας έστειλε στις βολές και μας άφησε δικαίωμα στην ελπίδα των τριπόντων που μπήκαν από Καλάθη και Σλούκα.
Από κει και πέρα, ειδικά για το ματς των «8», πολλά κρίθηκαν στο πρώτο ημίχρονο. Η Εθνική δεν μπήκε δυνατά στο ματς και αυτό είχε σαν συνέπεια να δώσει την πρωτοποπορία (=το ψυχολογικό προβάδισμα) στους Ισπανούς. Το να λείψει η ψυχή από αυτή την ομάδα σε αυτό το παιχνίδι, δεν το περίμενα. Το τρίτο δεκάλεπτο έδειξε το δρόμο, αλλά στο τέλος εγκλωβιστήκαμε στην πιεστική άμυνα των Ισπανών.
Εδώ αξίζει να πούμε ότι όταν υπάρχει ένας ηγέτης στην ομάδα, όπως ο Βασίλης Σπανούλης, είναι λογικό ότι θα πάρει την μπάλα στο τέλος. Όμως, όταν η άμυνα είναι καλά προσαρμοσμένη πάνω του, τότε θα πρέπει με γρήγορες κινήσεις να βρεθεί το ελεύθερο σουτ. Αυτό δεν συνέβη χθες στο κρίσιμο τέταρτο δεκάλεπτο και σε συνδυασμό με την έλλειψη καθαρού μυαλού -ίσως απόρροια και της υπερπροσπάθειας στο τρίτο δεκάλεπτο-, η νίκη ήρθε δίκαια για τους Ισπανούς και μόνο να την κλέψουμε θα μπορούσαμε στο τελευταίο ενάμιση λεπτό.
Εν τέλει, το τουρνουά μας αφήνει πίκρα, γιατί σε έναν ακόμη κρίσιμο αγώνα αποδειχθήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων, παρά το πλούσιο υλικό και τη συσσωρευμένη πείρα των διεθνών μας. Η ομάδα είχε πολλά περισσότερα να καταθέσει στο παρκέ και η διάκριση, για την οποία διψάμε σαν έθνος αυτή την περίοδο, φάνταζε «λογική εξέλιξη». Όμως, αν δεν σκοτώσεις τους εσωτερικούς σου δαίμονες, τότε αρκεί να βρεθεί στο διάβα σου ο πληγωμένος δαίμονας από την Ιβηρική για να σε ρίξει στα Τάρταρα...