Τα πρώτα χιόνια έπεσαν ήδη στα γύρω βουνά και το κρύο έχει αρχίσει να καταβάλει τους μετανάστες που για πάνω από δέκα μέρες μένουν εγκλωβισμένοι στα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και πΓΔΜ, στην Ειδομένη. Το μικρό βορινό χωριό του νομού Κιλκίς από το καλοκαίρι κιόλας, αποτέλεσε την πρώτη πύλη εισόδου στην Ευρώπη. Από την ημέρα όμως που η κυβέρνηση των Σκοπίων αποφάσισε να επιτρέψει τη διέλευση μόνο σε πρόσφυγες που προέρχονται από εμπόλεμες περιοχές, όπως η Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, εκατοντάδες άνθρωποι από χώρες της βόρειας Αφρικής και κεντρικής Ασίας, έχουν κατασκηνώσει στο σημείο ελπίζοντας πως θα έρθει η μέρα που θα συνεχίσουν και οι ίδιοι το ταξίδι προς το όνειρο.
Το Σάββατο 28 Νοεμβρίου, βρέθηκα στον αυτοσχέδιο καταυλισμό ο οποίος συντηρείται κυρίως με τη βοήθεια των ΜΚΟ που υπάρχουν στην περιοχή. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, οικογένειες ολόκληρες, περιμένουν στην ουρά για να βρουν ένα μέρος να κοιμηθούν, να εξασφαλίσουν λίγο φαγητό, λίγο νερό. Οι μέρες όμως περνούν και οι αντοχές, μαζί με την υπομονή αρχίζουν να εξαντλούνται.
Η κατάσταση από το πρωί έμοιαζε έκρυθμη καθώς από πολύ νωρίς μια ομάδα μεταναστών κατευθύνθηκε προς τα σύνορα όπου τους περίμεναν οι σκοπιανοί αστυνομικοί. Με συνθήματα όπως «Είμαστε άνθρωποι και όχι ζώα», «Θέλουμε ειρήνη, δεν είμαστε τρομοκράτες» και «Θέλουμε ανοιχτά σύνορα» επειχείρησαν για άλλη μια φορά να περάσουν στην αντίπερα πλευρά. Χωρίς όμως αποτέλεσμα. Από την ένταση, ένας από τους Ιρανούς που είχαν ράψει τις προηγούμενες ημέρες τα στόματά τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας λιποθύμησε και μεταφέρθηκε από συμπατριώτες του στο ιατρείο του Ερυθρού Σταυρού.
Την ίδια ώρα, σε ένα άλλο σημείο, δεκάδες μετανάστες πολιορκούσαν ένα φορτηγό με ρούχα και τρόφιμα που μόλις είχε φτάσει στον καταυλισμό. Κυριευμένοι από απόγνωση, θυμό και το αίσθημα της επιβίωσης προσπαθούσαν να αρπάξουν ό,τι μπορούν. Η αίσθηση ότι έχουν κάτι δικό τους, έστω κι αν είναι ένα παντελόνι τρία νούμερα μεγαλύτερο ή βρεφικές πάνες χωρίς να έχουν παιδιά λες και λειτουργούσε αναλγητικά, αφού ενδεχομένως θα μπορούσαν να το ανταλλάξουν στη συνέχεια.
Νωρίς το μεσημέρι, έξω από τη σκηνή του Ερυθρού Σταυρού περίπου δέκα άτομα με συμπτώματα κρυολογήματος περίμεναν υπομονετικά τους γιατρούς να τους εξετάσουν, κουκουλωμένοι με κουβέρτες και χοντρά μπουφάν. Ξαφνικά, μέσα σε λίγα λεπτά τα πάντα άλλαξαν. Εθελοντές σαμαρίτες μετέφεραν σε φορείο έναν νεαρό άνδρα με εγκαύματα σχεδόν σε όλόκληρο το σώμα του. Τον τραυματία ακολουθούσαν δεκάδες κόσμου με δάκρυα στα μάτια. Φίλοι του μας ενημέρωσαν πως αποπειράθηκε να δώσει τέλος στη ζωή του ανεβαίνοντας στο επάνω μέρος ενός βαγονιού και ακουμπώντας ηλεκτροφόρα καλώδια με γυμνά χέρια. Πολύ γρήγορα δεκάδες μετανάστες συγκεντρώθηκαν γύρω από το ιατρείο απαιτώντας να ενημερωθούν για την κατάσταση της υγείας του. Ένας άνδρας έδινε το σύνθημα και μαζί του όλοι οι υπόλοιποι βροντοφώναζαν όσο πιο δυνατά μπορούσαν «Allahu Akbar», ο Αλάχ (Θεός) είναι ο μεγαλύτερος.
Το τραγικό περιστατικό πυροδότησε νέο ακόμη πιο έντονο γύρο επεισοδίων. Χωρίς να χάσει χρόνο το εξαγριωμένο πλήθος κατευθύνθηκε προς την ουδέτερη ζώνη μεταξύ Ελλάδας και πΓΔΜ, όπου με πέτρες και ό,τι άλλο έβρισκαν επιτίθονταν στους σκοπιανούς αστυνομικούς οι οποίοι δεν άργησαν να απαντήσουν κάνοντας χρήση χημικών. Εν τω μεταξύ, όσοι είχαν μείνει πίσω επέμεναν να μάθουν νεότερα για την κατάσταση της υγείας του νεαρού, ενώ ζητούσαν πιεστικά να τραβήξουν μια φωτογραφία του τραυματία. Στο σημείο βρισκόμουν μόνο εγώ και μια ακόμα συνάδελφος. Χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε κυριολεκτικά στη μέση του κυκλώνα με τους μετανάστες από τη μία να μας σπρώχνουν προς την είσοδο του ιατρείου για να απαθανατίσουμε τον τραυματισμένο νεαρό και τους γιατρούς από την άλλη να προσπαθούν να απωθήσουν εμάς, αλλά και τον κόσμο ώστε να κάνουν τη δουλειά τους όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται. Ο άνδρας, μεταφέρθηκε λίγη ώρα αργότερα με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο του Κιλκίς, ενώ εθελοντές σαμαρίτες αλλά και φωτορεπόρτερ που ήρθαν στο σημείο προσπαθούσαμε να καθησυχάσουμε τους υπόλοιπους.
Στο μεταξύ, η ένταση ανάμεσα στους σκοπιανούς αστυνομικούς και το πλήθος συνεχιζόταν. Ο ένας πίσω από τον άλλο έρχονταν οι τραυματίες από τις συμπλοκές με τραύματα στο κεφάλι, τα χέρια και το στήθος. Πολλοί έρχονταν ζαλισμένοι, ενώ άλλοι δυσκολεύονταν να αναπνεύσουν από τα δακρυγόνα. Οι εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού ήταν όλη την ώρα εκεί για να βοηθήσουν. Όπως μου είπαν, αυτή ήταν μια από τις χειρότερες μέρες στην Ειδομένη. Το μόνο που φοβούνται πλέον είναι πως όσο περνάει ο καιρός η κατάσταση θα γίνεται όλο και χειρότερη.