Όταν φτερνίζεται η Γαλλία, αρρωσταίνει η Ευρώπη

Έστω κι αν το κεφάλι της Λερναίας Ύδρας κτυπηθεί με αυξημένες πολεμικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή (όπως μπορεί και πρέπει τελικά να γίνει, πιθανότατα κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, υπό την εποπτεία, επιτέλους, των Αμερικανών, ίσως και με έγκριση των Ηνωμένων Εθνών), ο φαύλος κύκλος της τρομοκρατίας εκ των έσω θα παραμείνει αμετακίνητος. Όσο η Ισλαμοφοβία και τα κύματα ρατσισμού και ξενοφοβίας αυξάνονται, τόσο πιο εύφορο έδαφος θα βρίσκουν για προσηλυτισμό οι εξτρεμιστές Ισλαμιστές. Κι όσο περισσότερα κρούσματα τρομοκρατίας αντιμετωπίζουμε, τόσο πιο εύκολο θα είναι για ακροδεξιά κινήματα, με πρωτεργάτη στην προσπάθεια βέβαια τη Γαλλίδα Μαρίν Λε Πεν, να αναρριχηθούν στην εξουσία.
ASSOCIATED PRESS

Η σημασία του τρομοκρατικού κτυπήματος στο Παρίσι.

Στον απόηχο των διεθνών διαπραγματεύσεων στη Βιέννη, για το μέλλον μάλλον του ιδίου παρά για το μέλλον της χώρας του, ο Πρόεδρος Άσαντ σόκαρε τους ξένους διπλωμάτες με τις σκληρές δηλώσεις του, αμέσως μετά την τραγωδία του Παρισιού. Υποστηρίζοντας ότι για το δολοφονικό κτύπημα ευθύνεται η ίδια η εξωτερική πολιτική της Γαλλικής κυβέρνησης, η οποία και στηρίζει τους αντάρτες που πολεμούν το δικό του καθεστώς «ασφάλειας» στη Συρία, η επισήμανση του δεν ήταν και πολύ μακριά από την άμεση πραγματικότητα, όσο οξύμωρο κι αν αυτό ακούγεται. Παρ' ότι ο συνασπισμός των ανταρτών, ο οποίος υποστηρίζεται από τη Δύση και τάσσεται ενάντια στον Άσαντ (ο οποίος στηρίζεται από τον Σιιτικό άξονα Ιράν-Χεζμπολλάχ και βεβαίως από τη Ρωσία), δεν συνεργάζεται με το Ισλαμικό Κράτος (το οποίο επίσης αντιτάσσεται τον ΄Ασαντ αλλά «σνομπάρει» τους υπόλοιπους αντάρτες τους οποίους και περιμένει να υποταχθούν στη δική του κυριαρχία), η Γαλλία δεν είναι άμοιρη ευθυνών για την αποσταθεροποίηση η οποία έχει επέλθει με το ανακάτεμα της τράπουλας στην περιοχή της Μεσοποταμίας.

Αρχίζοντας με τη στήριξη της Αμερικανικής επεμβατικής πολιτικής στην περιοχή το 2003, στα πλαίσια ενός υποτιθέμενου πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία, η Γαλλία παρέμεινε σταθερή στον αποσταθεροποιητικό της ρόλο στη συνέχεια- Ιράκ, Συρία, Αίγυπτος, Λιβύη. Μαζί με τις υπόλοιπες χώρες της Δύσης, εξανάγκασε τη Μέση Ανατολή να «απελευθερωθεί» από τα καταπιεστικά καθεστώτα τα οποία η ίδια η Δύση υπέθαλπε όσο καιρό αυτά εξυπηρετούσαν τα δικά της μετα-αποικιοκρατικά, μετα-ψυχροπολεμικά συμφέροντα, χωρίς όμως να μπορεί να προσφέρει εναλλακτικές λύσεις σταθερής διακυβέρνησης και ευημερίας στη συνέχεια. Τα κύματα προσφύγων που κατακλύζουν σήμερα την Ευρώπη δεν προήλθαν ούτε ξαφνικά ούτε από το πουθενά, αλλά είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων επιλογών συγκεκριμένων χωρών στην περιοχή.

