Δεν συνάντησα αστρονόμους για να σιγουρέψω πόσα ουράνια σώματα γύρω μας είναι ετερόφωτα και πόσα είναι αυτόφωτα. Έμαθα να παρακολουθώ από πιτσιρικάς τα βράδια κομήτες και μετεωρίτες όπως κάνω δια γυμνού οφθαλμού και αυτιού, κάποιες δεκαετίες πλέον που γράφω και μιλώ για την μουσική. Λίγες πραγματικές οι εκρήξεις και τα ηφαίστεια που έχει το καλλιτεχνικό στερέωμα σε αντίθεση με χιλιάδες πεφταστέρια που μπλέκονται και πλέκουν κόσμο και κοσμάκη στις 5 γραμμές του.
Τον γνώρισα αρχές δεκαετίας του '70 στο γυμνάσιο από τον συμμαθητή μου τον Stan που μόλις είχε μετακομίσει από την Αυστραλία. Αν θα υπήρχε ένα παγκόσμιο γραμματόσημο για όλου του Κόσμου τα πρωινά και δειλινά στα Ταχυδρομεία δεν θα έπρεπε να ήταν άλλος από τον Ziggy. Ξεπερνούσε όποια άλλη στενή και μίζερη κατηγορία της ζωής μας.
Στα διηπειρωτικά είδη της μουσικής που θητεύσαμε παρέμεινε διαπλανητικός.Βέβαια πήρε χρόνια όμως, δεκαετίες ολόκληρες για να το διαπιστώσουμε αυτό.
Εμ εκεί τελικά είναι που οριοθετείται η πραγματική κορυφογραμμή της Διαχρονικότητας. Τελικά δεν χρειάσθηκε να την ζήσει και να πατήσει όπως κάνουν στο Έβερεστ αναπνέοντας οξυγόνο. Πέταξε με τα δικής του κοπής φτερά.
Αν υπάρχει μια φράση που τον περιγράφει θα πρέπει να 'ναι η συνεχής ενδιαφέρουσα μεταμόρφωση. Μια αλλαγή που δεν γίνονταν έτσι μόνο για να ανανεώσει το ενδιαφέρον του κοινού και των καταναλωτών που τον αγόραζαν στα δισκοπωλεία. Κάθε καλλιτέχνης δεν μπορεί να ακούσει τον προηγούμενο του δίσκο του, ειδικά μετά από τόσες δεκάδες επαναλήψεις μέσα στο στούντιο μέχρι να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα, και ακόμα περισσότερο όταν ο δίσκος γίνει επιτυχία και όλα τα ραδιόφωνα του πλανήτη θα το παίζουν ακόμα και μέσα σε Ψυχρή ατμόσφαιρα, όταν ο δίσκος διαλαλεί τις δικές του αλήθειες κάπου ανάμεσα από την Φωνή της Αμερικής και αυτής του Radio Moscow.
Αν το καλοεξετάσουμε περισσότερα ρήγματα προκάλεσε αυτός ο άνθρωπος στον κομμουνισμό με το που πήγε και έμεινε και δούλεψε στην μαντρωμένη αλλά ελεύθερη πόλη, από ότι προξένησε η «ελεύθερη αγορά» αλλά και ο ίδιος ο John Kennedy με την επίσκεψη του δίπλα και κάτω από το τείχος του Βερολίνου.
Δεν χρειάσθηκε σαν Εγγλέζος να διαφημίσει το ich bin ein Berliner...για να πείσει. Απλά όπλισε τον περίφημο V2 δίσκο του και έκανε το Τείχος να μοιάζει από τις τρύπες σαν μουλιασμένο μπισκότο. Οι δίσκοι του είχαν σταθερή αξία. Είχαν γίνει πιο ύπουλα επικίνδυνοι ακόμα και από αυτό το δολάριο.
Την αξία εμίσησαν πολλοί, τον ήχο του ροκ κανείς.
Που διάβολο να τον κατατάξεις αυτόν όταν οι δίσκοι του έμοιαζαν σε αξία όπως και οι χρυσές λίρες ή τα σημερινά δια- και υπέρ κρατικά bit coin !
