Η πατρίδα σήμερα: μια καρδιά και μια αλυσίδα!

Μια καρδιά-αλυσίδα. Αυτή είναι η πατρίδα σήμερα. Δεν φοράει φουστανέλα ούτε οράματα για ιστορικά γυρίσματα και ξεχασμένα πάτρια εδάφη. Αυτό είναι το κάτι του ποιητή που μας απόμεινε. Δεν είναι σπίθα, μοιάζει μάλλον με οπτασία αποδιοργανωμένη αλλά αρκετή για να μας κρατάει εκεί για πάντα. Στο ανήλιαγο και σκοτεινό υπόγειο που θα μας πληγώνει, που θα μας κατατρώγει τις σάρκες.. Που θα καίει τα καράβια μας για να μην ξεμυτίσουμε ποτέ από τον αμαρτωλό τόπο...
ASSOCIATED PRESS

Τί είναι αλήθεια η πατρίδα; Χρόνια τώρα το εμπεδώσαμε. Και δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε πλέον κάθε τέτοια μέρα που γιορτάζει η πατρίδα. Δεν είναι μόνο οι κάμποι της και τ' άσπαρτα ψηλά βουνά, ούτε μόνο τα ερειπωμένα αρχαία μνημεία της. Ούτε σε τελική ανάλυση μόνο η πολιτιστική μας κληρονομιά και το φυσικό τοπίο που αμφότερα σήμερα δοκιμάζονται. Επίσης, δεν είναι μόνο τα έπη της εθνικής παλιγγενεσίας και το προσήκον παράστημα στις παρελάσεις. Ούτε καν το Πολυτεχνείο όπως το ζήσαμε παλιότερα, πριν φορέσει παντούφλες κι αυτό και παρκάρει στα αζήτητα το όραμα γα την Παιδεία...Πριν η αξία της παιδείας εσχάτως αρχίσει να μετριέται με τον προστιθέμενο φόρο του 23%...

Όλα δικά μας και όλα πατρίδα μας, σωστά! Μα είναι και κάτι - λέει ο Πολέμης - που 'χουμε μες την καρδιά και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα...

Υπάρχει αλήθεια κάτι τέτοιο σήμερα ή αλώθηκε κι αυτό μέσα στο θόρυβο, τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση και την παγκοσμιοποίηση; Κι αν υπάρχει που βρίσκεται;

Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά! Ούτε οι κάμποι, ούτε το γαλάζιο νησιώτικο χρώμα της, ούτε καν το χώμα που θα μας φιλοξενήσει μια για πάντα. Μια καρδιά είναι, μαζί και μια αλυσίδα! Μια καρδιά που συντηρεί τις θύμησες και τα όνειρα, που πυροδοτεί τις ελπίδες, ελπίδες που θέλουν να φτερουγίσουν παντού χωρίς γεωχωρική εστία! Και μια αλυσίδα, βαριά κι ασήκωτη, που τα συνθλίβει παράλληλα, κρατώντας τα επιτόπου καθηλωμένα.

Μια καρδιά-αλυσίδα. Αυτή είναι η πατρίδα σήμερα. Δεν φοράει φουστανέλα ούτε οράματα για ιστορικά γυρίσματα και ξεχασμένα πάτρια εδάφη. Αυτό είναι το κάτι του ποιητή που μας απόμεινε. Δεν είναι σπίθα, μοιάζει μάλλον με οπτασία αποδιοργανωμένη αλλά αρκετή για να μας κρατάει εκεί για πάντα. Στο ανήλιαγο και σκοτεινό υπόγειο που θα μας πληγώνει, που θα μας κατατρώγει τις σάρκες...Που θα καίει τα καράβια μας για να μην ξεμυτίσουμε ποτέ από τον αμαρτωλό τόπο...

Μα κι αν καταφέρουμε να ξεμυτίσουμε, η σκιά της θα είναι πάντα εκεί, στα λιγοστά λεπτά επικοινωνίας μέσα από το skype, στο καμάρι για τα αλλοτινά μνημεία του τόπου μας που λανσάρονται σε κάθε γωνιά του εξωτερικού, στο σαράκι της νοσταλγίας...

Μια καρδιά-αλυσίδα έτοιμη να σε επαναφέρει εκεί που πραγματικά ανήκεις...

Δημοφιλή