Καθόλου τυχαίο, λοιπόν, ότι αυτόπτες μάρτυρες ισχυρίστηκαν ότι οι συγκεκριμένοι τρομοκράτες, ενώ δόξαζαν το όνομα του Αλλάχ την ώρα που έβαφαν τα χέρια τους με το αίμα αθώων, χρέωναν, επίσης, τη Γαλλική κυβέρνηση με την ευθύνη των επιθέσεων, ως συγκεκριμένα αντίποινα για την πολιτική της στη Συρία. Κατά ακρίβεια, σε αντίθεση με το τρομοκρατικό κτύπημα στα γραφεία του Charlie Hebdo τον περασμένο Ιανουάριο, η επίθεση της 13ης Νοεμβρίου δεν απευθυνόταν ενάντια σε συγκεκριμένα άτομα που διέπραξαν βλασφημία ενάντια στο πρόσωπο του Προφήτη, αλλά κατά μιας ολόκληρης πόλης «αμαρτίας και διαστροφής», σύμφωνα με το ανακοινωθέν του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο και ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση. Σε αντίθεση με την επίθεση του Ιανουαρίου (η οποία διεκπεραιώθηκε και πάλι από Γάλλους αλλά συνδέθηκε με παρακλάδι της Al-Qaeda στην Υεμένη), αυτή τη φορά οι επιθέσεις φαίνεται να εκτελέστηκαν συγχρονισμένα, με αποτελεσματικότητα, μάλλον από εκπαιδευμένους εκτελεστές, οι οποίοι φαίνεται να κατέφθασαν από το εξωτερικό της χώρας, αλλά ενισχύθηκαν και καθοδηγήθηκαν προφανώς από Γάλλους πολίτες. Το οποίο καταδεικνύει πως η πραγματική ρίζα του προβλήματος βρίσκεται αλλού. Για αυτό και ο τρόμος δεν τελειώνει εδώ.

Πέραν λοιπόν της συγκεκριμένης εξωτερικής πολιτικής που ακολουθεί, η οποία και πολλαπλασιάζει τη μισαλλοδοξία εναντίον της, είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι στην πραγματικότητα η Γαλλία πληρώνει σήμερα το τίμημα του αμαρτωλού αποικιοκρατικού παρελθόντος της. Όπου για χρόνια βίαια εξανάγκαζε τους μακρινούς υπηκόους της να ενστερνιστούν τη Γαλλική ταυτότητα, μόνο και μόνο για να τους υπενθυμίσει τη διαφορετικότητα τους όταν πατούσαν το πόδι τους στη γαλλική Γη της Επαγγελίας. Όπου το Κέρας της Αμάλθειας απουσίαζε παντελώς από τα γκέτο των προαστίων, όπου ζουν μέχρι σήμερα οι δεύτερης και τρίτης γενιάς Μουσουλμάνοι μετανάστες, χωρίς ελπίδα, χωρίς μόρφωση, χωρίς δουλειά. Όπου η απελπισία μετατρέπεται σε οργή ενάντια σε μια χώρα που δεν αγαπούν, δεν σέβονται, δεν καταλαβαίνουν, ενάντια σ΄ένα τρόπο ζωής στον οποίο δεν τους επιτρέπεται εύκολα να ενσωματωθούν. Και μετατρέπονται έτσι εύκολα σε εθελούσιους δήμιους του Αλλάχ- του μόνου άλλωστε που τους υπόσχεται τον Παράδεισο, πειθήνια όργανα σε ένα παιχνίδι συμφερόντων που οι ίδιοι λιγοστά αντιλαμβάνονται.

Καθόλου, λοιπόν, τυχαίο ότι η χώρα με τη μεγαλύτερη Μουσουλμανική μειονότητα στην Ευρώπη έχει τροφοδοτήσει τον πόλεμο που μαίνεται στην Μέση Ανατολή με τους περισσότερους εθελοντές- εθελοντές στους οποίος ο θάνατος φαντάζει πιο αξιοπρεπής από τη ζωή και οι οποίοι περιμένουν με ανυπομονησία να μεταφέρουν πίσω το ιερό μήνυμα του Θεού τους εκεί που πονά περισσότερο, στην καρδιά της Ευρώπης.

Αναμένεται, πλέον, ότι ακόμα και η εικασία για συμμετοχή στην τρομοκρατική επίθεση της 13ης Νοεμβρίου ατόμου το οποίο πέρασε τα σύνορα της Ευρώπης στη Λέρο να δημιουργήσει επιπρόσθετο κύμα αντιδράσεων ενάντια στους Μουσουλμάνους πρόσφυγες . Ήδη στο Twitter (#MerciMerkel) βρίσκεται σε εξέλιξη καμπάνια ενάντια στη Γερμανίδα Πρωθυπουργό, την οποία οι χρήστες ευχαριστούν ειρωνικά για την πολιτική που επέβαλε στην υπόλοιπη Ευρώπη αναφορικά με το προσφυγικό ζήτημα και η οποία άνοιξε τις πύλες στους εχθρούς. Η Πολωνία έχει ήδη δηλώσει παρακοή στις Ευρωπαϊκές οδηγίες και αρνείται να επιτρέψει επιπρόσθετη ροή προσφύγων, ενώ εν πάση περιπτώσει ελάχιστες χώρες έχουν συμβάλει χρηματικά στο κονδύλι που τους αναλογεί για την ανακούφιση των προσφύγων, όπως ο ίδιος ο Γιούνκερ έχει παραπονεθεί εδώ και καιρό.

