Πενήντα αποχρώσεις του...ροζ

Προσωπικά, είχα ανέκαθεν μια αδυναμία στις γκρίζες ζώνες. Παρακολουθώντας ωστόσο την ταινία δεν εντόπισα καμία τέτοια. Αντίθετα διέκρινα όλες τις πιθανές αποχρώσεις του ροζ. Πρόκειται για ένα καθαρόαιμο Αρλεκιν νεας κοπής. Μια κινηματογραφική Σταχτοπούτα -μόνο που το γοβάκι χρησιμοποιείται με πιο, ας το πούμε, ευφάνταστους τρόπους...
Archive

«Εγώ δεν κάνω έρωτα. Γ...ώ αλύπητα». Ο κύριος Γκρέι μας κάνει από νωρίς ξεκάθαρες τις προτιμήσεις του στην πολυσυζητημένη κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου της Ε. Λ..Τζέιμς «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» -εκδοτικό φαινόμενο που προσέφερε ουκ ολίγες στιγμές απόλαυσης σε εκατομμύρια κυρίες που αναζητούν μια προσομοίωση πικάντικης περιπέτειας με λογοτεχνικό άλλοθι. Το βιβλίο έκανε 100 εκατ. πωλήσεις σε 52 γλώσσες.

Η υπόθεση; Ευειδής φοιτήτρια γνωρίζει νεαρό, γοητευτικό και μυστηριώδη μεγιστάνα. Μια αμοιβαία έλξη αναπτύσσεται ανάμεσά τους, που τελικά ανθεί μέσα σε ένα δωμάτιο σαδομαζοχιστικών απολαύσεων, καθότι ο κύριος Γκρέϊ, καθ'ομολογίαν του «control freak» και βιτσιόζος, απολαμβάνει το σεξ μόνο με υποτακτικές, τις οποίες αρέσκεται να τιμωρεί, και τις οποίες «δένει» με συμβόλαια εμπιστευτικότητας που περιγράφουν με κάθε λεπτομέρεια τις πιθανές εκφάνσεις της ακόρεστης και σκοτεινής του σεξουαλικότητας.

>br>

Ενδιαφέρον, σκέφτηκα πηγαίνοντας να παρακολουθήσω την ταινία, στην δημοσιογραφική προβολή που πραγματοποιήθηκε υπο συνθήκες εντατικής επιτήρησης για το φόβο πειρατείας. Λογικο: το στούντιο έχει τεράστιες προσδοκίες από την σειρά ταινιών (αυτή είναι μόνο η πρώτη): ο συνδυασμός ειδυλλίου και σεξ «πουλάει» ενώ ήδη στο εμπόριο κυκλοφορούν πολλά επώνυμα «γκρι» προϊόντα.

Προσωπικά, είχα ανέκαθεν μια αδυναμία στις γκρίζες ζώνες. Παρακολουθώντας ωστόσο την ταινία δεν εντόπισα καμία τέτοια. Αντίθετα διέκρινα όλες τις πιθανές αποχρώσεις του ροζ. Πρόκειται για ένα καθαρόαιμο Αρλεκιν νεας κοπής. Μια κινηματογραφική Σταχτοπούτα -μόνο που το γοβάκι χρησιμοποιείται με πιο, ας το πούμε, ευφάνταστους τρόπους...

Ο πάμπλουτος ηρωας είναι ο πρίγκηπας ενός kinky παραμυθιού: «πλαστικά» όμορφος με έναν τυπικά αμερικανικό τρόπο -θα μπορούσε κάλλιστα να ενσαρκώνει τον Σούπερμαν. Προσφέρει στο κορίτσι παραμυθένιες βόλτες με ελικόπτερα, υπέροχα δείπνα, ακριβά δώρα (αυτοκίνητο, κομπιούτερ- η Apple σε πρώτο πλάνο). Όλα τα κλισέ είναι εδώ: το πληγωμένο, κακοποιημένο σεξουαλικά αγόρι, με τα σημαδια από το σβησμένα τσιγάρα στο στέρνο, με την τραυματικη παιδική ηλικία, που δεν αφήνει κανεναν να τον πλησιάσει και παίζει θλιμμένος πιάνο. Αλλά από το πρωτο πεντάλεπτο είναι τόσο προφανές πως ερωτεύεται τρελά το αγνό κορίτσι που ξεχωρίζει από τ΄ άλλα: Μια ταπεινή φοιτητριούλα, ομορφούλα, δροσερή, αθώα και φυσικά παρθένα!

