Στη δεκαετία του 80 μ' έπιασε η προεφηβεία, στην Κομοτηνή. Αν δεν είχες σοβαρούς γονείς, στοιχειωδώς έξυπνους ή καλλιεργημένους και προοδευτικούς, η πιθανότητα να μάθεις πράγματα γύρω από το σεξ, ήταν μηδαμινή. Δεν υπήρχε ιντερνέτ και τα τσοντοπεριοδικά της εποχής δεν τα έλεγες ακριβώς εκπαιδευτικά γύρω απ το θέμα. Είχαν γυμνές γυναίκες, συνοδεία γραφικών ιστοριών, που προσφέρονταν γι' αυνανισμό εφήβων και βαριεστημένων συζύγων υποθέτω. Η μόνη περίπτωση να μάθεις κάτι έγκυρο κι επιστημονικό για την αναπαραγωγή, ήταν απ τη ασπρόμαυρη κρατική τηλεόραση και συγκεκριμένα απ' τον Κουστό. Ήξερα πως το κάνουν οι σουπιές, τα καλαμάρια, ο καρχαρίας αλλά δεν είχα ιδέα πως ακριβώς πρέπει και γίνεται μεταξύ των δυο φύλων. Υπήρχε βέβαια κι η ενημέρωση των λίγο μεγαλυτέρων στο σχολείο, η οποία ήταν ακριβώς σαν την παροιμία «τυφλός τυφλόν οδήγαγε».
Ακόμη και σήμερα η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση δεν έχει μπει σαν μάθημα στα σχολεία γιατί σκοντάφτει στους μητροπολίτες και την εκκλησία. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία με το σύμφωνο συμβίωσης και τα ομόφυλα ζευγάρια. Σέρνεται πίσω απ' τα γεγονότα και την πρόοδο των άλλων ευρωπαϊκών χωρών κι αγκομαχώντας προσπαθεί να περάσει νόμους για τα αυτονόητα, που όμως δεν είχαν ποτέ συζητηθεί ευρέως σ ένα δημόσιο διάλογο, μ' επιστήμονες, κοινωνικούς φορείς, κυβερνητικά στελέχη. Σ' αυτή τη χώρα πρώτα νομοθετούμε για να μη πληρώνουμε και τζάμπα πρόστιμα και μετά ας κάνουμε και κάνα δυο εκπομπές για το φλέγον θέμα στην τηλεόραση, να πούμε ότι ασχοληθήκαμε.
Έχω ήδη αναφέρει, σε προηγούμενο άρθρο μου, την ερώτηση μου σε κανάλι τότε με το «ζεσουί σαρλί», γιατί δεν κάνουν ένα πάνελ σχετικά με τη σάτιρα και τη θρησκεία και μου απάντησαν «δεν είναι εποχές για να ρισκάρουμε». Κατά τα άλλα ζεσουί σαρλί. Μια μόνο εκπομπή για το σύμφωνο συμβίωσης και φυσικά για τα ομόφυλα ζευγάρια, έγινε δειλά έστω αλλά προς τιμήν της, στην κρατική ΕΡΤ και μια που είδα τρέιλερ ότι θα κάνει ο Πρετεντέρης την Τρίτη. Για το σύμφωνο συμβίωσης γενικώς. Για την υιοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια η πρώτη εκπομπή που είδα, ήταν της Αννίτας Πάνια, της «μάνατζερ» των σπουδαίων καλλιτεχνών του Κατέλη, του Βας Βας, της γυναίκας Μαραντόνα και του σχιζοφρενούς δολοφόνου με το πριόνι. Η trash tv δηλαδή ήταν η πρώτη που φιλοξένησε, με το ανάλογα ελαφρύ κι επιπόλαιο τρόπο, το θέμα που θα το βρούμε μπροστά μας μοιραία κι αναπόδραστα. Γιατί η κοινωνία στις σοβαρές εκπομπές, προτιμάει να βλέπει να της αναλύουν από ένα ολόκληρο debate για την τύχη της χώρας, αν ο Μεϊμαράκης ήταν κοντότερος ή ψηλότερος και πως φαινόταν στο πλάνο.
Το σύμφωνο συμβίωσης είναι τελειωμένη υπόθεση και τώρα είναι καιρός να συζητηθεί και το θέμα της τεκνοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια, ώστε να εξοικειωθεί ο κόσμος, να νιώσει ότι είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα, ν' ακούσει, να καταλάβει. Να γίνουν σοβαρές συζητήσεις και στην τηλεόραση, με παιδοψυχίατρους, κοινωνικούς λειτουργούς και λοιπούς κοινωνικούς φορείς. Τη γνώμη των πολιτικών επί του θέματος δε θα την εμπιστευόμουν, γιατί αυτή ακόλουθεί τα κεφαλάκια. Στην Ελλάδα αντί ν' ακολουθεί ο λαός τους ηγέτες, οι ηγέτες ακολουθούν το λαό.
Ακόμη χειρότερα είναι όταν οι ηγέτες ακολουθούν τους παπάδες. Αυτοί είναι που δε χρειάζονται σε μια τέτοια συζήτηση. Για δυο λόγους. Έκτος απ την αυτονόητη θέση της εκκλησιάς που είναι εναντίον, μιας και ούτως η άλλως «η ομοφυλοφιλία είναι θανάσιμο αμάρτημα»*, επιπροσθέτως δεν της πέφτει και λόγος. Η εκκλησία έχει ξεκάθαρες θέσεις, που όμως αφορούν το ποίμνιο. Το κράτος θεσμοθετεί για τους πολίτες κι οι πολίτες, δεν αισθάνονται όλοι δούλοι του Θεού. Φυσικά και οι πιστοί είναι πλειοψηφία αλλά τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν τίθενται πλειοψηφικά. Αντιθέτως σ' ένα κοσμικό (αν θέλουμε να είμαστε) κράτος, οι μειοψηφίες προστατεύονται και τα δικαιώματα τους. Κοντολογίς ακόμη κι αν υπήρχε ένα μόνο ομόφυλο ζευγάρι στη χώρα, ακόμη και γι' αυτό, θα 'πρεπε να νομοθετήσουμε και ν' αποκαταστήσουμε πλήρως τα δικαιώματα τους.
Φυσικά το κεφάλαιο της υιοθεσίας είναι πιο περίπλοκο απ' το σύμφωνο συμβίωσης γιατί δεν αφορά μόνο συναινούντες ενήλικες αλλά και τα παιδιά. Γι αυτό ακριβώς το λόγο πρέπει η κοινωνία ν' αρχίσει να συζητάει, να μιλάει, να προβληματίζεται γύρω απ το θέμα. Με ανθρώπους όμως που έχουν άμεση πρακτική κι επιστημονική σχέση, που γνωρίζουν μελέτες κι έρευνες, που προσεγγίζουν το ζήτημα καλοπροαίρετα και χωρίς ιδεοληπτικές αγκυλώσεις.
Όταν προβάλλεται η διαφορετικότητα αποδαιμονοποιείται κι όταν συμβαίνει αυτό, παύει να είναι διαφορετικότητα.
*Άνθιμος Θεσσαλονίκης.
Ο Σίλας Σεραφείμ παρουσιάζει την παράσταση «20 χρόνια stand-up comedy», κάθε Σάββατο βράδυ στο Tin Pan Alley.