Έστω κι αν το κεφάλι της Λερναίας Ύδρας κτυπηθεί με αυξημένες πολεμικές επιχειρήσεις στη Μέση Ανατολή (όπως μπορεί και πρέπει τελικά να γίνει, πιθανότατα κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, υπό την εποπτεία, επιτέλους, των Αμερικανών, ίσως και με έγκριση των Ηνωμένων Εθνών), ο φαύλος κύκλος της τρομοκρατίας εκ των έσω θα παραμείνει αμετακίνητος.

Όσο η Ισλαμοφοβία και τα κύματα ρατσισμού και ξενοφοβίας αυξάνονται, τόσο πιο εύφορο έδαφος θα βρίσκουν για προσηλυτισμό οι εξτρεμιστές Ισλαμιστές. Κι όσο περισσότερα κρούσματα τρομοκρατίας αντιμετωπίζουμε, τόσο πιο εύκολο θα είναι για ακροδεξιά κινήματα, με πρωτεργάτη στην προσπάθεια βέβαια τη Γαλλίδα Μαρίν Λε Πεν, να αναρριχηθούν στην εξουσία.

Μόνη πιθανή λύση προσφέρεται μέσω μιας διαφορετικής προσέγγισης μέσα στις ίδιες τις κοινωνίες, η οποία και θα διαχωρίσει το μετριοπαθές οργανωμένο Ισλάμ από τους εξτρεμιστές ομόθρησκους του και θα αναζητήσει τη βοήθεια του, ως συμμάχου και όχι ως αντιπάλου, για την ενδυνάμωση του κοινωνικού ιστού και την προσέλκυση κοινωνικά περιθωριοποιημένων ομάδων οι οποίες βρίσκονται στους κόλπους του, ίσως και με τη βοήθεια ΜΚΟ που πιθανόν να προσφέρουν ανακούφιση σε καθημερινά προβλήματα στα οποία το ίδιο το κράτος αδυνατεί να ανταποκριθεί. Επιπρόσθετα, η διαχείριση του χώρου του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης πρέπει να αποτελέσουν σημαντικά εργαλεία στη μάχη κατά της τρομοκρατίας, αφού πλέον ο προσηλυτισμός επίδοξων μαχητών γίνεται μέσω αυτών. Βέβαια, οι συγκεκριμένες τακτικές (οι οποίες έχουν εφαρμοστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις ΗΠΑ, με τις Σκανδιναβικές χώρες να προσφέρουν επίσης ψυχολογική στήριξη σε εθελοντές πολεμιστές που επιστρέφουν από τη Μέση Ανατολή) είναι μακροπρόθεσμες, κοστίζουν και έχουν πολλές φορές αμφιλεγόμενα αποτελέσματα.

Πέρα βέβαια των προτεινόμενων αντιδράσεων μέσα σε κρατικά πλαίσια, το θέμα της τρομοκρατίας θέτει επί τάπητος δύο σοβαρά ζητήματα που αφορούν το μέλλον της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αφενός, ποια είναι τελικά η ταυτότητα της Ευρώπης, την οποία θα πρέπει κιόλας να ασπάζονται πειστικά οι ίδιοι οι πολίτες της και αφετέρου, ποιο το όραμα της μελλοντικής της μορφής. Οι αποφάσεις που θα παρθούν πιθανόν να αποδειχτούν θεωρητικά πολιτικά μη-ορθές αλλά τουλάχιστον θα πρέπει να αντικατοπτρίζουν λύσεις στα σοβαρά προβλήματα προσανατολισμού, έλλειψης αποφασιστικότητας και απουσίας συλλογικότητας που τη βασανίζουν τα τελευταία χρόνια. Το συμβολικό κτύπημα στη Γαλλία, τη μητέρα της Ευρωπαϊκής δημοκρατίας και την κοιτίδα του σύγχρονου Ευρωπαϊκού πολιτισμού, δεν ήταν ένα τυχαίο ράπισμα ενάντια σε μια πρόσκαιρη εξωτερική πολιτική αλλά στην ουσία μια κατάφωρη επίθεση στα Ευρωπαϊκά ιδεώδη της ισηγορίας, ισοκρατίας, ισονομίας και ανεξιθρησκίας που την χαρακτηρίζουν και που προφανώς δεν είναι αποδεκτά σε μεγάλη μερίδα των πολιτών της. Δυστυχώς.

Δημοφιλή