Περί πολιτικής ανδρείας

Περί πολιτικής ανδρείας λοιπόν, υπευθυνότητας και αντιμετώπισης της πραγματικότητας που έχουμε μπροστά μας ούτε λόγος. Ο ρεαλισμός στις κυβερνήσεις έρχεται περιστασιακά και μόνο υπό την πίεση των αποτελεσμάτων που πρέπει να δείξουμε στους μπαμπούλες της Ευρώπης. Η πραγματική κρίση λοιπόν δεν είναι η οικονομική. Είναι βαθιά πολιτική και κοινωνική. Αυτή την κρίση χρειάζεται πρώτα απ' όλα να αντιμετωπίσει η Ελλάδα. Να καταλάβουμε ότι τα παραμύθια έχουν πάντοτε δράκο και δεν πρέπει να πιστεύουμε σε αυτά. Γιατί; Γιατί πάντα κερδίζει ο δράκος.
ASSOCIATED PRESS

Τον τελευταίο χρόνο, σε διάστημα οκτώ μηνών, η Ελλάδα έχει πάει τρεις φορές στις κάλπες. Τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο για εθνικές εκλογές και τον Ιούλιο για το περίφημο δημοψήφισμα. Τρεις εκλογικές διαδικασίες, ένα κοινό χαρακτηριστικό. Νικητής ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας, ηττημένη η λογική και η αλήθεια. Και ενώ οι εξελίξεις στα οικονομικά της χώρας είναι προαποφασισμένες από καιρό, προσπαθεί να μας πείσει η κυβέρνηση, ότι εξαιτίας της «περήφανης» διαπραγμάτευσης, γλιτώσαμε τα χειρότερα.

Εν μέσω κρίσης λοιπόν, στη χώρα παίζεται ένα θέατρο του παραλόγου χωρίς προηγούμενο.

Πράξη 1η. Κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ πέφτει από τα σύννεφα και παραιτείται από βουλευτής, λίγο πριν την ψήφιση των προαπαιτούμενων μέτρων, γιατί «δεν μπορεί να συμβάλει στην υλοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής», όπως δήλωσε. Μια πολιτική που γνώριζε πολύ καλά όμως, όταν μπήκε στο ψηφοδέλτιο τον Σεπτέμβριο του 2015, αλλά που, δύο μήνες μετά, συνειδητοποίησε ότι δεν μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες του και να την ακολουθήσει.

Πράξη 2η. Ο Πρωθυπουργός έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Μια σκληρή πραγματικότητα που ως αντιπολίτευση δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να δει. Τα λάθη διαδέχονται το ένα το άλλο και η επίσκεψη στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μοιάζει με σωσίβια λέμβο. Έκκληση για συναίνεση από τη μία, προσπάθεια για μπάλωμα των λανθασμένων χειρισμών στα Ελληνοτουρκικά, από την άλλη. Καλούν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας την αντιπολίτευση να δώσει συναίνεση, τη στιγμή που ο ίδιος ποτέ στη μέχρι τώρα πολιτική του πορεία, δεν έχει δείξει παρόμοια διάθεση, ούτε καν σε περιόδους που τα αποτελέσματα της συναίνεσης θα μπορούσαν να βοηθήσουν καταλυτικά την χώρα να βγει από την κρίση. Η μόνη συνέπεια που έχει να επιδείξει, από τη στιγμή που ανήλθε στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ έως σήμερα που είναι Πρωθυπουργός της Ελλάδας, έχει να κάνει με την προσήλωσή του στα συνειδητά ψέματα και στην τεχνητή πόλωση. Ακολουθεί πιστά τη στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας.

Ας έρθουμε λοιπόν και στην 3η Πράξη του πολιτικού δράματος που παρακολουθούμε. Μετά την απομάκρυνση από την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας του συντηρητικότερου ίσως προέδρου που είχε και την υιοθέτηση μιας μεταβατικής ηγεσίας και ενώ η απειλή της διάσπασης φαντάζει πιθανή, η Νέα Δημοκρατία αδυνατεί να πραγματοποιήσει εσωκομματικές εκλογές. Όποια και αν είναι η αιτία, αναδεικνύει την τραγική εικόνα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Το χειρότερο βέβαια και το πιο επικίνδυνο είναι, ότι παρακολουθούμε στην συντηρητική παράταξη, να πληθαίνουν οι φωνές που την θέλουν ξανά στον «αντιμνημονιακό αγώνα».

