Όλοι έχουν την καθημερινότητά τους. Μια πραγματικότητα που βιώνουν μέρα με τη μέρα. Η δική μου μέρα ξεκινά από το βράδυ πριν το σχολείο. Περιφέρομαι μέσα στο σπίτι κάνοντας ό,τι κάνουν όλοι οι μαθητές κάθε μέρα. Τακτοποιώ βαριεστημένα την τσάντα μου, γκρινιάζοντας για το σαββατοκύριακο που αργεί να έρθει, ανησυχώντας μήπως μας βάλουν κανένα απροειδοποίητο διαγώνισμα στην τάξη το πρωί.
Αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα. Μα μόλις ανοίξω την τηλεόραση ή κοιτάξω στο διαδίκτυο για τα νέα της ημέρας, η ζωή μου όπως τη γνωρίζω, από συνηθισμένη γίνεται προφυλαγμένη, προστατευμένη και απίστευτα ευλογημένη.
Κάπου εκεί έξω, υπάρχει ένα παιδί που δεν περιφέρεται μες στο σπίτι του ψάχνοντας για τα βιβλία του, αλλά περιφέρεται στους δρόμουςψάχνοντας μέσα στους κάδους σκουπιδιών για ψωμί ή ένα απάνεμο μέρος για να κοιμηθεί.
Κάπου εκεί έξω, υπάρχει μια συνομήλική μου που οι αγωνίες της δεν είναι για το πώς θα τα πάει στις πανελλήνιες ή για τη μελλοντική της σταδιοδρομία, αλλά για το πώς θα επιβιώσει άλλη μία μέρα και δεν θα χάσει άλλο ένα μέλος της οικογένειάς της.
Κάπου εκεί έξω, υπάρχουν παιδιά που δε νοσταλγούν το καλοκαίρι με τις ατελείωτες ώρες στην παραλία τρώγοντας παγωτά, αλλά αυτήν την συνηθισμένη, φυσιολογική ζωή που είχαν κάποτε: το σπίτι τους, την οικογένειά τους, τροφή, σχολείο και φίλους.
Κάπου εκεί έξω, υπάρχει ένας πατέρας που αγωνιά για το αν η οικογένειά του θα χωρέσει στη λέμβο που θα τους οδηγήσει στη σωτηρία.
Μπορώ να καθίσω με τις ώρες και να αναλογιστώ τους αγώνες τους. Να φανταστώ τις φρικαλεότητες που είδαν τα μάτια τους, τον τρόμο και τον σπαραγμό που ένιωσαν.
Αλλά δεν μπορώ.
Μπορούμε να συναισθανθούμε σε κάποιον - περιορισμένο - βαθμό αλλά τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από την ίδια την εμπειρία. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αν δεν το έχει βιώσει. Ανθρωποι που μεχρι χτες είχαν μια ζωή, να τους έχει απομείνει μόνο ένα ζοφερό και αβέβαιο μέλλον.
Δεν είναι δίκαιο εγώ να ξυπνήσω αύριο στο κρεβάτι μου, στο δωμάτιό μου, με τα ρούχα μου, τα παπούτσια μου, τα βιβλία μου, ενώ κάποιος άλλος να μένει ξάγρυπνος στο πεζοδρόμιο μιας άγνωστης για εκείνον χώρας.
Δεν είναι δίκαιο αύριο το πρωί εγώ να μπορώ να τσακωθώ με τους γονείς μου, αλλά να τους αποχαιρετήσω με ένα φιλί καθώς θα φεύγω για το σχολείο, ενώ άλλοι να θρηνούν πάνω από τα πτώματα των δικών τους...
Όλος ο κόσμος ανακοινώνει τη λύπη και τη συμπαράστασή του. Συζητήσεις επί συζητήσεων έχουν γίνει για την «τραγικότητα» αυτής της μεταναστευτικής κρίσης. Από ένα πικραμένο κούνημα του κεφαλιού, βλέποντας τις ειδήσεις των οκτώ, μέχρι την πιο θερμόαιμη συζήτηση, όλοι κουβεντιάζουν «το μεταναστευτικό ζήτημα». Όμως το ρολόι δεν είναι με το μέρος μας. Ποιοι έχουν αναλάβει άμεση δράση λοιπόν;
Η απάντηση είναι πολύ συγκινητική και πρέπει να μας πλημμυρίσει με ένα αίσθημα δύναμης και ηθικής υποχρέωσης. Οι ίδιοι οι συμπολίτες μας. Οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, με συνείδηση και ισχυρό, ενάρετο πνεύμα. Έλληνες πολίτες αντιμέτωποι με τα οικονομικά προβλήματα και την ανεργία, κυρίως λόγω της απομόνωσης των ακριτικών νησιών, ανέλαβαν να ταΐσουν και να βοηθήσουν με κάθε τρόπο όσους έχασαν τα πάντα, ενώνοντας τις δυνάμεις τους με εθνικούς αλλά και διεθνείς οργανισμούς. Πόσο δυναμισμό επέδειξαν οι μικρές κοινωνίες της Λέσβου και της Κω δίνοντας ένα χέρι βοήθειας στους μετανάστες και πρόσφυγες, πόση αλληλεγγύη και ανθρωπιά επέδειξαν οι άνθρωποι που κατηφόρισαν στις κεντρικές πλατείες της Αθήνας με τρόφιμα και νερά μέσα στον αποπνικτικό καύσωνα του καλοκαιριού.
Γεμίζω ελπίδα και ευγνωμοσύνη που αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν και στη δική μου πραγματικότητα. Στη δική μας πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που οφείλουμε να συνεχίσουμε.
Δε χρειάζονται πολλά. Μια μικρή δωρεά, λίγα τρόφιμα, πράγματα που θεωρούμε δεδομένα στην καθημερινότητά μας. Μόλις δράσουμε όμως, μόλις κάνουμε το καλό, αυτό το γλυκό συναίσθημα που φωλιάζει μέσα στην καρδιά μας και διαπερνάει όλο μας το σώμα είναι ασύγκριτο και δεν μπορεί να περιγραφεί, όπως και το χαμόγελο ή οι αχνές αχτίδες ελπίδας που ζωγραφίζονται στο έκπληκτο βλέμμα ενός μικρού παιδιού που έχει χάσει τα πάντα.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς θα μας τα φέρει η ζωή. Μέσα από απρόσμενες ανατροπές μπορεί να βρεθούμε μπλεγμένοι σε καταστάσεις που δεν φανταζόμασταν καν. Αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα, αυτό συνέβη και σε αυτούς τους ανθρώπους, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Αν ποτέ βρεθώ στο δρόμο, άπορη και ταλαιπωρημένη, θα εύχομαι, θα παρακαλώ και θα προσεύχομαι να νοιαστεί κάποιος για μένα τόσο ώστε να γίνω μέρος της πραγματικότητάς του. Και όχι να με προσπεράσει. Φαντάζομαι το ίδιο θα θέλατε κι εσείς.