Η διαχείριση του γυμνού είναι μελετημένη με το υποδεκάμετρο ώστε η ταινία να μπορεί να απευθύνεται στους πολλούς: μόνο τα αντρικά οπίσθια του κύριου Γκρέϊ εμφανιζονται σε κοινή θέα. Λέγεται πως οι δύο πρωταγωνιστές έβαλαν βέτο σε οτιδήποτε άλλο.

Αν περιμένει λοιπον κανείς να δει κάτι παραπάνω από όλα αυτά τα στερεότυπα, πασπαλισμένα με ολίγα μαστίγια, λουριά, γραβάτες , χειροπέδες και μερικές ταπεινωτικές ξυλιές στον ποπό, θα απογοητευθεί οικτρά.

Είναι προφανές πως το Χόλιγουντ αναζητά τα νέα του ειδύλλια σε πιο εναλλακτικές και ενίοτε «σκοτεινές» συσκευασίες. Αυτό φάνηκε και στο «Λυκοφως»: το καλο βαμπίρ που ερωτεύεται και τελικά παντρεύεται την θνητη παρθένα κλπ. κλπ. Κάποιοι τότε μίλησαν για νεοπουριτανισμό. Βλέποντας τις «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» σκεφτόμουν πως κάλλιστα θα μπορούσε κι εδώ να υποστηρίξει κάποιος το ίδιο: οι δοκιμασίες που ενώνουν το ζευγάρι. Αν και επιφυλάσσομαι για τις υπόλοιπες ταινίες της σειράς. Πάντως, καθαρά κινηματογραφικά μιλώντας, η σειρά του Λυκοφωτος, βασισμένη και αυτή στα μπεστ σέλερ βιβλία της Στέφανι Μέιερ, ήταν πιο ενδιαφέρουσα.

Ελάχιστα αισθησιακή και εν τέλει καθόλου σκοτεινή η ταινία της αγλίδας Σαμ Τέϊλορ-Τζόνσον (στην οποία πρωταγωνιστεί η κόρη του Ντον Τζόνσον και της Μέλανι Γκρίφιθ, Ντακότα Τζόνσον) απευθύνεται σε όσους αρέσκονται στα εφηβικά ρομάντζα ευρείας κατανάλωσης.

Προσωπικά έμεινα διψασμένη για μια ταινία που θα εξερευνά στα αλήθεια τις γκριζες περιοχές της σεξουαλικότητας χωρίς εξωραϊσμούς. Με έναν ήρωα που θα έχει το βλέμμα του Ρέιφ Φάϊνς στα νιάτα του, δύο απύθμενες λίμνες που υποσχονται τα πάντα χωρις κανένα δίχτυ ασφαλείας. Προς το τέλος της ταινίας θυμήθηκα μια σκηνή στην εκπληκτική ταινία «Magical Girl" του Κάρλος Βερμούτ που είδαμε πριν μερικούς μήνες: η ταινία, μιλά για το τι εστί σαδομαζοχιστικο σεξ χωρις να δείξει τίποτε παραπάνω από μια πανέμορφη γυναίκα να πεταει τα ρούχα της και να αποκαλύπτει ένα σώμα κατάστικτο από τεράστιες ουλές. Κι έναν ανάπηρο άνδρα να της ζητά απλώς να μπει σε ένα δωμάτιο. Ανατριχιαστικό. Όλα τ' άλλα είναι απλώς Άγιος Βαλεντίνος....