Ήταν Κυριακή απόγευμα, αντί να κάτσω αναπαυτικά στην πολυθρόνα μου αποφάσισα να πάω να δω τα παιδιά. Αυτά που ψάχνουν για δουλειά και δεν βρίσκουν. Είχαν συγκέντρωση μεγάλη κάτω στο Γκάζι και θα μιλούσαν πολλοί για το μέλλον τους. Πώς να γράφουν βιογραφικά, πώς να συνδέονται στο LinkedIn για να βρουν διέξοδο στο μέλλον. Κοντοστάθηκα για λίγο στην τηλεόραση και είδα έναν αληθινό σπαραγμό να εξελίσσεται μπροστά μου, έστω και αναχρονισμένα, από το ντοκιμαντέρ που έπαιζε εκείνη την ώρα. Είδα ένα νεαρό κορίτσι να επιπλήττεται αυστηρά για την αμαρτία του να πάει με άλλον άντρα, να σπρώχνεται από μια ομάδα αντρών που την είχαν περικυκλώσει και συνέχιζαν να την επιπλήττουν με ύφος κηρυχτικό. «Ξέρεις τι έκανες; Το έχεις διανοηθεί ότι αυτό είναι αμαρτία;», «ναι» απαντούσε με τρεμάμενη φωνή και κατεβασμένο το κεφάλι η μικρή, «είναι αμαρτία συγχωρέστε με, δεν θα το ξανακάνω, συγχωρέστε με»...και τότε χωρίς καμιά άλλη κουβέντα άρχισαν να τη σπρώχνουν.... «Μπαμπά σε παρακαλώ συγχώρεσέ με», «Μπαμπά σε παρακαλώ έλεος» ... «μπαμπά, μπαμπά»...ψιθύριζε η μικρή με βλέμμα απελπισμένο...«Μπαμπά συγχώρα με», «ΟΧΙ ΔΕΝ ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΩ», ήταν η ορθή, κοφτή και αποφασιστική απάντηση του πατέρα. Και τότε άρχισαν να την πετροβολούν μέχρι θανάτου...
«Ο πατέρας της! Είναι ο πατέρας της που έδωσε τη συγκατάθεση να πετροβολήσουν το παιδί του!», Και πετροβόλησε και αυτός!
Και λύγισαν τα πόδια μου, κάθισα στον καναπέ, και άφησα την τσάντα με τα θέματα καριέρας να πέσουν στο πάτωμα....Ήταν μια «καθυστερημένη κατάπληξη», ένα καθυστερημένο σοκ! Το κορίτσι είχε πεθάνει και πλέον δεν μπορούσε κανείς να κάνει κάτι γι' αυτό, για ν' αποτρέψει το κακό. Η σπασμένη φωνή του κοριτσιού που «αμάρτησε» και η στυγνή απάντηση του πατέρα παραμένει ένας θλιβερός απόηχος μαρτυρίου μιας άλλης γενιάς παιδιών, αυτής που οι γονείς πετροβολούν μέχρι θανάτου, και εκείνη αγωνίζεται για να πεθάνει.
Πόσο παράλογο είναι να σκεφτείς, πως η αγάπη και η ζωή δεν είναι ο πόλεμος και η τιμωρία, δεν είναι η θανατική καταδίκη του παιδιού σου και των παιδιών του κόσμου...Πως το μίσος δεν θα φέρει ποτέ την άνοιξη...
Αυτή την «καθυστερημένη κατάπληξη» (όρος του Ουμπέρτο Έκο) παθαίνουμε όλοι εμείς οι θεατές της ανθρώπινης τραγωδίας που εξελίσσεται στις οθόνες μας, άλλοτε μαγνητοσκοπημένα, και άλλοτε ζωντανά.
Οι στόχοι και τα πυροτεχνήματα που χρόνια βλέπουμε επί της οθόνης είναι η εικονική πραγματικότητα των Nintendo και των PlayStation που μεταφέρθηκε στη ζωή μας. Είναι τα παιχνίδια βίας που αγοράζουμε για τα παιδιά μας από τα παιχνιδάδικα, είναι το θέαμα της βίας των blockbuster του κινηματογράφου, που έγιναν εργαλεία τρομοκρατίας.
Η εικονική βία βγήκε από τις οθόνες και έγινε πραγματική, με όπλα αληθινά στα χέρια δεκαπεντάχρονων που πυρπολούν τη ζωή τους!
Για να μη δούμε τη συνέχεια του κακού στις οθόνες, για να μην ψάχνουμε συνεχώς για έξοδο κινδύνου....ας βρούμε διέξοδο: Όχι παιχνίδια βίας και όπλα στα χέρια των παιδιών. Περισσότερη ενημέρωση των μεγάλων σε θέματα που αφορούν τη διεθνή πραγματικότητα.
Όχι άλλη παραθυρολογία και παραμυθολογία για μικροπολιτικά πάθη και λάθη.
Ας πάρουμε στα χέρια μας το μέλλον των παιδιών μας, ας μην αφήσουμε να πέσουν στο πάτωμα θέματα που αφορούν την πρόοδο, την ανάπτυξη και την καινοτομία.
Και αν κάποια στιγμή από τον αλλεπάλληλο αιφνιδιασμό μας πέσουν, ας ανασκουμπωθούμε, για να πάρουμε ξανά την κατάσταση στα χέρια μας.
Περισσότερη Παιδεία, περισσότερος Πολιτισμός! Έτσι νικάει ο καλός!