Ο θύτης και κατηγορούμενος αθωώνεται. To θύμα πασχίζει να μην καταδικαστεί για... συκοφαντική δυσφήμιση (του θύτη). Ο κόσμος ανάποδα;
O/η αποδεδειγμένα εξαπατημένος σύντροφος/συνέταιρος αντιμετωπίζεται με καχυποψία από τον κοινωνικό περίγυρο (''ποιος ξέρει τι κουσούρια έχει για να του φέρονται έτσι''). Ο κόσμος ανάποδα;
Στο γραφείο, το δυναμικό στέλεχος που φέρνει τα νούμερα, βάλλεται όχι τόσο από τον ανταγωνισμό όσο από τους ''συναδέλφους'' που τους χαλάει τη (χαμηλή) νόρμα. Ο κόσμος ανάποδα;
Η μειοψηφία επιβάλλει τα θέλω της στην πλειοψηφία ελέω ανήκουστων ''συνεργασιών'' για να εξυπηρετηθεί η παράλογη λογική μιας στραμπουληγμένης αριθμητικής. Ο κόσμος ανάποδα. Σίγουρα.
Ο συνεπής και αξιόπιστος λοιδορείται και γελοιοποιείται ως ηλίθιος, το λαμόγιο εξαίρεται ως ''τσακάλι'', ο τίμιος είναι κακομοίρης, ο μονίμως ασυνεπής και αφερέγγυος συγχωρείται ''λόγω εξαιρετικών περιστάσεων'', συστηματικά. Ο κόσμος ανάποδα.
Ο άξεστος που εκσφενδονίζει χοντράδες είναι πιο συμπαθής (''είναι γνήσιος!'') από τον ευγενή, με αγωγή συνάδελφο (''είναι ψηλομύτης και σνομπαρία''). Ο άριστος τιμωρείται κι ενοχοποιείται ως μίασμα ελιτισμού, ο μέτριος αποθεώνεται. Ο κόσμος ανάποδα.
Ο οπισθοδρομικός είναι πιο αποδεκτός και αρεστός από τον τολμηρό και προοδευτικό.
Ο παραλίγο πνιγμένος παριστάνει τον ναυαγοσώστη αυτών που... κάθονται με ασφάλεια στην παραλία. Ο ξυπόλητος τάζει δώρο στον παπουτσωμένο ωραία υποδήματα. Ο κόσμος ανάποδα.
Ο χρεώστης υποβάλλει με ύφος τους δικούς του όρους στον πιστωτή, ο άσωτος παραδίδει μαθήματα οικιακής οικονομίας στο νοικοκύρη. Ο ανεκπαίδευτος διδάσκει θεωρία και πρακτική στον ειδικό και στον εξπέρ.
Στον επικίνδυνα χαριτωμένο, γοητευτικό νάρκισσο, συγχωρούνται τα πάντα. Στον υπεύθυνο, ευσυνείδητο, πλην άχαρο και άχρωμο, επιτίθενται όλοι με κοροϊδίες και περιφρόνηση. Ο κόσμος ανάποδα.
Oι λαϊκές ρήσεις ''πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος'', ''τα πόδια σηκώθηκαν και χτυπάνε το κεφάλι'', έναν κόσμο ανάποδα, στην ουσία, περιγράφουν. Συνηθισμένο και κατεστημένο άρα το... φαινόμενο.
Τα παιδάκια στην ρυθμική γυμναστική μπορούν να περπατάνε με χάρη στα χέρια και τα πόδια απάνω. Είναι ο μόνος ''κόσμος ανάποδα'' που θα έπρεπε να αποδεχόμαστε. Τίποτα πέρα από μία όμορφη άσκηση γυμναστικής.
Προσωπικά, μπορώ ευχαρίστως να κάνω μια εξαίρεση και για μία ακόμα άσκηση: Αν πρόκειται για (έστω αναγκαστική) κωλοτούμπα, εφόσον αυτή καλείται να φέρει μια κατάσταση στη θέση απ' όπου φυσιολογικά ξεκίνησε: Στην ίσια. Φαντάζει όμως τόσο μακρινό το ιδανικό ενός κόσμου ''ίσιου'' στα στοιχειώδη τουλάχιστον, που ακόμα κι αυτή η παραχώρηση φοβάμαι πλέον δεν αρκεί.
Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα των παραπάνω με σημερινές καταστάσεις, δεν είναι, σίγουρα, συμπτωματική.