Τι κοινό, όμως, υπάρχει σε όλα τα παραπάνω;

Μιλάμε για τα δύο κόμματα που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας λέγοντας ότι θα καταργήσουν το Μνημόνιο, η μεν Νέα Δημοκρατία με τα «Ζάππεια» και τα ισοδύναμα που τελικά δεν υπάρχουν, ο δε ΣΥΡΙΖΑ με το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Στο τέλος, ωστόσο, κατέληξαν να είναι οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του. Αποκήρυσσαν αυτούς που ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο και επιβράβευαν αυτούς που «αρνήθηκαν να υποταχθούν στα σχέδια των δανειστών» με θέσεις σε ψηφοδέλτια, σε υπουργεία και σε άλλα κυβερνητικά πόστα. Τα παραδείγματα πολλά, το γεγονός ένα: επιβράβευση της πολιτικής ανανδρίας, της εύκολης λύσης, που εκδηλώνεται ως αντιστασιακή πράξη.

Περί πολιτικής ανδρείας λοιπόν, υπευθυνότητας και αντιμετώπισης της πραγματικότητας που έχουμε μπροστά μας ούτε λόγος. Ο ρεαλισμός στις κυβερνήσεις έρχεται περιστασιακά και μόνο υπό την πίεση των αποτελεσμάτων που πρέπει να δείξουμε στους μπαμπούλες της Ευρώπης.

Η πραγματική κρίση λοιπόν δεν είναι η οικονομική. Είναι βαθιά πολιτική και κοινωνική. Αυτή την κρίση χρειάζεται πρώτα απ' όλα να αντιμετωπίσει η Ελλάδα. Να καταλάβουμε ότι τα παραμύθια έχουν πάντοτε δράκο και δεν πρέπει να πιστεύουμε σε αυτά. Γιατί;

Γιατί πάντα κερδίζει ο δράκος.

Το «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» αποτελεί πλέον παρελθόν. Το ηθικό πλεονέκτημα του «νέου» απέναντι στο «παλιό» ηττήθηκε ή μάλλον δεν υπήρξε ποτέ. Ήρθε η ώρα να μιλήσουν οι πράξεις. Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από άλλους διχασμούς. Έχει ανάγκη από πολιτικές που θα αντιμετωπίζουν τη σκληρή καθημερινότητα της ανεργίας, των πλειστηριασμών, των φόρων, της γραφειοκρατίας, του εξελισσόμενου brain-drain και βεβαίως των χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων που κατακλύζουν τα σύνορα με την προσμονή μιας ευκαιρίας για καλύτερη ζωή. Η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, η ανταποδοτική ως προς την κοινωνία απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων μέσω ενός στοχευμένου εθνικού επιχειρησιακού προγράμματος ανά κλάδο, οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα, η άμβλυνση των ανισοτήτων που δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο της κρίσης, η ενίσχυση του κοινωνικού διαλόγου, η δημιουργία ενός νέου προοδευτικού πλαισίου για τις εργασιακές σχέσεις με διακριτό δίχτυ προστασίας για τους εργαζομένους και η χάραξη μιας μεταναστευτικής πολιτικής με πυρήνα όχι μόνο τη διοικητική αντιμετώπιση των εφαρμογών της νομοθεσίας αλλά και τον σεβασμό σε θεμελιώδεις αρχές και αξίες, αποτελούν βασικά και απαραίτητα βήματα ώστε να γίνει η αρχή της αλλαγής.

Η αλλαγή όμως χρειάζεται ανδρεία και πρέπει αρχικά να έχει ατομική διάσταση, ως πράξη ευθύνης απέναντι στην κοινωνία.

Δημοφιλή