Ύστερα από ένα χρόνο πολιτικής κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση Τσίπρα εφαρμόζει, στα βασικά ζητήματα, παρόμοια πολιτική με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Η βασική διαφορά βρίσκεται στην αποτελεσματικότητα, που είναι ακόμη χαμηλότερη απ' ό,τι ήταν κατά το παρελθόν, και στο οικονομικό και κοινωνικό κόστος που είναι ακόμη μεγαλύτερο.
Πρόκειται για μία αποτυχία εθνικών διαστάσεων, που προκαλεί δικαιολογημένο προβληματισμό. Από τη μια το πλαίσιο της πολιτικής παραμένει το ίδιο, και από την άλλη μεγαλώνει ο χρονικός ορίζοντας της εφαρμογής της ενώ περιορίζονται κι άλλο οι πιθανότητες επιτυχίας της. Η πρωτοφανής αποτυχία εκφράζεται με την επιστροφή της οικονομίας σε ύφεση. Εάν όλα πάνε καλά, ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του θα μας έχουν κοστίσει δύο χρόνια χαμένων ευκαιριών, εφόσον οι επιδόσεις της οικονομίας θα επιστρέψουν στα τέλη του 2016 ή στις αρχές του 2017 στα επίπεδα που ήταν στα τέλη του 2014.
Εάν επικρατήσει ένα χειρότερο σενάριο, τότε θα μεγαλώσει ο οικονομικός λογαριασμός.
Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα σε ό,τι αφορά την κοινωνική κατάσταση. Οι δημόσιες δαπάνες για την Υγεία και την Παιδεία μειώθηκαν δραστικά το 2015 σε σχέση με το 2014 ενώ το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) στο οποίο υποτίθεται ότι στηρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, μειώθηκε κατά 35% το 2015 σε σχέση με το 2014. Το έδαφος που χάθηκε το 2015 σε ό,τι αφορά το κράτος πρόνοιας και τις δημόσιες επενδύσεις δεν πρόκειται να καλυφθεί πλήρως τα επόμενα χρόνια. Το 2016 ξεκινάει με μία προκλητική αύξηση των εισιτηρίων των αστικών συγκοινωνιών και θα συνεχιστεί με την ανακοίνωση μιας δραστικής περικοπής των συντάξεων, η οποία ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια του δεύτερου μνημονίου που εφάρμοζε η κυβέρνηση Σαμαρά και συνήθιζε να καταγγέλλει ο αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβέρνηση Τσίπρα καταγράφει και ορισμένες επιτυχίες, όπως είναι η επίτευξη του στόχου για τα φορολογικά έσοδα μετά από δύο μειώσεις σε σχέση με τον αρχικό προγραμματισμό και η επανέναρξη του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων, σύμφωνα με το σχέδιο και τις αποφάσεις της κυβέρνησης Σαμαρά. Επομένως, το επιπλέον οικονομικό και κοινωνικό όφελος δεν έχει σχέση με αλλαγή της πολιτικής που εφαρμόζεται αλλά με τη συνέχιση, σε τελική ανάλυση, της ίδιας πολιτικής με ακόμη χαμηλότερη αποτελεσματικότητα και πρόσθετες επιβαρύνσεις.