Όχι. Η ελπίδα δεν έρχεται, ούτε ήρθε το βράδυ μιας Κυριακής, με ανακοίνωση εκλογικών αποτελεσμάτων. Η ελπίδα είναι -ήταν, είναι και θα είναι (ελπίζω!)- πάντα εδώ. Μιλάω για την ελπίδα που προσωποποιείται στο πρόσωπο των παιδιών, των εφήβων, των ενηλίκων 20ρηδων - 30ρηδων. Της κάθε -και της νυν- νέας γενιάς.
Ζητάει, βέβαια, να της δώσουμε την ανάλογη προσοχή: Να την συνειδητοποιήσουμε, να την αναγνωρίσουμε, να την παραδεχτούμε: Μια απλη μάτια στην ιστορία της ανθρωπότητας και στην αδιαφιλονίκητη εξέλιξη της αποδεικνύει (ανάμεσα σε άλλα), το εξής νομοτελειακό: Κάθε νεα γενιά είναι, εν δυνάμει, καλύτερη από την προηγούμενη.
Κι αν υπήρξαν πολλες φορές πισωγυρίσματα (πολλά) και καταστροφές (ολέθριες), ναί, ακόμα και "χαμένες" γενιές (αυτό αμφισβητούμενο, μιας και καμία ανθρώπινη ενέργεια δεν πάει χαμένη), αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι η τάδε γενιά ήταν "σκάρτη", υποδεέστερη των περιστάσεων, αλλά μάλλον ότι οι περιστάσεις δεν ήταν και τόσο...σόι. Τις οποίες περιστάσεις τις δημιουργούν οι εκάστοτε κρατούσες την εξουσία ώριμες γενιές (που μοιραία παραδίδουν στη νεότερη).
Να της αναγνωρίσουμε λοιπόν τη φύση (και τη θέση) την ελπιδοφόρα, της νέας γενιάς.
Και πώς να εκδηλώσουμε αυτή την αναγνώριση; Μα, με την αγωγή, φυσικά - επι σκηνής, η οικογένεια. Μα, με την παιδεία, βέβαια - επι σκηνής, παρακαλώ, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, η πολιτεία, τελικά.
Την προφανή όσο και ιερή ευθύνη της κάθε οικογένειας να πλάσει ανθρώπους, πλήρεις και με αγωγή , εννοείται ένα τέτοιο σημείωμα δεν " νομιμοποιείται" ούτε να υποδείξει ούτε να αναπτύξει εδώ. Αλλά για την εξίσου σημαντική, σε άλλο βέβαια επίπεδο και ποσότητα και τηρουμένων των αναλογιών σε ποιότητα και σημασία, δηλαδή την εκπαίδευση, θέλω να πω δυο λόγια. Και, βεβαίως να ακούσω. Και να δω.
Τώρα που όλα τελείωσαν, τα λόγια τα (αναγκαστικά), τα μεγάλα (για τις ανάγκες τις προεκλογικές), περιμένω, περιμένουμε, περιμένουν όλοι (όλοι έχουν τουλαχιστον κάποια "ελπίδα" σπίτι τους , γύρω τους, κοντά τους) να ακούσουμε, πέρα απο μηχανισμούς, νομοσχέδια και τις εγκυκλίους, αυτό που προσφέρει ως μεγάλη ευκαιρία η περίσταση, αυτό που δεν έχουμε ακούσει και πολύ περισσότερο δει κάποια πολλά χρονια στην έρημη τη χώρα που γεννήθηκε η Παιδεία και η εκπαίδευση:
Περιμένουμε να ακούσουμε το εθνικό σχέδιο, τον εθνικό συναγερμό, το όραμα και την αφήγηση για το πώς θα εκπαιδεύσουμε, θα μορφώσουμε την " ελπίδα μας" , την νέα μας γενιά.
Ας αρχίσουμε ταπεινά και μετρημένα. Δεν χρειάζεται να εφευρίσκουμε για ολα την πυρίτιδα. Καλή ειναι η πρωτοπορία, η καινοτομία , οι ευφάνταστες πλην μη δοκιμασμένες ιδέες. Πρώτα να καλύψουμε τα κενά μας, να κάνουμε τα χιλιόμετρα μας. Δεν είναι προς θάνατον ας πούμε το να διδαχτούμε η/ και να αντιγράψουμε και να προσαρμόσουμε κάποιο από τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα του κόσμου- διαλέξετε κύριοι ηγέτες, όποιο θέλετε απο τα αντικειμενικά και αποδεδειγμένα καλύτερα ( δυο -τρία είναι, δεν χρειάζεται και ατελείωτη έρευνα) και προχωρείστε.
Και, πολύ, πλην ταπεινά, παρακαλούμε (είμαστε πολλοί, ειμαι σίγουρη): Μείνετε "εντός θέματος" όπως μας έλεγαν κάποτε οι δάσκαλοι της Έκθεσης: για Παιδεία, μιλήστε μας και περι Παιδείας ας τυρβαζετε, πρωτίστως.. Αφήστε για λίγο την πολιτική ( και τις ασυλίες και τα συνδικάτα και τα κόμματα και τις επετηρίδες και τις ΟΛΜΕ , ΟΙΕΛΕ, κλπ.) σε δεύτερο πλάνο. Μπορείτε; Θέλετε; Και μείνετε εντός θέματος:
Δώστε σχέδιο δυνατό, ουσιαστικό, απελευθερωμένο απο "ιδεολογίες" . Η Παιδεία δεν έχει ιδεολογίες, ΕΙΝΑΙ ιδεολογία και ύψιστη αξία η ίδια.
Ναι, η ελπίδα είναι εδω: Αν τη φροντίσουμε σωστά, να ανθίσει, να μεγαλώσει, να γίνει γερή, υγιής, δυνατή, δεν θα μείνει ελπίδα και όνειρο, αλλα θα ανδρωθεί να γίνει απτή καρποφορία, ευημερία, ευτυχία .
Για να μεγαλώσει αύριο με τη σειρά της, μια νέα και γερή "ελπίδα".