Ο αξέχαστος πρόεδρος της Εσθονίας Lennart Meri μου είχε πει στην κουζίνα του προεδρικού μεγάρου του: «Οι πίνακες αυτοί της Συλλογής Κωστάκη παρέμειναν σταθερή αξία άσχετα ποιος κυβερνούσε στο Κρεμλίνο τόσες δεκαετίες ...πιο παράδοξο όμως για μένα είναι όταν ανακάλυψα πως οι κασέτες που έρχονταν με τους τουρίστες όλα αυτά τα χρόνια στην χώρα των Σοβιέτ ήταν πιο θανατηφόρες δόσεις...Τα δολάρια δεν ήταν μεγαλύτερος μπελάς από ότι η ροκ μουσική μπογιά αυτουνού του Εγγλέζου με τα διαφορετικά χρώματα στα δυο μάτια...Την πολιτική επανάσταση την σταματάς. Αυτήν του Πολιτισμού μάταια ...και αν θα προσπαθήσεις θα λειτουργήσει σαν λάδι στην φωτιά για όποιο καθεστώς».
Δεν μπορούσα ποτέ να τον κατατάξω σε καμιά μέχρι τότε γνωστή κατηγορία. Αμ να 'μουν και ο μόνος...Το καλούπι πραγματικά ένα και μοναδικό.
Το πρώτο άλμπουμ του τ' αγόρασα από τον ξάδελφο του Παντελή. Η ετυμηγορία ήταν «δε μου λέει πολλά εμένα αυτό το αλμπουμ»...και η έτοιμη αγορά για πάρτι μου που συντρόφευσε όλα τα πάρτι μου από τότε μέχρι ναι σήμερα είχε συντελεστεί! Το προηγούμενο άλμπουμ που είχα αγοράσει από τον ξάδελφο ήταν των Doors. Είχα γίνει αποδέκτης όλων των δύσκολων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων που δεν περνούσαν εύκολα τον πήχη των πολλών.
Αν η πρωτοπορία ήταν κατανοήσιμη και άμεσα εύπεπτη, τότε παύει να είναι πρωτοπορία. Λέγεται κάτι άλλο. Και όταν οι δίσκοι του καλλιτέχνη σε συντροφεύουν ασταμάτητα και αδιάλειπτα...και την δεκαετία του '70, και του 80, και του '90, και του...Basta !
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
«Αν βρείτε άλλο δίσκο που σας συντροφεύει στα πάρτι σας το ίδιο αρεστά από εσάς και όλες τις παρέες σας για σχεδόν 5 δεκαετίες σφυρίχτε το μου και μένα για να μάθω. Ακόμα και τα σκαθάρια γνώρισαν σκαμπανεβάσματα στο χρηματιστήριο της παγκόσμιας μουσικής αγοράς. Όχι όμως ο Δαβίδ».
Όταν όμως οι λίγοι που γεύονται τις χαρές γίνουν πολλοί, εκατομμύρια, τότε το φαινόμενο λέγεται παγκοσμιότητα.
Πέρασαν πολλά χρόνια και στην κατηγορία του δεν χωράνε πολλοί για την ακρίβεια κανείς. Το βάρος του συγκρίσιμo σαν μετρική μονάδα πάντα. Μετρική μονάδα ναι, αλλά που όμως χρησίμευσε θεωρητικά και μόνο. Πρακτικά δεν είχε καμιά, μα καμιά εφαρμογή.
Οποιαδήποτε «άψογη» εκδοχή και αν έχω ακούσει για τo Golden Years μοιάζει με τσίγκο ή μπακίρι. Οποιοσδήποτε τόλμησε να ψιθυρίσει το Heroes μοιάζει να τραγουδιέται για θνητούς, από θνητούς.
No more HEROES anymore.
Δεν είναι ότι δε βγαίνουν νέα ταλέντα,
Δεν είναι ότι δεν παράγεται νέα Τέχνη,
Δεν είναι πως δεν ξέρουμε ότι είμαστε όλοι περαστικοί,
Δεν είναι πως γνωρίζουμε ότι είμαστε «στάχτη από στάχτη»,
Είναι πως οι δικοί μας ήρωες φεύγουν.
No more HEROES anymore.
Ο Δαβίδ νικά ξανά τον Γολιάθ.
Ο Δαβίδ νικά τον χρόνο.
