Τελικά δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί κάθε φορά που το πολιτικό σύστημα αποτυγχάνει να διαχειριστεί καταστάσεις, απειλεί το μέσο ψηφοφόρο με πολιτική αστάθεια και χάος, αν διεξαχθούν πρόωρα εκλογές.
Τα υπαρξιακά αυτά διλήμματα, τα είδαμε αρχικά από την δεκαετία του 90 και με την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά κορυφώθηκαν τα τελευταία χρόνια και ειδικά με την οικονομική κρίση και τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις.
Κοινός τόπος αυτής τη διαδικασίας ακόμα και ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων, η προσπάθεια της εκάστοτε κυβέρνησης να διατηρήσει δυναμική, μεταφέροντας την ατζέντα από τα σημαντικά καθημερινά προβλήματα, όπως αυτό της γιγάντωσης της ανεργίας, της μείωσης των μισθών, της ακρίβειας της διαφθοράς και της υπέρμετρης φορολογίας, στο φόβο.
Έτσι αντί να σταθούμε στις εκάστοτε παροχολογίες και υποσχέσεις της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, να σταθμίσουμε και να ψηφίσουμε ή να μην ψηφίσουμε με βάση τα προγράμματα και τις θέσεις, συζητάμε άλλα θεωρητικά ζητήματα που δεν είναι προβλήματα του πολίτη, αλλά του αναποτελεσματικού πολιτικού κατεστημένου.
Και εξηγούμαι. Για να μακροημερεύσει μια κυβέρνηση ή να συμβεί το παράδοξο στις μέρες μας να εξαντλήσει την τετραετία, θα πρέπει είτε να εκφράζει μια σημαντική πλειοψηφία του λαού, που θα συμπαρασύρει και άλλους και θα δημιουργήσει μια ευρεία συμμαχία, είτε να μην έχει διαρρήξει τη σχέση εμπιστοσύνης της, με τον πολίτη.
Στην περίπτωση μας, σήμερα καμία πολιτική πρόταση δεν συγκεντρώνει κάποιο από τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά. Άρα είναι δεδομένο , στο ορατό πλέον ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες , ότι η όποια απόφαση του ψηφοφόρου ενέχει κάποιος είδος ρίσκου.
Σε αυτήν όμως την ατομική αμφιταλάντευση, τα χιλιοειπωμένα διλήμματα «ή το κόμμα μου ή το χάος» δεν νομίζω ότι μπορούν να προσελκύσουν ή να εγκλωβίσουν, για τρίτη φορά μετά τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012, ψηφοφόρους. Κατά την προσωπική μου άποψη , μάλλον αυτή τη φορά τους απομακρύνουν...
Και το γιατί είναι απλό. Πλέον η πλειοψηφία των πολιτών δεν έχει κάτι να χάσει. Ένας 40άρης που ανήκει στους τυχερούς και έχει δουλειά, γνωρίζει ότι αν κάτι πάει στραβά και απολυθεί, δύσκολα θα βρει λόγω ηλικίας και ανεργίας, δουλειά με τις αποδοχές που είχε. Στην αντίπερα όχθη ένας νέος που εκ θαύματος έχει δουλειά, καθώς σε αυτές τις ηλικίες η ανεργία έχει «θεριεύσει» με το μισθό που παίρνει (μαύρο ή δηλωμένο και τις περισσότερες φορές να τον έχει εισπράξει ετεροχρονισμένα), σίγουρα δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια, να επιχειρήσει να αφήσει τη γονική στέγη και να ξεκινήσει τη ζωή του.
Αυτή την ευρεία λαϊκή μάζα σήμερα, που θα εξασφάλιζε και με το παραπάνω αυτοδυναμία, κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να την εκφράσει κανένα κόμμα και καμία πολιτική πρόταση . Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους ενδιαφέρει τόσο το ποιος θα εκλεγεί, όσο το ποιος θα μπορούσε να λύσει έστω ένα ή ακόμα καλύτερα, περισσότερα, από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθημερινά.
Αυτούς του ανθρώπους δεν νομίζω να τους προβληματίζει αν θα γίνουν πρόωρες εκλογές, αν θα δώσουν σε άλλο κόμμα την ευκαιρία να κυβερνήσει, αν θα γίνουν συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, ή αν λόγω της πολιτικής αστάθειας, δημιουργηθούν νέα κόμματα, και βγουν στο προσκήνιο νέοι άνθρωποι, εκθρονίζοντας το παλιό πολιτικό κατεστημένο. Άλλωστε μόνο με νέα πρόσωπα και ιδέες, ίσως κάποια ημέρα αποκατασταθεί η σχέση εμπιστοσύνης του πολίτη με τους πολιτικούς.
Τους μόνους που φοβίζει η κάλπη είναι αυτούς που φοβούνται ότι μετά από χρόνια θα εξοβελιστούν εκτός πολιτικής σκακιέρας και όσους από τους επίδοξους μνηστήρες δεν νιώθουν έτοιμοι να κυβερνήσουν